هیدفیلد بزودی قهرمان می شوم

«نیک لارس هیدفلید» راننده آلمانی و ۳۱ ساله تیم فرمول یک «ب ام و» سابر مشهور به «نیک سریع» جزو معدود افرادی است که پس از ۹ فصل حضور در سطح اول فرمول یک، تنها یک بار موفق شده به مقام اول مسابقات جایزه بزرگ دست پیدا کند و به همین خاطر می توان گفت که هیدفیلد جزو رانندگان درجه سه فرمول یک به شمار می آید، اما در دوران جوانی و در کلاس فرمول سه و ۳۰۰۰ چندین عنوان قهرمانی را در کارنامه دارد و در پایان فصل گذشته موفق شد با قرار گرفتن در جایگاه پنجم رانندگان، بهترین عنوان تاریخ فرمول یک خود را کسب کند.

وی هم اکنون با ۴۱ امتیاز در رده پنجم جدول رانندگان قرار دارد و تیم ب ام و سابر نیز با ۸۹ امتیاز پشت سر فراری مکان دوم جدول تیمی را به خود اختصاص داده است.

گفتگوی سایت فرمول یک با وی را پس از برگزاری مسابقه جایزه بزرگ «هوکنهایم» آلمان می خوانید:

▪ معمولاً رانندگان در مسابقاتی که در کشورشان انجام می شود، به خاطر جمعیت زیاد و فشار ناشی از میزبانی، دچار مشکل می شوند، آیا این وضعیت برای شما هم اتفاق افتاد؟

ـ حرف شما درست است، به شرطی که راننده دچار استرس باشد، اما من استرسی نداشتم و درحقیقت همیشه از رانندگی در کشورم احساس لذت می کنم، هرچند که این بار واقعاً «هوکنهایم» مملو از جمعیت بود و شاید کمی بر روی عملکرد من هم تأثیر گذاشت.

▪ عملکرد شما در مرحله تعیین خط ناامید کننده بود؟

ـ متأسفانه همین طور بود... خودم هم از اینکه نتوانستم عملکرد جالبی در این مرحله داشته باشم، دلخورم. البته دلایل زیادی برای این عملکرد بد وجود دارد که یکی مربوط به ماشین و نوع تنظیمات آن بود و دیگری به بد استراحت کردن من در روز تعطیل باز می گردد.

▪ پس از قرار گرفتن در جایگاه ۱۲ خط شروع، تصور می کردی در پایان به مقام چهارم برسی و پنج امتیاز با ارزش کسب کنی؟

ـ وقتی یک راننده در جمع ۶ نفر دوم قرار می گیرد، تنها باید منتظر اتفاقات و حوادث در هنگام شروع مسابقه و عملکرد سایر رانندگان باشد تا بتواند خود را به نفرات اول نزدیک کند. خوشبختانه در روز مسابقه برای من این اتفاق افتاد و از اینکه در نهایت چهارم شدم بسیار خرسندم.

▪ اوایل این فصل بسیاری از رسانه ها شما را به عنوان یک راننده نابلد و مبتدی معرفی کردند، اما نتایج مسابقات« سیلوراستون» و «هوکنهایم» چیز دیگری می گوید.

ـ ببینید، من سالهاست که در فرمول یک حضور دارم و به اندازه کافی گوشم از این حرفها پر است... فکر می کنم نایب قهرمانی در «آلبرت پارک»، «سیلوراستون» و همین چهارمی در «هوکنهایم» کیفیت کار مرا نشان داده باشد و فقط می توانم بگویم که من کار خودم را انجام می دهم و به مسائل ژورنالیستی کاری ندارم.

▪ نقش مسؤولان تیم در بهبوند روند شما چطور است؟

ـ مطمئناً بدون کمک آنها نمی توانستم مشکلاتم را حل کنم. معمولاً بیشتر اوقاتم را با مدیر فنی تیم می گذرانم و با هم بر سر مشکلاتی که موتور اتومبیل دارد، بحث می کنیم و به نتایجی می رسیم. ماتیو تیسن (مدیر تیم ب ام و سابر) هم با راهنمایی خود نقش مهمی در این امر داشته که نمونه (تأثیر) آن را می توان در همین مسابقه اخیر (هوکنهایم) دید.

▪ شما پس از کسب مقام چهاردهم در موناکو، به یکباره به رده دوم در کانادا دست پیدا کردی و بعد از آن در فرانسه دوباره به جایگاه سیزدهم تنزل پیدا کردی و بعد در سیلوراستون دوم شدی... خودت دلیل این عدم ثبات را می دانی؟

ـ قبول دارم که ۵۰درصد این ماجرا مربوط به عملکرد خودم است، اما ۵۰ درصد بقیه مربوط به عملکرد اتومبیل است، چراکه همواره دنده ها و سیستم رانش درست عمل نمی کنند. البته بعضی وقتها هم حوادث باعث رقم خوردن این نتایج می شوند، مثلاً اگر در موناکو فرناندو آلونسو با من تصادف نمی کرد شاید در جایگاه بهتری قرار می گرفتم. مطمئن باشید در آینده ای نزدیک مرا در جامه قهرمانی خواهید دید.

▪ برویم سراغ آینده... آیا فصل بعد هم تو را با ب ام و سابر خواهیم دید؟ مسؤولان تیم نظرشان در این مورد چیست؟

ـ در مورد نظر مسؤولان که من نمی توانم نظری بدهم و بهتر است از خود آنها بپرسید، اما درباره خودم باید بگویم که من در این جا راحتم و احساس آرامش می کنم. این درست که در پاره ای اوقات نتوانستم خوب نتیجه بگیرم، اما درکل از عملکردم راضی هستم و امیدوارم با توجه به فاصله کم امتیازی مان نسبت به فراری، بتوانیم در پایان فصل در رده تیمی قهرمان شویم. به هرحال اگر اتفاق خاصی نیفتد، من در این تیم می مانم.

مرتضی روشنی