وقتی والدینتان دچار بیماری های روانپزشكی هستند

زندگی در هر خانواده‌ای در بعضی مواقع ممكن است چالش انگیز باشد، اما در خانواده‌هایی كه یكی از یا هر دو والدین دچار بیماری هستند مشكلات و چالش‌های ویژه‌ای وجود دارد. كودكان در چنین خانواده‌هایی با بی‌ثباتی و پیش‌بینی ناپذیری مواجه هستند.

اغلب در مورد نقشهای خانوادگی سردرگمی وجود دارد و كودكان بخش زیادی از مسئولیت‌های والدین از قبیل مراقبت از خواهر یا برادر كوچكتر و انجام تكالیف خانگی را به عهده می‌گیرند . آنها حتی ممكن است مسئولیت مراقبت و ارضای نیازهای عاطفی و جسمانی والدین شان را نیز به عهده داشته باشند.

در این شرایط كودكان اغلب از مراقبت والدین و برآوردن نیازهایشان محروم هستند‌. اغلب آنها از صحبت در مورد وضعیت‌شان با دیگران با دیگران دچار شرم می‌شوند ودر نهایت از بستگان و دوستانی كه می‌توانستند برای آنها حمایت كننده باشد‌‌، دوری می‌جویند. این بچه‌ها كه از بیان نیازهایشان حتی به خودشان ناتوان هستند، بطور مكرر احساس انزوا و تنهایی می‌كنند . فرزندان والدین بیمار ممكن است مشكلات اضافی نیز به مانند والدین شان داشته باشند. از قبیل موارد زیر:

● مشكلات ارتباطی :

▪ اشكال در آغاز ارتباط و تجربهٔ احساس تنهایی

▪ اشكال در روابط عاشقانه

▪ اشكال در حفظ دوستان

▪ اشكال در اعتماد به خود و دیگران

▪ اشكال در متعادل كردن روابط صمیمی ( وابستگی افراطی یا اجتناب افراطی )

▪ اشكال در ایجاد تعادل بین مراقبت از خود و مراقبت از دیگران

● مشكلات عاطفی:

▪ احساس گناه، رنجش

▪ شرم و خجالت

▪ افسردگی

▪ ترس از به ارث بردن بیماری روانی والد

▪ ترس از رو شدن اسرار توسط دوستان

▪ ناتوانی در ابراز سازنده خشم، انفجار خشم یا سركوب خشم

▪ سردرگمی در مورد هویت خویش

▪ نگرش منفی به خود

▪ ناتوانی در مواجهه با زندگی مگر بصورت نامنظم و بحرانی

▪ مسئولیت افراطی یا بی‌مسئولیتی در بسیاری از مسائل زندگی از قبیل تعهدات، هزینه،روابط و غیره.

▪ افكار‌، نگرشها و رفتارهای خود تخریب‌گر از قبیل " من كسی نیستم، من ارزشی ندارم، تلاش بی فایده است."

▪ نگرشهای خود تخریب‌گرانه در مورد یكسان دانستن موفقیت با احساس ارزشمندی، از قبیل " من فقط زمانی ارزشمندم كه چیزی را به بهترین وجه انجام داده باشم و در مدرسه، شغل یا روابطم بهترین باشم. اما اگر شكست خوردم ارزشی نخواهم داشت و این وحشتناك است."

اگر شما بعضی از این مشكلات را دارید، مطمئن باشید كه تنها نیستید. بازشناسی این امر كه این احساساست و رفتارهای مشكل‌زا به شما در مقابله با سالهای آسیب‌زای كودكی كمك خواهند كرد، برایتان مفید است. بازشناسی این موضوع كه آنها انتخابهای زندگی شما به عنوان یك بزرگسال را محدود كرده‌اند، نقطه شروعی برای كاوش شیوه‌های پاداش دهنده و كاركردی روابط است.

● چطور می توانید به خودتان كمك كنید:

۱) این موضوع كه شما یك والد دچار بیماری روانی دارید را به رسمیت بشناسید و از تاثیرات آن بر خودتان آگاه باشید.

▪ احساسهای غیر قابل قبول قبلی از قبیل خشم، شرم، گناه و غیره را بشناسید.

▪ حالت سوگ ناشی از عدم دریافت حمایت والدین را تجربه كنید.

▪ به خاطر داشته باشید كه شما مسئول ایجاد مشكلات والدتان و یا تثبیت وضعیت او نیستید.

۲) راههایی جدید برای مراقبت از خود ایجاد كنید .

▪ نیازهای قانونی خود را شناخته و از آنها محافظت كنید.

▪ فشارزاهای زندگی خود را بشناسید و راههای اداره كردن آن را یاد بگیرید.

▪ افكار مثبت را جایگزین افكار منفی كنید. از قبیل: من آدم ارزشمندی هستم و این حقیقتت ربطی به موفقیت‌ها و ناكامی‌های من ندارد. زندگی من بالا و پایین دارد اما ارزش من تغییر نمی‌كند.

۳) شیو ه‌هایی جدید برای ارتباط با دیگران ایجاد كنید.

▪ الگوهای ارتباطی قدیم و ناسالم خانوادگی را بشناسید و روشهایی جدید در ارتباط با والدین و سایر اعضای خانواده را تمرین كنید.

▪ مشكلات ارتباطی موجود خود را بشناسید و شیوه‌های جدید ایجاد رابطه با دیگران را یاد بگیرید.

▪ ثبات خود در روابط را ارزیابی كرده و از آن لذت ببرید. توجه كنید كه روابط با بحران یا وابستگی مشخص نمی‌شود.

● در مورد بیماری والدین تان به خود آموزش دهید

این موضوع در فهم اینكه والدینتان با چه مشكلاتی مواجه هستند وچه چیزی باعث آن مشكلات شده است ، به شما كمك خواهد كرد. این امرهمچنین به شما در تسكین احساساتی از قبیل گناه، ‌رنجش، ‌شرم و خجالت كمك خواهد كرد.

● با یك متخصص بهداشت روانی مشورت كنید

یك مشاور به شما كمك می كند تا بفهمید كه بیماری والدتان چه تاثیری بر زندگی شما دارد. همچنین مشاور به شما در یادگیری روشهای سالم ارتباط با دیگران و برآوردن نیازهایتان كمك می كند.

● با یك گروه حمایتی ارتباط برقرار كنید

یك گروه حمایتی كه با وضعیت ویژه شما هماهنگ باشد به كاهش احساس تنهایی‌تان كمك می‌كند. بویژه زمانی جستجوی چنین حمایتی مفیدتر است كه اعضای خانواده مشكل را قبول نداشته و یا در بازشناسی آن اكراه دارند.

ترجمه: مجید محمود علیلو