علــــی انصاریـــــان پدر و مادر من طرفدار انصاریان هستند نه قرمز و آبی

هنوز كه در كوچه پس كوچه های جنوب شرق تهران در نزدیكی میدان خراسان, محله غیاثی قدم بزنی, پس از علی پروین, اهالی آنجا نام علی انصاریان را بر زبان می آورند, فوتبالیستی كه در رده ملی هیچ گاه نتوانست حق خود را بگیرد

هنوز خصلت‌های جنوب شهر را با خود به یادگار دارد، می‌‌گوید: (اصلا با آن خصلت‌ها، زنده هستم و با همان خصلت‌ها هم خواهم مرد.)بازیكنی كه سال‌ها در تیم محبوب سرخ‌پوشان پایتخت با عشق زندگی كرد. (بله، زندگی كردم، جانم را فدای باشگاه كردم، بالغ بر صد تا بخیه خوردم، اما كو قدرشناسی، كیست كه قدر ما را بداند، مگر ما عضو این باشگاه نبودیم، مگر ما جانمان را فدای این باشگاه نكردیم، فكر كنم به بهترین نحو ممكن پاسخ ما را دادند.)

هنوز كه در كوچه پس كوچه‌های جنوب شرق تهران در نزدیكی میدان خراسان، محله غیاثی قدم بزنی، پس از علی پروین، اهالی آنجا نام علی انصاریان را بر زبان می‌‌آورند، فوتبالیستی كه در رده ملی هیچ‌گاه نتوانست حق خود را بگیرد. (كسی مقصر نیست، خودم، جوانی كردم، خودم اشتباه كردم، ای‌كاش آن زمان درست فكر می‌‌كردم و برداشت درستی داشتم، این كه طی این مدت یكی از بهترین مدافعان لیگ برتر بودم، اما هیچ‌گاه جای مناسبی در تیم ملی نداشتم، ۹۰ درصد خودم را مقصر می‌‌دانم.)

دفاع سختكوش پرسپولیس، مدتی است كه پیراهن آبی را برتن كرده است. اگر تا چند سال پیش چنین اتفاقی می‌‌افتاد كه افتاد (مهدی هاشمی‌نسب از پرسپولیس به استقلال رفت) می‌‌گفتند (بمب خبری) تركید، اما گویا الان این وضعیت عادی شده است، همان‌طور كه علیرضا نیكبخت‌واحدی، چپ‌پای قدرتمند استقلال به پرسپولیس پیوست... روزی كه به محل تمرین استقلال رفتیم، در مدت استراحت بازیكنان با (علی انصاریان) هم‌كلام شدیم، او برای ما درددل‌های زیادی كرد كه به رسم امانت پیش ما خواهد ماند، اما گوشه‌ای از آن حرف‌ها را برای شما خواهیم نوشت. علی سابق پرسپولیس و حالای استقلال، حرف‌های جالبی بر زبان راند كه در ذیل خواهید خواند بازیكنی كه حالا در خیابان نفت تهران زندگی می‌‌كند، اما هیچ‌گاه گذشته خود را فراموش نكرده است و همچنان با گذشته‌های خود زندگی می‌‌كند...

● می‌‌خواهیم برگردیم به گذشته، همه طرفداران فوتبال بیوگرافی زندگی‌ات را می‌‌دانند، اما می‌‌خواهیم یكبار دیگر برایمان بگویی كه كجا و كی متولد شدی و كمی از خانواده‌ات برایمان بگویی.

انصاریان: در چهاردهم تیرماه سال ۱۳۵۶ به دنیا آمدم... دیپلم تجربی هستم، چهار، پنج ترم دانشجوی تربیت بدنی بودم كه به خاطر مشكلات نتوانستم ادامه دهم، یك خواهر كوچك‌تر از خود دارم كه مترجمی زبان انگلیسی می‌‌خواند، برادر بزرگ‌ترم هم كارمند است. پدرم بازنشسته و مادرم در حال حاضر خانه‌دار، اما سابق استاد دانشگاه بود... در حال حاضر هم در خیابان نفت تهران زندگی می‌‌كنیم.

● اجازه بدهید، كمی از تیم ملی صحبت كنیم، چرا همیشه پشت خط ماندی، جز یك دوره كه در تیم فجر‌سپاسی شیراز زیر نظر منصور پورحیدری بازی می‌‌كردی؟

انصاریان: من موقعیت‌های خوبی داشتم در سال ۷۷، شاگرد پورحیدری و مظلومی بودم كه موقعیت بسیار خوبی داشتم تا جایی كه به تیم‌ملی هم دعوت شدم...

