کشتی در بلاتکلیفی

یکی از نارسایی ها و معضلاتی که ورزش ما همواره با آن دست به گریبان بوده, از دست رفتن موقعیت های مناسب و طلایی, فرصت سوزی در ابعاد مختلف سیاستگذاری ها, اتخاذ تصمیمات مهم و انجام کارهای اجرایی است که تبعاتی منفی نیز به همراه داشته است

یکی از نارسایی‌ها و معضلاتی که ورزش ما همواره با آن دست به گریبان بوده، از دست رفتن موقعیت‌های مناسب و طلایی، فرصت‌سوزی در ابعاد مختلف سیاستگذاری‌ها، اتخاذ تصمیمات مهم و انجام کارهای اجرایی است که تبعاتی منفی نیز به همراه داشته است.

بر اثر همین غفلت و ندانم‌کاری، ضایعات جبران‌ناپذیری را در حرکت و روند سازنده این پدیده اجتماعی شاهد بوده‌ایم.

اکنون پس از پایان یافتن المپیک بیست و نهم در پکن و ثبت عملکردی ضعیف در کارنامه ورزش ایران که هیچ مسئولی برای این شکست نه توجیهی می‌تواند مطرح کند و نه دفاعیه‌ای قانع‌کننده ارائه کند همچنان شاهد رکود ، سکوت و فرصت‌سوزی در مهم‌ترین پدیده سازنده در عرصه اجتماع هستیم.

در کارنامه ناکام ورزش ایران در المپیک، کشتی به عنوان متهم ردیف اول مورد سرزنش و انتقاد آحاد مردم و کارشناسان و منتقدان قرار گرفته چرا که بیشترین انتظار طبق سنوات گذشته از ورزش اول می‌رفت و حاصل کار حضور ۱۲ کشتی‌گیر آزاد و فرنگی اعزامی با یک مدال برنز بسیار ناچیز و کمرنگ بود.

با توجه به سوابق قابل اعتنا و مقبول ورزش کشتی در ادوار گذشته بازی‌های المپیک که بیشترین سهم افتخار و مدال بر سینه کشتی‌گیران درخشیده است اکنون با چنین دستاورد نازلی تمام کاسه کوزه‌های شکست کاروان ورزشی ایران در المپیک ۲۰۰۸ بر سر اهالی گوش شکسته، خرد و شکسته می‌شود.

با استناد به آلبوم‌ مدال‌های دریافتی از ۱۴ بار حضور در بازی‌های المپیک که از جمع ۴۶ مدال به دست آمده ۳۲ مدال شامل ۵ طلا، ۱۲ نقره و ۱۵ مدال برنز سهم کشتی‌گیران بوده است، درمی‌یابیم که کشتی در آخرین المپیک ضعیف‌ ترین نتیجه تاریخی خود را به ثبت رسانده است و این عملکرد بالطبع نیاز به بررسی همه‌جانبه و کارشناسنانه اهالی فن و متخصصان امر دارد (البته بدون شانتا ژ بازی و اعمال سلایق شخصی و هیجانات احساسی)‌.

گرچه بر این نکته مهم تاکید داریم که باید در فضای آرام و بدون تنش نسبت به دلایل ناکامی کشتی‌گیران به بررسی و تصمیم‌گیری پرداخت اما از طرف دیگر بلاتکلیفی که این روزها بر ارکان مختلف تصمیم‌گیری و بخصوص مدیریت کشتی سایه افکنده است ، نگرانی و دلواپسی ‌ها را برای آینده این وزرش پرافتخار بسی تشدید کرده است تا همان‌گونه که سال پیش و پس از مسابقه ‌های جهانی ۲۰۰۷ باکو ماه ‌ها وقت سازندگی کشتی صرف انتخاب سرمربی و کادر فنی تیم‌های ملی شد ، این بار نیز برای یافتن مقصر اصلی شکست ‌های کشتی در پکن و یا برای تغییر و جابه‌جایی احتمالی در مدیریت و یا ابقای رئیس فعلی! فرصت‌ های طلایی را باز هم از دست بدهیم.

سعید میرزاشفیع‌