حکایت عیسی (ع) و عابد و ناپارسا

شنیدستم که از راویان کلام		که در عهد عیسی علیه‌السلام
یکی زندگانی تلف کرده بود		به جهل و ضلالت سر آورده بود
دلیری سیه نامه‌ای سخت دل		ز ناپاکی ابلیس در وی خجل
بسر برده ایام، بی حاصلی		نیاسوده تا بوده از وی دلی
سرش خالی از عقل و پر ز احتشام		شکم فربه از لقمه‌های حرام
به ناراستی دامن آلوده‌ای		به ناداشتی دوده اندوده‌ای
به پایی چو بینندگان راست رو		نه گوشی چو مردم نصیحت شنو
چو سال بد از وی خلایق نفور		نمایان به هم چون مه نو ز دور
هوی و هوس خرمنش سوخته		جوی نیک نامی نیندوخته
سیه نامه چندان تنعم براند		که در نامه جای نبشتن نماند
گنهکار و خودرای و شهوت پرست		بغفلت شب و روز مخمور و مست
شنیدم که عیسی درآمد ز دشت		به مقصوره عابدی برگذشت
بزیر آمد از غرفه خلوت نشین		به پایش در افتاد سر بر زمین
گنهکار برگشته اختر ز دور		چو پروانه حیران در ایشان ز نور
تأمل به حسرت کنان شرمسار		چو درویش در دست سرمایه‌دار
خجل زیر لب عذرخواهان به سوز		ز شبهای در غفلت آورده روز
سرشک غم از دیده باران چو میغ		که عمرم به غفلت گذشت ای دریغ!
برانداختم نقد عمر عزیز		به دست از نکویی نیاورده چیز
چو من زنده هرگز مبادا کسی		که مرگش به از زندگانی بسی
برست آن که در عهد طفلی بمرد		که پیرانه سر شرمساری نبرد
گناهم ببخش ای جهان آفرین		که گر با من آید فبس القرین
در این گوشه نالان گنهکار پیر		که فریاد حالم رس ای دستگیر
نگون مانده از شرمساری سرش		روان آب حسرت به شیب و برش
وز آن نیمه عابد سری پر غرور		ترش کرده با فاسق ابرو ز دور
که این مدبر اندر پی ماچراست؟		نگون بخت جاهل چه در خورد ماست؟
به گردن به آتش در افتاده‌ای		به باد هوی عمر بر داده‌ای
چه خیر آمد از نفس تر دامنش		که صحبت بود با مسیح و منش؟
چه بودی که زحمت ببردی ز پیش		به دوزخ برفتی پس کار خویش
همی رنجم از طلعت ناخوشش		مبادا که در من فتد آتشش
به محشر که حاضر شوند انجمن		خدایا تو با او مکن حشر من
در این بود و وحی از جلیل الصفات		درآمد به عیسی علیه‌الصلوة
که گر عالم است این و گر وی جهول		مرا دعوت هر دو آمد قبول
تبه کرده ایام برگشته روز		بنالید بر من بزاری و سوز
به بیچارگی هر که آمد برم		نیندازمش ز آستان کرم
عفو کردم از وی عملهای زشت		به انعام خویش آرمش در بهشت
وگر عار دارد عبادت پرست		که در خلد با وی بود هم نشست
بگو ننگ از او در قیامت مدار		که آن را به جنت برند این به نار
که آن را جگر خون شد از سوز و درد		گر این تکیه بر طاعت خویش کرد
ندانست در بارگاه غنی		که بیچارگی به ز کبر و منی
کرا جامه پاک است و سیرت پلید		در دوزخش را نباید کلید
بر این آستان عجز و مسکینیت		به از طاعت و خویشتن بینیت
چو خود را ز نیکان شمردی بدی		نمی‌گنجد اندر خدایی خودی
اگر مردی از مردی خود مگوی		نه هر شهسواری بدر برد گوی
پیاز آمد آن بی هنر جمله پوست		که پنداشت چون پسته مغزی در اوست
از این نوع طاعت نیاید بکار		برو عذر تقصیر طاعت بیار
چه رند پریشان شوریده بخت		چه زاهد که بر خود کند کار سخت
به زهد و ورع کوش و صدق و صفا		ولیکن میفزای بر مصطفی
نخورد از عبادت بر آن بی خرد		که با حق نکو بود و با خلق بد
سخن ماند از علاقلان یادگار		ز سعدی همین یک سخن یاددار
گنهکار اندیشناک از خدای		به از پارسای عبادت نمای