با توجه به اینکه تولید محصولات کشاورزی غالباً به جمعیت روستائی کشور نسبت داده می‌شود ، لذا در این قسمت به بررسی کلیاتی پیرامون آمار و ارقام جمعیتی این نقاط پرداخته شده است. براساس جدول تعداد و نسبت جمعیت روستائی کشور بین سال‌های ۱۳۳۵ تا ۱۳۷۰جمعیت نقاط روستائی کشور از حدود ۱۳ میلیون نفر در سال ۱۳۳۵ به ۶/۲۳ میلیون نفر در سال ۱۳۷۰ افزایش یافته است. به‌عبارت دیگر بین این سال‌ها به‌طور میانگین سالانه ۷۱/۱ درصد داشته است. با این وجود نسبت جمعیت روستائی به جمعیت کل کشور از ۶/۶۸ درصد در سال ۱۳۳۵ به ۳۳/۴۳ درصد در سال ۱۳۷۰ تقلیل یافته است. به بیان دیگر در سال ۳۵ در مقابل هر ۱۰۰ نفر شهری حدود ۲۱۸ نفر روستائی زندگی می‌کرده‌اند و لیکن در سال ۷۰ این رقم به حدود ۷۴ نفر رسیده است. در رابطه با این ارقام توجه به دو مطلب ضروری است. اول آنکه رشد جمعیت روستائی کشور در سال‌های اخیر روند نزولی داشته است. به‌نحوی که بین سال‌های ۶۵ تا ۷۰ نرخ رشد جمعیت این مناطق حدود ۱۲/۱ درصد بوده است.(۱) مطلب دوم آنکه مهاجرت از روستا به شهر کماکان به قوت خود باقی مانده است. در واقع طی همین سال‌ها متوسط نرخ رشد جمعیت مناطق شهری برابر ۷۹/۴ درصد بوده است. به هر حال آنچه ارقام فوق بیان می‌کند آن است که علی‌رغم افزایش جمعیت روستائی کشور ، نسبت جمعیت روستائی به جمعیت شهری کشور همواره کاهش یافته است و نرخ رشد جمعیت شهری بسیار بیشتر از رقم مشابه در مناطق روستائی کشور است. بنابراین اگر به‌طور عام جمعیت روستائی را تولیدکننده محصولات کشاورزی و کل جمعیت را مصرف‌کننده این محصولات تلقی نمائیم ، روشن خواهد شد که برای تأمین مواد غذائی و به‌طور کلی محصولات کشاورزی لازم است هر تولیدکننده روستائی سالانه محصول بیشتری را تولید نماید.
(۱) . يادآورى مى‌شود براى محاسبه نرخ رشد ميانگين جمعيت از فرمول S = Pe rt استفاده شده که در آن r ميانگين نرخ رشد سالانه در فاصله زمانى t سال است در صورتى‌که جمعيت در سال پايه برابر p و در سال يک برابر s باشد.
جدول تعداد و نسبت جمعيت روستائى کشور بين سال‌هاى ۱۳۳۵ تا ۱۳۷۰
