۱۸ آبان ـ ۹ نوامبر ـ حرفه روزنامه نگاری و تارخ نویسی در بحران

در سالهای اخیر ایراد فراوان به «روزنامه نگاری »و ادامه آن «تاریخ نگاری» وارد آمده است و تا کنون نتیجه این بوده است که تا روزنامه نگاری به راه اصلی بازنگردد انتظار زیادی از مورخ …

در سالهای اخیر ایراد فراوان به «روزنامه نگاری »و ادامه آن «تاریخ نگاری» وارد آمده است و تا کنون نتیجه این بوده است که تا روزنامه نگاری به راه اصلی بازنگردد انتظار زیادی از مورخ نمی توان داشت و تا این دو حرفه مربوط به هم به «اصول و قواعد» خود باز نگردند جوامع ملی و جامعه جهانی اصلاح نخواهند شد. متنی که در زیر می آید نظر یک اندیشمند است که هفتم نوامبر ۲۰۰۲ ابراز شده است:

از اواسط قرن نوزدهم روی تاریخ هیچ كشوری كار درست و حسابی نشده است، زیرا كه نه مقامهای مربوط خواسته اند و نه مورخان و روزنامه نگاران زحمت این كار را به خود داده اند. تارخ نویسی ادامه كار رونامه نگاری است. ولی، با این همه دانشكده كه برایشان تاسیس شده ، در یك قرن و نیم اخیر در هیچ جای دنیا در این دو رشته مربوط به هم كاری تازه صورت نگرفته است. به نظر می آید كه صاحبان رسانه ها شده اند بازرگان و یا سیاستمدار و به دنبال درآمد ومقام، و روزنامه نگارها هم كه با امید فراوان و قصد خدمت گام به این راه می گذارند در همان اوایل کار سردرگم سراب شده و ناخواسته به ابزار سیاست و خدمه تبلیغ تبدیل و سپس در متن آن قرار می گیرند و در چنین شرایط و وضعیت، تاریخ نویس هم خود را به دردسر نمی اندازد و همان راه را می رود كه برایش باز است (رسانه ها باز كرده اند). نتیجه اش این می شود كه كسی از واقعیات ۱۵۰ سال اخیر، مگر كارهای روتین (عادی و روزمره) و ظاهر قضیه آگاه نمی شود و همان راهها را ادامه می دهد و همان اشتباهات را تكرار می كند و پایان این روند هم روشن نیست. بنابراین، روزنامه نگاری و تاریخ نگاری نیاز به یك انقلاب داخلی دارند و چه كسی و از كجا این انقلاب را شروع كند، معلوم نیست. تا این انقلاب «در این حرفه به بیراهه افتاده» صورت نگیرد مشكلات بشر در مسیر حل شدن قرار نخواهد گرفت.