نیاز تیم ملی به «عدالت»

هم اكنون یك هفته از بازی دوستانه تیم های ملی ایران و كره جنوبی سپری شده و طبیعی است كه با فرو نشستن التهاب های اولیه این شكست و انتقاداتی كه به سوی مجموعه تیم ملی نشانه گیری شده بود, می توان منطقی تر به پیامدهای این بازی نگریست و بدون تكیه بر احساسات به آنالیز این دیدار پرداخت پیامدهای این بازی را می خوانیم

پس از شكست تیم ملی ایران در برابر كره جنوبی و بدتر از آن نحوه بازی تیم ایران، كاملا طبیعی بود كه رسانه های گروهی در روز بعد از بازی، برانكو و تفكراتش را به باد انتقاد بگیرند. البته چنین شیوه ای تقریبا در تمام كشورهای جهان مرسوم است. به عنوان مثال با وجود اینكه گوران اریكسون مربی سوئدی تیم ملی فوتبال انگلیس این كشور را به جام جهانی رسانده اما چون شور و طراوت در بازی این تیم به چشم نمی خورد، رسانه های گروهی این كشور وی را زیر بار انتقادات تند خود له كرده اند و او حتی فرصت نفس كشیدن هم ندارد.البته در این میان انصاف نیست كه چشم بر اندك نكات مثبت بازی تیم ملی برابر كره جنوبی بست و تنها نیمه خالی لیوان را دید. تصور كنید كه داور بازی در دقایق اولیه نیمه اول توپ علی كریمی را كه به دستان مدافع تیم كره جنوبی برخورد كرده بود پنالتی اعلام می كرد و یا یكی از ضربات رحمان رضایی، علی كریمی و یا یحیی گل محمدی در همان نیمه اول به گل تبدیل می شد. مطمئن باشید كه در صورت تبدیل شدن تنها یكی از این موقعیت ها به گل، جریان بازی به كلی تغییر می كرد و هیچ یك از انتقادات ۷ روز اخیر مطرح نمی گردید. به هر حال باید پذیرفت كه فوتبال علاوه بر اینكه یك ورزش بی رحم است، ورزش لحظه ها به شمار می آید و حتی یك ثانیه غفلت و یك اشتباه داور ممكن است سرنوشت یك تیم را به كلی دگرگون سازد.دیگر نكته مثبتی كه در بازی تیم ملی در سئول به چشم خورد قفل نشدن بازیكنان ملی پوش از لحاظ روحی و روانی بود. برای درك صحیح این واقعیت كافی است كه سه سال به عقب بازگردیم زمانی كه كشور كره جنوبی میزبان مشترك رقابتهای جام جهانی فوتبال در همین ورزشگاه بود. به اعتراف بسیاری از كارشناسان، حداقل ۵۰درصد از موفقیت تیم ملی كره جنوبی در كسب مقام چهارمی رقابتهای جام جهانی ،۲۰۰۲حاصل حمایت تماشاگران پر شور این كشور از تیم ملی شان در ورزشگاه جام جهانی بود چون اگر غیر از این می بود محال بود تیم كره جنوبی بتواند بر ایتالیا و یا اسپانیا غلبه بكند.به نوشته روزنامه های كره جنوبی، تماشاگران فوتبال این كشور در بازی چهارشنبه شب گذشته، فضا و اتمسفر جام جهانی را در ورزشگاه جام جهانی سئول زنده كردند. با توجه به جو حاكم بر ورزشگاه طبیعی بود كه بازیكنان ایرانی تحت تاثیر جو این ورزشگاه قرار بگیرند.شاید در اینجا گفته شود كه بازیكنان ایرانی به دلیل بازی در ورزشگاه آزادی به بازی در برابر تماشاگران متعدد عادت دارند اما باید این موضوع را در نظر داشت كه بازی در برابر ۱۰۰ هزار تماشاگر حامی كاملا متفاوت با بازی در مقابل حتی ۱۰هزار تماشاگر مخالف پر شور است.اما نكته ای كه باعث امیدواری شد، قفل نشدن فكر بازیكنان ایرانی در جو این ورزشگاه بود، به ویژه در نیمه دوم كه فشار تیم ایران باعث شد كه كره به لاك دفاعی فرو برود و یا پس از دریافت آن گل زود هنگام انسجام خود را از دست ندهد و گل های بیشتری دریافت كند. اما بزرگترین نگرانی ای كه در حال حاضر در تیم ملی وجود دارد احتمال محافظه كار شدن در پی افزایش شدت انتقادات رسانه های گروهی است.برانكو ذاتا یك مربی سیاستمدار و محافظه كار است كه از جنجال گریزان می باشد و همواره علاقمند است تا در محیطی آرام و به دور از تنش به كار بپردازند. به همین دلیل همواره تلاش می كند تا تنش ها را به حداقل برساند و با ایجاد سپر محافظه كارِی، انتقادات را از خود دور كند. در حدود ۱۰ ماه پیش هنگامی كه با وی گپ می زدیم به نكته جالبی اشاره كرد. وی می گفت: من پس از شكست مقابل اردن در مرحله اول رقابتهای راهیابی به جام جهانی در تهران تلفنی با همسرم تماس گرفتم و گفتم كه احتمالا رسانه های گروهی ایران مرا به دلیل این شكست دار خواهند زد. واقعا متعجب شده ام چون حتی زمانی كه تیم من پیروز می شود باز هم فردای روز مسابقه از من انتقاد می كنند و نمی دانم كه برای راضی كردن آنها باید چه كاری انجام بدهم. در واقع به دلیل ترس از این انتقادات است كه برانكو تیمش را با آرایش محافظه كارانه به میدان می فرستد و حتی كسب نتیجه یك بر صفر نیز او را راضی می كند.

