اگر شعار نیست

مدال اوری کلمه ای است که همیشه از زبان مسئولان ورزش ایران به هنگام حضور در یک رویداد آسیایی شنیده می شود حال فرق نمی کند این رویداد چقدر مهم باشد ولی فکر و ذکر مسئولان ورزش این است که تنها افرادی به مسابقات اعزام شوند که احتمال مدال آوریشان وجود دارد وگرنه باید دور اعزام را خط قرمز کشید

مدال اوری کلمه ای است که همیشه از زبان مسئولان ورزش ایران به هنگام حضور در یک رویداد آسیایی شنیده می شود. حال فرق نمی کند این رویداد چقدر مهم باشد ولی فکر و ذکر مسئولان ورزش این است که تنها افرادی به مسابقات اعزام شوند که احتمال مدال آوریشان وجود دارد وگرنه باید دور اعزام را خط قرمز کشید. البته وقتی رویدادی مهمی چون بازیهای اسیایی در پیش باشد این حساسیت خوب و درست است ولی نباید آن را در دیگر رویداها، حداقل درباره زنان ورزشکار ایران( که تجربه های زیادی از حضور در رقابتهای بزرگ ندارند) به خرج داد. کاروان ایران آبان ماه در رقابتهای داخل سالن اسیا در ماکائو شرکت خواهد کرد و باز مسئولان ورزش، مدال آوری را سرلوحه خود قرار داده اند درحالیکه هنوز به سوالات پیرامون آن جوابی نداده اند.

لحاظ شرط مدال آوری برای اعزام به این دوره بازیها در خصوص مردان قابل قبول است اما در خصوص زنان، چندان منطقی به نظر نمی رسد چرا که یکی از ابزارهای لازم برای مدال آوری داشتن تجربه در میادین مهم بین المللی است تا بتواند دوای دردی در میدانهای مهم بین المللی بعدی در آینده باشد.

مگر نه اینکه ۱۵۰ نفر از کاروان ایران را در بازیهای آسیایی گوانگجو سال ۲۰۱۰ را بانوان در رشته های مختلف تشکیل می دهند و باید موفق عمل کنند. این ۱۵۰ نفر کی و کجا باید تجربه کسب کنند؟ در رقابتهای بین المللی یا در رقابتهای جهانی ؟

انچه دیده شده و در اینده هم دیده خواهد شد این است که باز بانوان در اولویت آخر برای اعزام خواهند بود. مانند همین رقابتهای داخل سالن در ماکائو که با اصرار بر مدال آوری فقط از تعداد دختران اعزامی کاسته شد .

واقعا اگر سازمان تربیت بدنی داعیه حمایت از ورزشکاران زن را دارد و می خواهد اعزام ۱۵۰ ورزشکار به بازیهای آسیای ۲۰۱۰ گوانگجو فقط شعار نباشد باید از هم اکنون به زنان میدان بدهد و زمینه شرکت انان را در رویداهای مختلف فراهم کند (حتی اگر مدال نیاورند) تا ضمن کسب تجربه، انگیزه ای برای تلاش بیشتر به وجود آید.

مسئولان ورزش باید ورزشکاران زن ایران را باور کنند که انها هم می توانند و با فراهم کردن شرایط قهرمانی مانند مردان موفق باشند و انها میتوانند بر روی بانوان برای رقابتهای اینده حساب باز کنند.

این نسخه در عمل هم جواب داده است. وقتی در رشته قایقرانی، پاروزنی مانند الهه خوارزمی در بازیهای آسیایی دوحه ششم شد همین رسیدن به فینال انگیزه برای وی بود تا با داشتن تجربه، تلاشش را برای مدال آوری بیشتر کند. فدراسیون هم وقتی دید بانوان ایران امکان مدال اوری دارند، با برنامه ریزی و جذب مربی خارجی برای خوارزمی و دیگر خوارزمی ها موجب شد او در رقابتهای رومانی مدال برنز بگیرد و در رقابتهای قهرمانی آسیا در کره، دو مدال دیگر بر مدالهایش اضافه کند.

ضمن اینکه به گفته سایر دختران پاروزن، گرفتن مدال توسط ورزشکاری چون خوارزمی به آنان نیز انگیزه داده است تا خود را باور کنند که انها هم می توانند صاحب مدال شوند و از دیگر زنان آسیایی حتی جهانی کم ندارند. و همین اعتماد بنفس برای آنها مدالهای دیگر را به ارمغان آورده است و خواهد آورد.

همچون خوارزمی در تک تک رشته های ورزشی بانوان ایران زیاد است فقط باید انها را باور کرد و شرایط مدال آوری را برایشان فراهم نمود. چگونه است که زنان در اولویت برنامه ریزی های فدراسیونها نیستند اما در حذف اعزامی ها، اول باید بر روی نام آنان خط کشید و .... .و اینگونه امکان مدال آوری هم نخواهد بود.

بنابراین از الان به فکر آینده ای باشیم که مانند چشم بر هم زدنی خواهد امد و باز باید در بازیهای آسیای ۲۰۱۰ زنان از لیست خارج شوند!

از سوسن صادقی