سه دختران

يکى بود يکى نبود، غير از خدا هيشکى نبود. زنى سه تا دختر داش يه روز از روزا که از خونه بيرون مى‌رفت، دختراشو به دور خودش جمع کرد و گفت:

'بچه‌ها، من ميخام برم بازار. اگه کسى به خونه اومد و سراغ منو گرف مبادا لام تا کام حرفى بزنين‌ها، خوب فهميدين؟ ممکنه خاسگار باشه.'

دخترا دس رو چشاى خود گذاشتن و همه با هم گفتن:

'خيل و خوب مادر جون ما هم لال مى‌شيم.'

پس از رفتن مادرشون از خونه، هر سه تا به اتاق رفتن و در گوشه‌اى از اتاق کز کردن و هيچ نمى‌گفتن. يکى دو ساعت که گذش، زنى چادر چاقچورى تو خونشون اومد. وختى که دخترارو تو اتاق ديد ازشون سراغ مادرشونو گرفت. دخترا بروبر اونو نيگا کردن و هيچى نگفتن. زنک دوباره از اونا پرسيد:

'دختر خانوما، آخه مادرتون کجاس، چرا حرف نمى‌زنين، مگه خدا نکرده لالين؟' باز دخترا به زنک ماتشون زده بود و هيچ نمى‌گفتن. حوصلهٔ زنک از اين لال‌بازى آنها سر رفته بود. مگساى زيادى هم از سر و روى دخترا بالا مى‌رفتن و کفر اونارو درآورده بودن.

عاقبت، دختر وسطى ذله شد و از جاش بلن شد و با چادر نمازش به جون مگسا افتاد و اونارو مى‌زد و هى مى‌گفت:

'يس، تيس مدسينا.

تيس، تيس مديسينا'

دختر بزرگه که ديد خواهرش حرف زد خنده‌اى کرد و گفت:

'اوهو آبجى مگه ننه نگلف حرف نتتينا؟'

دختر کوچيکه که ديد دو تا خواهرش حرف زدن و تنها او هيچى نگفته و نصيحت‌هاى مادرش گوش کرده خوشحال شد و گفت:

'هوم الحمدونتينا که من نتتينا!'

زنک که حرف زدن سه تا دخترارو ديد، وارف و با خودش گفت:

'خوب شد فهميدم اينا لال و ديوونن وگه نه، يه عمر پسرام ذليل ميشدن.' زود از جاش بلند شد و از راهى که اومده بود رفت.

- سه دختران

- قصه‌هاى عاميانه ص ۱۵۷

- گردآورنده: مرسده زير نظر نويسندگان انتشارات پديده

- انتشارات پديده چاپ اول ۱۳۴۷

- به نقل از: فرهنگ افسانه‌هاى مردم ايران - جلد هفتم، على‌اشرف درويشيان - رضا خندان (مهابادي)، نشر کتاب و فرهنگ، چاپ اول ۱۳۸۰