بعد از بیدار شدن

یک روز صبح، همین که «گره گوار سامسا» از خواب آشفته ای پرید، در رختخواب خود به حشره تمام عیار عجیبی تبدیل شده بود. به پشت خوابیده و تنش مانند زره سخت شده بود. سرش را که بلند کرد، ملتفت …

یک روز صبح، همین که «گره گوار سامسا» از خواب آشفته ای پرید، در رختخواب خود به حشره تمام عیار عجیبی تبدیل شده بود. به پشت خوابیده و تنش مانند زره سخت شده بود. سرش را که بلند کرد، ملتفت شد که شکم قهوه ای مانند دارد که رویش را رگه هایی به شکل کمان تقسیم بندی کرده است. لحاف که به زحمت بالای شکمش بند شده بود، نزدیک بود به کلی بیفتد و پاهای او که به طرز رقت آوری برای تنه اش نازک می نمود، جلو چشمش پیچ وتاب می خورد.

گره گوار فکر کرد؛ «چه به سرم آمده؟» بنابراین در عالم خواب نبود. اتاقش درست یک اتاق مردانه بود گرچه کمی کوچک، ولی کاملا متین و بین چهار دیوار معمولی اش استوار بود. روی میز، کلکسیون نمونه های پارچه گسترده بود -گره گوار شاگرد تاجر بود که مسافرت می کرد- گره گوار به پنجره نگاه کرد. صدای چکه های باران که به حلبی شیروانی می خورد، شنیده می شد.

این هوای گرفته او را کاملا غمگین ساخت. فکر کرد؛ «کاش دوباره کمی می خوابیدم تا همه این مزخرفات را فراموش بکنم». ولی این کار به کلی غیرممکن بود، زیرا وی عادت داشت که به پهلوی راست بخوابد و با وضع کنونی نمی توانست حالتی را که مایل بود، به خود بگیرد. هر چه دست و پا می زد که به پهلو بخوابد با حرکت خفیفی مثل الاکلنگ هی به پشت می افتاد. صد بار دیگر هم آزمایش کرد و هر بار چشمش را می بست تا لرزش پاهایش را نبیند....

مسخ -فرانتس کافکا- ترجمه؛ صادق هدایت