۲۶ مه ۱۹۹۷ ـ اعلامیه توخالی و به ظاهر زیبای سران سران چین و روسیه

ژیانگ زمین رهبر وقت چین در مه ۱۹۹۷ یک دیدار پنج روزه از روسیه بعمل آورد و با یلتسین رئیس جمهوری پیشین این کشور به توافقهایی دست یافت.
سران چین و روسیه اعلامیه ای را در مسکو امضاء …

ژیانگ زمین رهبر وقت چین در مه ۱۹۹۷ یک دیدار پنج روزه از روسیه بعمل آورد و با یلتسین رئیس جمهوری پیشین این کشور به توافقهایی دست یافت.

سران چین و روسیه اعلامیه ای را در مسکو امضاء کردند که در آن تاکید شده بود: هیچ دولتی حق ندارد و نباید خود را قدرت جهانی (تنها ابرقدرت) بنامد و یا عملا چنین نقشی را ایفاء کند و حل و فصل مسائل بین المللی را منحصرا به دست گیرد و منوپولیزه خود کند.

در این اعلامیه آمده بود: از آنجا که جنگ سرد به پایان رسیده است حفظ و تقویت و توسعه یک بلوک نظامی (اشاره به ناتو) باعث تشنج و بازگشت به دوران رقابت های تسلیحاتی و پیمانهای نظامی خواهد شد و کمکی به بر قراری یک نظم قانونمند نوین در جهان نخواهد کرد.

در اعلامیه سران دوکشور بدون ذکر نام آمریکا چنین آمده بود: یک دولت می کوشد که در امور بین المللی به تنهایی تصمیم بگیرد که این عمل نظم جهان را به مخاطره می افکند و همگان احساس خطر خواهند کرد. در جایی که قرار است یک قانون برنظم جهان ناظر باشد هیچ دولتی حق ندارد خود را «قدرت مطلق» بداند.

سران وقت چین و روسیه بعدا در یک مصاحبه مطبوعاتی مشترک «قرن ۲۱ را سده حکومت یک قانون واحد بر جهان» نامیدند، با گسترش ناتو مخالفت کردند، از مثلث چین، روسیه و هند سخن به میان آوردند که بر ضد هیچ کشوری عمل نخواهد کرد و به گسترش همکاری های همه جانبه روسیه و چین در آینده اشاره کردند.

این اعلامیه و اظهارات سران چین و روسیه باعث خرسندی جهانیان و به فراموشی سپردن غم های گذشته ناشی از تجاوزات نظامی و زورگوئی ها شد و مورد استقبال قرار گرفت.

ولی، گذشت زمان نشان داد که در شش سال گذشته ناتو توسعه یافت، از اتحاد مثلث چین، روسیه و هند خبری نشد، مقامات واشنگتن علنا این دولت را «قدرت جهانی» می خوانند، سازمان ملل که باید پاسدار نظم جهانی باشد بیش از هر وقت دیگر تضعیف شده است و رویداد های عراق قلم بطلان بر اعلامیه سال ۱۹۹۷ مسکو و تاکیدات سران چین و روسیه کشید و رای اخیر شورای امنیت به لغو تحریم عراق اشغالشده یک تسلیم بی چون و چرا مدعیان مخالفت با «یک ابر قدرت درجهان» بود.

بنابراین، این اعلامیه هم مانند حرفهای علنی و اعلامیه های سران کشورها، جز سیاه کردن مقداری کاغذ و دادن امید بیهوده به پاره ای از مردم که هنوز خبرها را می خوانند و حرفهای دیپلماتیک را باور می کتتد، اثر دیگری نداشت.