همدلی و خیرخواهی

کسی که بدگمانی ‏ها را از خود دور می‏ کند، دیگران را همچون خود و یا بهتر از خود می‏ داند و مؤمنان را انسان‏هایی می ‏نگرد که در نزد خدا محبوبند و نیکی کردن به آنها نیکی به محبوب حقیقی است.

کسی که بدگمانی ‏ها را از خود دور می‏ کند، دیگران را همچون خود و یا بهتر از خود می ‏داند و مؤمنان را انسان‏هایی می ‏نگرد که در نزد خدا محبوبند و نیکی کردن به آنها نیکی به محبوب حقیقی است. این احساس موجب می‏شود مؤمنان را به یکدیگر نزدیک شوند و خیرخواه هم باشند، از خوشحالی دیگران شادمان شوند و از بدحالی آنها اندوهگین گردند. انسان مؤمن دیگر مؤمنان همچون خود می‏داند و هر چه را بر خود نمی ‏پسندد بر دیگران نیز نمی‏پسندد و آن چه را برای خود نیک می ‏شمارد برای آنان نیز نیک می‏داند. امیرمؤمنان علی(ع) فرمودند: پسر عزیزم! خود را میان خویش و دیگران میزانی بشمار پس آن چه برای خود دوست می‏داری برای جز خود دوست بدار و آن چه تو را خوش نیاید برای غیر ناخوش شمار و ستم مکن چنان که دوست نداری بر تو ستم رود و نیکی کن چنان که دوست می‏داری به تو نیکی کنند. آن چه را از جز خود زشت می‏داری برای خود زشت بدان و از مردم برای خود آن را بپسند که از خود در حق آنان می‏پسندی.

رابطه مؤمنین با یکدیگر رابطه‏ای همدلانه و خیرخواهانه است این همدلی و خیرخواهی با رغبت و رضایت صورت می‏گیرد و ناشی از پیوند مشترک آنها با خدا و پیوند نزدیک آنها با یکدیگر است. امام صادق(ع) می ‏فرمایند: مؤمن برادر مومن است، هم چون تنی واحد اگر پاره‏ای از آن آزرده شود رنج آن در تمامی تن آشکار می‏شود جان‏های دو مؤمن از روح واحدی است و پیوند روح مومن به روح خداوند محکم‏تر از پیوند پرتو آفتاب به خورشید است. پیوند روحی میان مؤمنان موجب جلب محبت و رحمت الهی است زیرا مؤمنان در اثر این پیوند خیرخواه یکدیگر می ‏شوند و خداوند این خیرخواهی را دوست دارد. از امیرالمؤمنین(ع) روایت شده است: خداوند سبحان دوست دارد نیت انسان برای مردم نیکو باشد. و نیز از ایشان روایت شده است که خیرخواهی برای دیگران موجب نزول خیر و رحمت الهی است؛ نزدیک‏ترین چیزی که موجب فراوانی رحمت الهی می ‏شود نیکخواهی برای همه مردم است.