سه سال بحرانی در ورزش

نگاهی به روند حضور ایران در مجامع و میادین ورزشی و مقایسه آن با دوره های گذشته, موید مدیریت ضعیف و غیر تخصصی حاکم بر ورزش کشور است

نگاهی به روند حضور ایران در مجامع و میادین ورزشی و مقایسه آن با دوره های گذشته، موید مدیریت ضعیف و غیر تخصصی حاکم بر ورزش کشور است. مدیریت انحصاری در سطح ورزش، کار را به جایی رسانده که ریاست سازمان- که نقش پدر و مرشد ورزش کشور را دارد- خود به دنبال ریاست بر زیر مجموعه ها و یا ارگان های وابسته به مجموعه های ورزشی دیگر است. مدیریت ورزش نه تنها ریاست بر ستاد ورزشی کشور را از آن خود می داند، بلکه در روند اجرایی نیز به دنبال کسب ریاست بر زیر مجموعه خود است.

حکایت کاندیدا شدن برای ریاست فدراسیون فوتبال که در حقیقت به گونه ای زیر مجموعه اجرایی سازمان تربیت بدنی است و دعوای کودکانه فدراسیون ورزش های باستانی و زورخانه ای با فدراسیون بین المللی زورخانه ای که منجر به نامه تند مهندس مهر علیزاده، رییس سابق سازمان تربیت بدنی به مهندس علیآبادی، رییس کنونی سازمان تربیت بدنی در سطح نهادهای ورزشی جهانی شده است و شنیده می شود با زمینه سازی های جدید، کمیته ملی المپیک در هفتم آبان امسال دستخوش هجوم مدیریتی جدید خواهد شد. برای آن که بررسی و نقدی شفاف بر عملکرد مدیریتی سازمان تربیت بدنی داشته باشیم، عملکرد سازمان را در سه بعد سخت افزاری، نرم افزاری و ساختار تشکیلا تی بررسی می کنیم.

۱) سخت افزاری

به کمک گران شدن نفت و هجوم بی سابقه ثروت و اندوخته ارزی و باز شدن دست دولت در هزینه های عمرانی و ارائه بودجه کلا ن و سفرهای استانی ریاست محترم جمهور و قول های ایشان مبنی بر ساخت ورزشگاه که بیشترین ساخت عینی و تبلیغی برای نظام را دارد و از سوی دیگر، تخصص مهندس علی آبادی در ساخت و ساز و عمران و تسلط ایشان بر مقاطعه کاری و شرکت های ساختمانی، بیشترین فعالیت در امر سخت افزاری متمرکز شد.

باید گفت که افتتاح یک مرکز ورزشی ازهر طرح عمرانی دیگر همچون مدرسه سازی، مسجد سازی، بیمارستان سازی، اثر مثبت بیشتری دارد، بنابراین، تلا ش دولت نهم بر ایجاد اماکن ورزشی، استفاده چند منظوره ای در بر خواهد داشت.

بنا به گفته رییس ورزش و بر پایه آمارهای ارائه شده که به نظر می رسد مقداری هم بزرگنمایی شده، در پایان امسال، دو هزارمین طرح و پروژه عمرانی افتتاح خواهد شد، یعنی ۲/۵ پروژه در روز که اغراق آمیز به نظر می رسد!

۲) نرم افزاری

در بخش نرم افزاری و یا برنامه ریزی، سازمان تربیت بدنی هیچ گونه طرح استراتژیک برای ورزش ندارد.

گاه بحث هایی پیرامون طرح آمایش که بیشتر حرکتی غیر استراتژیک در ورزش است و یا برگزاری مسابقات المپیاد ایرانیان که اگر فردی با الفبای برنامه ریزی آشنا باشد، می داند اینگونه اظهارنظرها و یا کارهای اجرایی موازی با وظایف هیات ها و فدراسیون ها بیش از آنکه دردی از ورزش دوا کند، بیشتر باعث هزینه های بی مورد و حیف شدن بیت المال است، مطرح می شود.

با توجه به مخالفت سازمان با طرح جامع ورزشی و رویکرد تبلیغی دوباره و اعلا م این که گروهی از کارشناسان در حال مطالعه و بررسی و رفع نواقص آن هستند و پس از سه سال هنوز هیچ خبری هم از آن نیست، بنابراین سازمان به شدت در بخش برنامه ریزی و طرح توسعه ورزشی فقیر است.

۳) ساختار تشکیلاتی

سازمان در بخش ساختار تشکیلاتی و تامین منابع انسانی به شدت ضعیف است. ساختار تشکیلاتی سازمان به گونه ای است که اصولا در عمل بحران زاست، سازمان اگر در بخش سخت افزاری فعالیت های چشمگیری انجام داده، اما چون برنامه استراتژیک ندارد، نسبت به تامین نیروی انسانی ماهر این ساختار پیش بینی و برنامه ای ندارد.

هر پروژه که افتتاح می شود، نیازمند مربی، سرپرست، مستخدم، عوامل فنی ماهر و کارآمد است و در این زمینه باید برنامه ریزی اولیه انجام می شد.

ساختار تربیت بدنی کنونی با مدیریت غیر تخصصی آن، باعث شکست ها و ناکامی های بزرگی همانند المپیک پکن شده است.

افتضاح دوپینگ عمومی تیم ملی وزنه برداری و تعلیق فدراسیون فوتبال کشورمان، حذف تیم فوتبال استقلا ل تهران از جام باشگاه های آسیا، کشمکش مدیریتی در فدراسیون بین المللی و ملی باستانی و زورخانه ای، درگیر شدن با مدیریت کمیته ملی المپیک بحران فوتبال و مدیریت فدراسیون فوتبال، بحران های مدیریتی در تیم های استقلال و پرسپولیس حاصل ساختار تشکیلاتی و منابع انسانی سازمان تربیت بدنی به دلیل عدم تسلط و نظارت ارگانیک و سیستماتیک بر عملکرد زیر مجموعه این تشکیلا ت است.

نویسنده : غلامحسین زمان آبادی