معمولا مربیانی كه تمایل به كشمكش های رو در رو با مطبوعات و سایر رسانه های گروهی ندارند سعی می كنند كه تیم خود را كمتر در معرض بازی با تیم های بزرگ قرار بدهند تا مبادا بدنبال كسب نتایج ضعیف در بازیهای تداركاتی از كار بركنار شوند.از زمان راهیابی تیم ملی به جام جهانی تمام كارشناسان خواهان بازی تیم ایران با تیم های برتر فوتبال جهان شده اند، اما باید این موضوع را در نظر داشت كه دیدار با تیم های بزرگ ممكن است تبعاتی از جمله شكست های سنگین مانند بازی تیم ایران برابر رم پیش از آغاز جام جهانی ۱۹۹۸ در برداشته باشد كه افكار عمومی به ویژه رسانه ها چنین شكست هایی را هضم نخواهند كرد.برانكو كه این روزها می بیند به دلیل شكست نه چندان غیر منتظره در برابر كره تا این حد مورد انتقاد قرار می گیرد شاید برای كاهش شدت این انتقادات تصمیم بگیرد كه تعداد بازیهای تداركاتی تیم ملی را كاهش بدهد و یا دست كم حریفان تداركاتی را از میان تیم های هم سطح با تیم ایران انتخاب بكند تا اینكه احتمال شكست خوردن در برابر این تیم ها به حداقل برسد.البته در اینجا مدعی نمی شویم كه نباید از عملكرد تیم ملی انتقاد كرد بلكه نقد، حق رسانه های گروهی است و تیم ملی برای پیشرفت به چنین نقدهای نیازمند. اما نباید این انتقادات را به سوی تخریب سوق داد و عملكرد مجموعه تیم ملی را به صورت كامل زیر سوال برد و كاملا نفی كرد.اتفاقا بر این باوریم كه در مقطع كنونی باید از این نوع شكست ها استقبال كرد و آنرا برای تیم ملی سودمند دانست. باید باور داشت اگر تیم ملی در برابر كره جنوبی شكست نمی خورد برانكو هرگز متوجه نمی شد كه در مواقع بحرانی برای تصمیم گیری روی نیمكت تنها است و به دستیارانی قویتر نیاز دارد.اگر تیم ایران در سئول شكست نمی خورد برانكو هرگز حاضر نمی شد این واقعیت را بپذیرد كه در مقطع كنونی محمد نصرتی به كار تیم ملی نمی آید، در خط میانی تیمش خلاقیت وجود ندارد و یا با دو هافبك دفاعی و با یك مهاجم نمی توان در برابر همه تیم ها نتیجه گرفت.

اگر شكست ایران در ورزشگاه جام جهانی رقم نمی خورد، برانكو به این نتیجه نمی رسید كه نمی توان نسبت به لیگ برتر بی اهمیت بود و محصولات كیفی لیگ را پشت خط نگاه داشت.به هر حال شاید شكست در برابر كره جنوبی باعث رنجش تماشاگران علاقمند شده باشد اما باید پذیرفت كه دستاوردهای مثبت آن (كه همان پی بردن برانكو به واقعیت های موجود در تیمش بود) ارزش بیشتری در مقایسه با پیامد منفی آن كه همان واگذار كردن نتیجه بازی بود، داشت.

---