چه كسی با احساسات مردم بازی كرد

آیا ارزشش را داشت برای افرادی كه به خاطر پول استقلال را دوست دارند, وقتشان را تلف می كردند آیا مسؤولان نمی دانستند تا چه لحظه ای مهلت ارسال نام های بازیكنان را داشتند

یادش بخیر زمانی كه مردم با هزار امید و آرزو روزها را سپری می كردند تا شاید تیم پرطرفداری چون استقلال بعد از سال های طولانی بتواند از آبرو و حیثیت فوتبال ایران دفاع كند و با تشویق های هواداران با تعصبش، بر بام قاره كهن بایستد اما تمام این آرزوها نقش برآب شد و در حد یك رؤیا باقی ماند.

نمی دانم چطور از احساسات مردمی بنویسم كه در سرما و گرمای هوا روی سكوهای ورزشگاه ها به تشویق استقلال می پرداختند. به تیم محبوبشان امید بسته و منتظر روزهای شیرین و خاطره انگیز بودند تا لبخند شادی را بر لبان خود و هموطن هایشان ببینند و استعداد و توانایی ایرانی را به رخ آسیا بكشند.

خلاصه اینكه دلشان را پر از امید و آرزو كرده بودند...اما این امید را افرادی كه دم از تعصب و غیرت می زدند گرفتند و غم و غصه و حسرت و ناراحتی را جایگزین خنده و شادی و پایكوبی كردند.این افراد به ظاهر باتعصب و دوستدار مردم باید پاسخگوی افرادی باشند كه ۳ سال در سرما و گرما با استقلال بودند تا این تیم قهرمان ایران شود و تا آنجا كه توان داشتند،بازیكنان و مسؤولان را تشویق كردند و حال به جای آنكه مزدشان را بگیرند باید حرف ها و «كی بود، كی بود» آقایان را بشنوند و افسوس گذشته و حال را بخورند.آیا نباید آقایان فكر اینجاها را می كردند؟

آیا ارزشش را داشت برای افرادی كه به خاطر پول استقلال را دوست دارند، وقتشان را تلف می كردند؟ آیا مسؤولان نمی دانستند تا چه لحظه ای مهلت ارسال نام های بازیكنان را داشتند؟ آیا نباید اول فصل تیم را برای آسیا می بستند؟ چرا وقتی بازیكنان كلیدی خود را از دست دادند، همان موقع به فكر جانشینانی خوب و شایسته برای آنها نیفتادند؟

ای كاش ما روزی بفهمیم كه چه استعدادها و امكاناتی داریم كه خیلی از مردم دنیا آرزوی داشتن آنها را دارند و ای كاش روزی بفهمیم كه چقدر از بقیه می توانیم بهتر باشیم و ای كاش روزی تیم های بزرگ، دست مردانی بزرگ، لایق و باتعصب بیفتد كه اینگونه با احساسات مردم بازی نكنند و دل مردم را به این شكل نشكنند.با وجود اینكه بعضی از آقایان استعفا داده اند اما آنها نمی توانند از كارهایی كه در این تیم كرده اند، طفره بروند و باید جوابگو باشند.

مسلماً سیاهی به زغال می ماند. فقط می خواهم بدانم آنها روزی می توانند سرشان را بالا بگیرند و به چشم مردم نگاه كنند در حالی كه دل میلیون ها نفر را شكسته اند و امیدها را ناامید و آرزوها و جشن های رویایی را تبدیل به عزا كرده اند؟

ما امیدواریم آقایان جوابگوی این سؤالات باشند و جوابی قاطعانه و منطقی ارایه كنند.به نظر شما آیا آنها می توانند جوابی منطقی بدهند كه مردم دلشكسته را قانع كنند؟!