لیپی عامل نظم و استحكام

لیپی كاری را كرده است كه آخرین بار انزو بیرزوت در سال ۱۹۸۲ آن را انجام داده بود و پیشتر در سال های ۱۹۳۴ و ۱۹۳۸ از ویتوریو پوتزو سر زده بود تفاوت لیپی با مربیان قبلی ای كه ایتالیا را قهرمان جهان كرده بودند, این است كه او در سخت ترین روزها و دشوارترین شرایط به این مهم نائل شده است و درست در ایامی كه به خاطر بحران تبانی در فوتبال باشگاه های ایتالیا و مشكلات بزرگ پیش آمده برای یوونتوس, میلان, اینتر و فیورنتینا هیچ كس در ایتالیا دل و دماغی نداشت البته هیچ كس به جز لیپی

● مردی كه فرگوسن هم به او تعظیم می كند

شایعه آمدن مارچلو لیپی به اولدترافورد و گرفتن جای الكس فرگوسن هنوز به طور كامل نپیچیده، تكذیب شد، اما این فرضیه در درجه اول از آنجا نشات و ریشه می گرفت كه فرگی اعتبار و ارزش زیادی برای این مربی مونقره ای ایتالیایی قائل است و حالا كه تیم ملی ایتالیا با رهبری لیپی به صبر ۲۴ساله اش برای فتح جام جهانی پایان بخشیده، بدیهی است كه این ارزش گذاری بیشتر و بزرگتر هم شده باشد.

مربی ۶۶ساله اسكاتلندی و لیپی ۵۹ساله در گذشته نزدیك با تیم های تحت رهبری شان (منچستر یونایتد و یوونتوس) رقابت نزدیك و جالبی با یكدیگر در جام قهرمانان باشگاه های اروپا داشته اند و فرگی توانایی های لیپی به عنوان یك مربی و روش و كاربردهای اجتماعی او را بسیار می پسندید و معتقد بود و هست كه او بسیار حساب شده و توام با متانت و قاطعیت كارهایش را انجام می دهد. به واقع طی ۱۵سال اخیر دائماً بر میزان طرفداران و هواخواهان لیپی اضافه شده است و امروز بسیاری از شخصیت های سیاسی و اجتماعی ایتالیا هم از او تاسی می كنند.شخصیت كاری لیپی و مسائلی كه شرحش را آوردیم، طی مسابقات اخیر جام جهانی در خاك آلمان نیز محسوس بود.

دو سال پیش او تیمی را از جووانی تراپاتونی تحویل گرفت كه پس از شكست و حذف زودهنگام در پیكارهای یورو ۲۰۰۴ نه روحیه ای داشت و نه شكل درست و مشخصی از بازی او به چنان تیمی هویت و رویه كاری جدیدی را بخشید و بازیكنان آن را سرشار از غرور و اطمینان و استحكام كرد و برنامه كاری دقیق و موثری را به آنها ارزانی داشت. به واقع در ۳۱ روزی كه جام جهانی ۲۰۰۶ در خاك آلمان در حال برگزاری بود، هیچ یك از ۳۱ تیم دیگر حاضر در عرصه مربی ای به خوبی و تسلط لیپی نداشتند و اطمینانی كه از كار وی برمی خاست، در عملكرد هیچ كس دیده نمی شد.

حتی یك بازدیدكننده و ناظر عادی هم می توانست فاكتورهای كار حساب شده و دقیق را در اردوی ایتالیا به سرعت و راحتی حس كند و به آن پی ببرد.

اردوی تیم ملی ایتالیا در شهر دویسبورگ آلمان برپا بود، این شهری است كه ۶۰ سال پیش و طی جنگ جهانی دوم توسط نیروهای متفقین به شدت بمباران شد و جالب تر این كه هنوز حالت یك منطقه رها شده را دارد. در عین حال در این منطقه هزاران مهاجم ایتالیایی دیده می شوند و تعداد قابل توجهی از آنها از مناطق فقیرنشین جنوب این كشور می آیند.در چنین منطقه ای، آنجا كه آدم ها و فرهنگ رور و راین شمالی ادغام می شوند، فوتبالیست های زبده ایتالیایی مورد استقبال شدید قرار گرفته و محلی مناسب برای رشد و تمرین یافته بودند. هتل محل استقرار آنها و زمین تمرینی شان در مجموع محل هایی عادی و فاقد زرق و برق بودند و با این وجود مردم و هواداران ایتالیا هر روز در آنجا اجتماع می كردند و به تماشای كار ملی پوشان این كشور می نشستند.

حتی وقتی در سطح شهر به حركت درمی آمدید، می دیدید كه پرچم های ایتالیا در اكثر جاها نصب است. در چنان محیطی نمی شد نشانه ها و وسایل زندگی مدرنی را یافت كه ایتالیایی ها معمولاً به آنها علاقه داشته و در پی خرید و ابتیاع آن بوده اند. می گویند فوتبالیست های ایتالیا در زمینه خرج كردن درآمدهای كلانی كه از طریق فوتبال به دست می آورند، هیچ خستی به خرج نمی دهند اما دو مشكل در این راه برایشان وجود داشت.