پس از دو سال بازی در فجرسپاسی به پرسپولیس آمدم و هشت سال عضو این تیم بودم، اما مسائلی برایم پیش آمد كه باعث شد من از تیم‌ملی دور بمانم...

جوانی كردم كه تیم‌ملی را از دست دادم، الان كه فكر می‌‌كنم می‌‌بینم آن زمان تصمیم‌های درستی درباره آینده‌ام در تیم ملی نگرفتم و ۹۰ درصد خودم را مقصر می‌‌دانم.

● كسی كه حالا نام علی انصاریان را می‌شنود، فكر می‌‌كند او ۳۵،۳۴ سال سن دارد،‌چرا كه سال‌ها در رده‌های برتر فوتبال ایران توپ می‌‌زند، اما ۲۹ سال سن داری، گفتی كه جوانی كردی، برداشت خودت از جوانی چیست؟

انصاریان: ببین، این اتفاق‌هایی كه طی این مدت برایم افتاد، شاید با یك دوست و راهنمای خوب، برایم پیش نمی‌‌آمد و می‌‌توانستم با یك مشاوره خوب بر مشكلات فائق آیم، من خیلی جوان بودم كه وارد حاشیه شدم و همیشه هم از همین حاشیه ضربه خوردم.

من پسر آرامی نبودم، با شیطنت بزرگ شدم و همین ناآرامی‌ها و شیطنت‌ها باعث شد كه تیم‌ملی را از دست بدهم. از طرفی به هر قیمتی نمی‌‌خواستم پیراهن تیم‌ملی را به دست آورم، اما همان‌‌طور كه گفتم در از دست دادن پیراهن ملی، ۹۰ درصد خودم مقصر بودم، نه كس دیگری...

● دیگر از آن انصاریان جنجالی خبری نیست، چه اتفاقی برایت افتاد؟

انصاریان: علی انصاریان، همیشه كارهایش برای طرفداران جالب بوده نمی‌‌دانم چرا؟ من هم مثل خیلی از آدم‌ها، یك روز خوب دارم، یك روز بد...

من فكر می‌‌كنم، یك انسان، اول باید بداند كجا جنجال كند، گرچه ما هیچ‌وقت به عمد وارد جنجال نشدیم، ما را به جنجال كشاندند... همچنین یك انسان باید بداند، زمانی كه وارد جنجال شد، آن را چگونه جمع كند...

● و اما پرسش اصلی كه شاید به آن پاسخ ندهی، این كه از پرسپولیس جدا شدی، تنها به خاطر دلایل شخصی بوده است؟

انصاریان: به جز دلایل شخصی، مسائلی بود كه باشگاه برای من بوجود آورد و باعث شد كه من آن عرق و تعصب همیشگی‌ام را از دست بدهم.

من در سال گذشته با ۹، ۱۰ گل زده، بهترین دفاع گلزن لیگ شدم از طرفی افراد جدیدی كه به پرسپولیس آمدند، دوست نداشتند من در پرسپولیس بمانم، شاید محبوبیت من در پرسپولیس، آنها را دچار مشكل می‌‌كرد.

بالاخره باید قبول كنیم كه حس حسادت در خلق و خوی ماست... ما آدم‌های مرده‌پرستی هستیم، هر كس هم بگوید در ذات ما نیست، حرف بیهوده‌ای گفته... ما تا آخر عمرمون با این خصلت زندگی می‌‌كنیم و همین عوامل باعث جدایی من از تیم محبوبم شد...

● می‌‌توانی واضح‌تر بگویی؟

انصاریان: بله‌، چرا كه نه، آن آقایانی كه كنار (آری‌ هان) بودند و فارسی صحبت می‌‌كردند،‌ دلشان می‌‌خواست من پس از هشت سال بازی برای پرسپولیس از این تیم جدا شوم، من بازیكنی بودم كه بالغ بر ۱۰۰ جای بخیه در بدنم برای این تیم وجود دارد‌، حالا هم خوشحالم كه به استقلال پیوستم، با بازیكنانش رفیقم، با مربیان این تیم دوست هستم و آنها به من كمك می‌‌كنند، امیدوارم بتوانم در استقلال زحمات آنان را جبران كنم...

