معشوق دل ببرد و همی قصد دین کند

معشوق دل ببرد و همی قصد دین کند		با آشنا و دوست کسی این‌چنین کند
چون در رکاب عهد و وفا می‌رود دلم		بیهوده است جور و جفا چند زین کند
دل پوستین به گازر غم داد و طرفه آنک		روز و شبم هنوز همی پوستین کند
گوید که دامن از تو و عهد تو درکشم		تا عشق من سزای تو در آستین کند
از آسمان تا به زمین منت است اگر		با این و آن حدیث من اندر زمین کند
چیزی دگر همی نشناسم درین جز آنک		باری گمان خلق به یک ره یقین کند
بریخ نوشت نام وفا کانوری چرا		نامم ز بهر مرتبه نقش نگین کند