عاشق هم باشید

جدال و کشمکشهای دائمی بین والدین تأثیر نامطلوبی بر روح و روان فرزندان می گذارد

جدال و کشمکشهای دائمی بین والدین تأثیر نامطلوبی بر روح و روان فرزندان می‏گذارد. محیط بی‏صفای خانوادگی، فقر فرهنگی والدین از نقطه‏نظر تربیت فرزندان، بی‏مهری، خشونت و ... کانون خانه را سرد و بی‏فروغ می‏سازد. در چنین خانواده‏ای پدر و مادر به جای مهرورزی به یکدیگر و به فرزندان، به مجادله با یکدیگر می‏پردازند و فرزندان را به حال خود وا می‏گذارند.

الفاظ زشت و ناخوشایندی که بعضی از والدین بدون پروا در مقابل فرزندان، به یکدیگر می‏پرانند، صرف‏نظر از جنبه بدآموزی، روح و روان فرزندان را تیره می‏سازد.

«...» ۱۸ ساله و اهل قم می‏باشد. وی در دوره پیش‏دانشگاهی درس می‏خواند و در این باره می‏گوید: «پدر و مادرم افراد تحصیل‏کرده‏ای هستند. مادرم لیسانس روان‏شناسی و پدرم لیسانس اقتصاد دارد. از بیرون هر کس زندگی ما را ببیند به حال ما غبطه می‏خورد؛ درآمد خوب، رفاه مطلوب، پدر و مادر تحصیل‏کرده و فرزندان باهوش و مستعد. اما از درون همه اینها جز مشتی خاکستر نیست. پدر و مادرم هر دو شاغل هستند و بیشتر اوقات در کنار هم نیستند، ولی همین که از سر کار برمی‏گردند خانه به جهنمی سوزان تبدیل می‏شود. مثلاً پدرم به مادرم می‏گوید چرا استکانی که برای من در آن چایی آوردی، این قدر لک دارد و توجیه مادرم که به علت آب شور، ظرف‏ها همه لک می‏شوند و او وقت ندارد ظرف‏ها را دستمال بکشد، همین مسأله به ظاهر بسیار کوچک، باعث نزاعی سخت بین پدر و مادرم می‏شود. و ما فرزندان هم انگار نه انگار که وجود خارجی داریم تا کمی به ما فکر کنند. برای اینها فقط آنچه مهم است؛ خوراک خوب، پوشاک خوب و به قول امروزی‏ها کلاس گذاشتن جلوی دیگران است! پدرم بیماری خودخواهی دارد و مادرم هم فکر می‏کند، چون سر کار می‏رود، دیگر نباید دست به کاری در خانه بزند. گویا نمی‏داند مهمترین وظیفه یک زن، خانه‏داری است. من و خواهرم بیشتر سعی می‏کنیم اوقات خودمان را در کتابخانه سپری کنیم تا خانه!».

کانون خانواده که بر اثر تعارض و نفاق و جدال بین پدر و مادر آشفته است، آثاری در روان فرزندان می‏گذارد که چندین سال بعد به صورت عصیان جوانی و سرکشی از مقررات پیرامون خود بروز می‏کند. بررسی زندگی بسیاری از نوجوانان بزهکار ثابت کرده که بی‏مهری و نزاع بین والدین و نامساعد بودن اوضاع خانواده، تأثیر عمده‏ای در بروز بزهکاری آنان داشته است. درون خانه هم، فرزندان ممکن است همان رفتاری را که والدین نسبت به یکدیگر اعمال می‏کنند، نسبت به آنها اعمال کنند. دوستی می‏گفت پسری را می‏شناسد که از بس پدر او به بهانه‏های واهی مادرش را کتک زده است، پسر هم یاد گرفته و بر سر کوچکترین موضوع مادرش را به باد کتک می‏گیرد.

عدم احترام والدین به یکدیگر، متوقع بودن از یکدیگر، انتظارات بیجا داشتن و ... باعث می‏شود فرزندان نیز این گونه خودسر و بی‏پروا بار بیایند.

نوجوانان و جوانان مهمترین انتظاری که از پدر و مادر دارند، مهر و محبت می‏باشد. صفای خانوادگی و احترام گذاشتن به یکدیگر از هر چیزی برای آنها دلنشین‏تر است. یادمان باشد که والدین باید در درجه اول به یکدیگر عشق بورزند و ثمره این عشق را در روح و روان فرزندان متجلی نمایند. نوجوانان و جوانان نیز باید با درک مسائل و مشکلات احتمالی والدین، سعی کنند از بروز تنش‏ها و جدال‏ها در خانواده جلوگیری نمایند.

نوجوانانی که مدام در خانه شاهد جنگ و جدالهای پدر و مادرند و از روابط روحی حیات‏بخش در محیط خانه محرومند، گاه برای جبران کمبودهای روحی خود به راحتی به سوی چیزهای دیگری جز خانواده کشیده می‏شوند و چون تجربه کافی ندارند، به راحتی در گرداب حوادث غرق می‏شوند.

ایجاد روحیه نظم و همکاری در خانواده، احترام گذاشتن به عقاید یکدیگر، گذشت نسبت به خطاهای کوچک، عیب‏جویی نکردن از یکدیگر، سپاسگزار بودن نسبت به هم، و نداشتن توقعات بیجا از یکدیگر در ارتباط فرزندان با والدین و والدین با یکدیگر، باعث می‏شود که کانون خانواده سرشار از صفا و محبت باشد. در چنین خانواده‏ای است که پیوند روحی و عاطفی عمیق بین والدین با یکدیگر و با فرزندان به وجود می‏آید و این پیوند سبب می‏شود که بسیاری از نیازهای روحی فرزندان در محیط خانواده برآورده شود و از این بابت دچار کمبود نشوند.

اگر والدین بخواهند فرزندان آنها در کنارشان باقی بمانند و مسائل و مشکلات آنها باعث قطع ارتباط روحی فرزندان با آنها نشود، باید با ایجاد رابطه‏ای صمیمانه مابین خود، محیط خانواده را به پناهگاهی امن برای فرزندان تبدیل کنند. پناه بردن به دوستی‏های خطرناک یا روابط پنهانی به ویژه در مورد دختران، گاه ناشی از نبودن روابط صمیمانه والدین با یکدیگر و با فرزندان می‏باشد. نوجوانانی که مدام در خانه شاهد جنگ و جدالهای پدر و مادرند و از روابط روحی حیات‏بخش در محیط خانه محرومند، گاه برای جبران کمبودهای روحی خود به راحتی به سوی چیزهای دیگری جز خانواده کشیده می‏شوند و چون تجربه کافی ندارند، به راحتی در گرداب حوادث غرق می‏شوند. پس وظیفه ما این است که با رفتار خود فرزندانمان را از خانه فراری ندهیم.

منبع :پیام زن