● با آبی راحت‌تری یا قــــرمـــــز؟

انصاریان: در حال حاضر به آبی تعصب دارم.

● شنیدیم كه بچه بودی،برایدیدن بازی‌های استقلال به ورزشگاه شیرودی می‌‌رفتی، همین‌طور است؟

انصاریان: بچه كه بودم، طرفدار پرسپولیس بودم اما از آنجا كه راحت‌تر به ورزشگاه شیرودی می‌رفتم و به ما نزدیك بود، عصر تمام جمعه‌ها، بازی‌های استقلال را در این ورزشگاه مشاهده می‌‌كردم، اواسط دهه ۶۰ بود و استقلال تیم قدرتمندی بود و بازیكنانی از قبیل شاهرخ بیانی، مجید نامجو مطلق، بهتاش فریبا، امیر قلعه‌نوعی، جواد زرینچه، پرویز مظلومی و... را دوست داشتم.

● خیلی جالب است، رفیق فابریك استقلالی‌ات به پرسپولیس رفت، نیكبخت را می‌‌گویم، پس از كوچ كردن با او برخوردی داشتی؟

انصاریان: ما هنوز هم با یكدیگر تماس می‌‌گیریم، شاید در آن شرایط، نیكبخت تصمیم گرفت كه به پرسپولیس برود و كار درستی كرد، اما من جای او نیستم، همان‌طور كه او جای من نیست.

● به بچه‌ محل‌های سابقت سری می‌‌زنی؟

انصاریان: وا... من نمی‌‌رسم، پس از فوت پسرخاله‌ام كه به محله قدیمی‌مان رفتم، دیگر به آنجا سری نزدم، اما مادر و پدرم به آنجا می‌‌روند... با دوستان سابق كه الان بیشترشان ازدواج كرده‌اند و از آن محل رفته‌اند كم‌و‌بیش در رابطه‌ام...

اما انصاریان با گذشته‌اش زندگی می‌‌كند و از یادآوری كوچه پس كوچه‌های خاكی، گل كوچیك و... ابایی ندارد... گذشته‌ام مرا علی انصاریان كرد، شاید به همین خاطر باشد كه حالا شما با من مصاحبه می‌‌كنید و مرا فراموش نكرده‌اید... باید قبول كرد كه گذشته هر انسان جزو تاریخ زندگی‌اش است.

● یك سوال بپرسمراستش را می‌‌گوییــد، پدرت استقــــلالی بــود یا پرسپولیسی؟

انصاریان: بابام پرسپولیسی بود، یعنی تمام خانواده‌ام پرسپولیسی بودند.

● وقتــی كه می‌خواستی به استقلال بروی به تو اعتراض نكردند؟

انصاریان: نه، حالا خانواده‌ام، استقلالی هستند، آنها طرفدار علی انصاریان هستند، آنها متوجه شدند كه من دوست نداشتم از پرسپولیس جدا شوم، اما زمانی كه دیدند، من كه قدیمی‌ترین بازیكن پرسپولیس بودم را به باشگاه راه ندادند، نه خودشان توانستند تحمل كنند، نه من... آنها علی انصاریان را دوست دارند.

● و از نقش علی پروین بگویید، اگر او بود،امسال باز هم در پرسپولیس می‌‌ماندید؟

انصاریان: ما خودمان، آینه یكدیگر هستیم... ببینید (علی دایی) چقدر برای فوتبال این كشور زحمت كشید، آخر چه شد؟ چقدر شایعه برایش درست كردند، چقدر SMS برایش ساختند، چقدر به او بی‌‌احترامی شد، علی پروین هم به همین شكل، آن زمان‌ها كه پرسپولیس چیزی در چنته نداشت، صندوق عقب پیكانش، باشگاه پرسپولیس بود، چه كار با او كردند، دیدید كه چه طور حرمت او را شكستند، با عابدزاده چه كار كردند؟

ما تمام این افراد را دیدیم، اما هیچ‌گاه فكر نمی‌‌كنیم كه یك روز، این مسئله در خانه خودمان را هم خواهد زد. غیر از این است... خوشحالم كه این اتفاق برایم در این سن افتاد، تا من بتوانم مسیر زندگی خود را تغییر دهم.