یكی این بود كه در محلی كه وصف آن را برای شما آوردیم چیزهای قابل توجه زیادی یافت نمی شدند كه مردان ثروتمند آتزوری پول شان را بابت آن خرج كنند و كالاهای سنتی و یا یادگاری از آلمان برای اقوام خود بخرند و دوم این كه نظم و كلاسی كه مربی ایتالیا برای تیمش و اردوی آنها به ارمغان آورد، به گونه ای بود كه نمی شد آن را شكست. به واقع نماینده های فوتبال كشور چكمه ای با اوصاف فوق چاره ای جز تن دادن به تمرین و به تبع آن بهبودی و پیشرفت نداشتند.

● انتخاب غلطی كه درست بود

لیپی از زمان انتخابش به عنوان مربی ایتالیا، واقعه ای كه ۲۳ ماه و نیم از آن می گذرد به اندازه كافی دوست و دشمن داشته است. قسمت اعظم تاییدها و یا تكذیب هایی كه شامل حال لیپی شده، به انتخاب های فنی او و گزینش نفرات تیم ملی برمی گردد.

به عنوان مثال او وقتی فرانچسكو توتی را برای بازی در جام جهانی ۲۰۰۶ انتخاب كرد و وی را به آلمان برد خیلی ها بر او خرده گرفتند. استدلال آنها این بود كه چرا باید بازیكنی انتخاب شود كه به رغم شهرت و اعتبارش چند بار در تورنمنت های بزرگ باعث سرخوردگی و شكست تیم ملی ایتالیا شده و روشن ترین نمونه آن پیكارهای جام ملت های اروپا ۲۰۰۴ بود كه طی آن توتی چنان بداخلاقی كرد (و آب دهان به روی بازیكن سوئیسی انداخت) كه چند جلسه محروم شد و همسو با آن حذف تیم آتزوری را نیز پایه ریخت.

با این حال كاپیتان رم در بازی با استرالیا در مرحله یك هشتم نهایی جام جهانی ۲۰۰۶ وقتی داور به اشتباه یك پنالتی در آخرین دقیقه وقت تلف شده به سود آتزوری ها گرفت، با استحكام فوق العاده ای توپ را در دروازه حریف نشاند و باعث صعود ایتالیا و حذف استرالیایی ها شد و به واقع شخصیت قوی خود را به معرض نمایش گذاشت.

جالب تر اینكه لیپی در آن روز توتی را در ابتدای وقت روی نیمكت ذخیره ها نشانده بود و الكس دل پیرو در تركیب ثابت آتزوری جای داشت. با این حال لیپی وی را به موقع به صحنه آورد تا مهیا شود و سپس پنالتی مورد بحث را كامل كند.

● تعدد مهاجمان

نقطه اوج كارایی های تاكتیكی لیپی در بازی با آلمان در مرحله نیمه نهایی رو شد. دور از شرایط منحصر به فرد شهر دویسبورگ و در ورزشگاه وستفالن شهر دورتموند، ایتالیا حساب شده ترین نمایش خود را در این جام ارائه داد و این بار از تهاجم نیز ابایی نداشت. از آنجا كه آلمان می كوشید كار را با حفظ تساوی بدون گل به ضربات پنالتی بكشاند، لیپی در اواخر وقت عادی و طی وقت اضافی تركیب تیمش را سرشار از مهاجمان كرد و سرانجام - و البته بسیار دیر - به مقصود رسید و با زدن دو گل در سه دقیقه آخر وقت تلف شده به پیروزی ۰-۲ دست یافت. خیلی ها معتقدند كه این دیدار بهترین بازی جام هجدهم بوده است و حتی اگر چنین نبوده باشد، شكی نیست كه هیچ تیمی به اندازه ایتالیا نتوانست آلمان را در خاكش تحت فشار قرار دهد و اگر ضربات ایتالیایی ها در شروع وقت اضافی و یا طی وقت عادی به جای خوردن به تیر دروازه وارد دروازه و به گل تبدیل می شد، یاران كاناوارو زودتر از این كار را تمام می كردند و نیازی به وقت اضافی نمی یافتند.

نباید از خاطر برد كه دستاوردهای فوق در حالی نصیب ایتالیا و شخص لیپی شد كه این تیم در اكثر قریب به اتفاق مسابقات خود الساندرو نستا را در خدمت نداشت و او كسی است كه زوج همیشگی كاناوارو در مركز خط دفاعی ایتالیا طی سال های اخیر بوده است. درست است كه كاناوارو به بهترین شكل جور او را كشید و با ارائه محكم ترین بازی ها خط دفاعی ایتالیا را بسیار استوار ساخت (و سرانجام به عنوان دومین بازیكن برتر تورنمنت انتخاب شد) اما كمتر مربی و تیمی را می توان یافت كه از عارضه نبود یكی از بهترین بازیكنانش اینگونه بی گزند فارغ شود و همین مسئله نیز از موفقیت های بزرگ لیپی در آوردگاه آلمان محسوب می شود.

● قهرمانی در ایام پررنج تبانی

بله، لیپی كاری را كرده است كه آخرین بار انزو بیرزوت در سال ۱۹۸۲ آن را انجام داده بود و پیشتر در سال های ۱۹۳۴ و ۱۹۳۸ از ویتوریو پوتزو سر زده بود. تفاوت لیپی با مربیان قبلی ای كه ایتالیا را قهرمان جهان كرده بودند، این است كه او در سخت ترین روزها و دشوارترین شرایط به این مهم نائل شده است و درست در ایامی كه به خاطر بحران تبانی در فوتبال باشگاه های ایتالیا و مشكلات بزرگ پیش آمده برای یوونتوس، میلان، اینتر و فیورنتینا هیچ كس در ایتالیا دل و دماغی نداشت.البته هیچ كس به جز لیپی.