● از فوتبال فاصله بگیریم، شنیدیم كه در یك كلیپ موسیقی، ایفاگر نقشی شدید، همین طور است؟

انصاریان: در حال حاضر یك قرار تبلیغاتی با یك شركت بستم كه قرار است به زودی بیلبورد‌هایش در خیابان نصب شود، همچنین در یك كلیپ كه خواننده‌ آن رضا صادقی است، نقشی بازی كردم... از آنجا كه رضا رفیق ماست، قبول كردم كه در این كلیپ بازی كنم، امیدوارم كه كلیپ خوبی شده باشد، فكر كنم بین ۲۰ روز تا یك ماه دیگر پخش بشود.

● و همچنان علاقه داری در سینما و تلویزیون بازی كنی؟

انصاریان: (می‌‌خندد)، ببین، همه آدم‌ها، در زندگی‌شان بازیگر هستند و عده‌ای از آنان بازیگران بسیار خوبی هستند،‌ به راحتی به همدیگر دروغ می‌‌گویند، سر یكدیگر كلاه می‌‌گذارند، به شغل‌ها كار ندارم، اما می‌خواهم بگویم در شرایط امروز، همه آدم‌ها در حال بازی كردن هستند...

غیر از این است، اما بالاخره باید یكی را پیدا كنیم كه از آدم، بازی خودش را بگیرد كه آن هم كم پیدا می‌‌شود، به نظر شما دیگر وقتی هم می‌‌ماند كه در جای دیگری بازی كنیم، وقتی كه هر روز با بازیگران مختلفی برخورد می‌‌كنیم و خودمان هم از این حیث مستثنی نیستیم.

● در اقوام هم كسی به تو از استقلالی شدنت انتقاد نكرد؟

انصاریان: نه من خودم برای فوتبال و آینده‌ام، تصمیم می‌‌گیرم . با تجربه‌ای كه پس از این همه سال از فوتبال به دست آوردم، استقلال را برای ادامه فوتبالم تعیین كردم كه فكر كنم، انتخاب درستی كردم.

● پس از پیوستنت به استقلال، طرفداران آبی‌پوشان، برخورد مناسبی با تو داشتند، آیا برخورد پرسپولیسی‌ها، هم به همین شكل بود؟

انصاریان: همین‌طور است، آنها می‌‌دانند كه باشگاه چقدر مرا سر دواند، آنها می‌‌دانستند كه وضعیت روحی من چگونه است، آنها می‌‌دانند كه ما را به باشگاه خودمان راه ندادند...

آنها می‌‌دانند افراد جدیدی كه به باشگاه آمدند، هنوز عرق‌ تنشان و مهر و امضایشان خشك نشده، چه چیز‌هایی به ما نسبت دادند، آیا چاره‌ای جز جدایی بود، با من علی انصاریانی كه سال‌ها برای این باشگاه زحمت كشیدم... انتظار داشتید چه كار كنم بی‌‌احترامی‌ها را تحمل می‌‌كردم.

● این‌ها را بنویسیم.

انصاریان: گفتم كه بنویسی...

● و آیا استقلال به تو پیشنهاد داد؟

انصاریان: زمانی كه متوجه شدند، قصد جدایی از پرسپولیس دارم، امیر قلعه‌نوعی كه مرا قبول دارد به من پیشنهاد داد... همچنین صمد مرفاوی كه در حال حاضر سرمربی تیم است.

● برای پرسپولیس بالغ بر ۱۰۰ بخیه خوردی، جوابت را گرفتی؟

انصاریان: ببینید، نمی‌‌خواهم بگویم كه پرسپولیس این مزد را به من داد، اما مسئولین و دست‌اندركاران این‌گونه پاسخم را دادند، فكر كنم بهترین جواب را به ما دادند.

● و علی پروین؟

انصاریان: پس از جدایی از پرسپولیس چیزی به شخص من نگفت، لازم می‌‌دانم كه در این جا و از طریق خانواده سبز برای تمام زحماتی كه برایم كشید، تشكر كنم.

● و فكر می‌‌كنی تا چند سالگی به بازی ادامه بدهی؟

انصاریان: با توكل به خداوند، تا ۳۴ سالگی یا شاید هم زودتر...

● دوست داشتی الان چند سالت بود؟

انصاریان: ۲۵ سال.

● چرا؟ یعنی سه سال پیش خاطرات خوبی داشتی؟

انصاریان: نه خاطرات خوبی نداشتم، اما تصمیمی درست می‌‌گرفتم.