سخت گیری عاقبت ندارد

میزان شیوع تیک عصبی در خانواده هایی که اعضای آنها دچار این عارضه هستند به مراتب بیشتر است، لذا کودکانی که دارای والدین سخت گیر هستند، بیشتر تیک نشان می دهند.
شیوع تیک در کودکان …

میزان شیوع تیک عصبی در خانواده هایی که اعضای آنها دچار این عارضه هستند به مراتب بیشتر است، لذا کودکانی که دارای والدین سخت گیر هستند، بیشتر تیک نشان می دهند.

شیوع تیک در کودکان در سنین ۱۲ تا ۷ سالگی است که در ۱۲ تا ۸ درصد موارد رخ می دهد، میزان بروز تیک در میان پسران بیشتر از دختران است.

تیک از ناسازگاری شخصیتی، احساس بی کفایتی و ناامنی، خصومت، تحریک پذیری، لکنت زبان، ترس و دلواپسی ناشی می شود که در هر قسمت از بدن به صورت مزمن یا زودگذر در کلام یا رفتار ظاهر می شود و در هنگام خواب از بین می رود.

تیک ها بر دو نوع چهره ای و گردن و اندام ها هستند. در شایع ترین تیک های چهره ای به صورت پلک زدن، کشیدن ابروها، گاز گرفتن لب، مکیدن لب، بی جا مکیدن انگشت، کندن ناخن به وسیله دندان، بوییدن چیزی، سرفه، بلع کردن، چین دادن پیشانی، تکان دادن گوش، قورت دادن آب دهان، سکسکه، کندن مو، نشان دادن ژست های مختلف یا درآوردن صدای حیوانات بروز می کند.

علایم تیک های گردن و اندام ها به صورت چرخش غیرارادی گردن در جهت های مختلف، بالا انداختن شانه ها، کشیدن دست به مو و سر و صورت، خم کردن زانو و حرکات اضافی در راه رفتن و رفتارهای آرایشی است.

عوامل محیطی و هیجانی از جمله موارد شناخته شده ای هستند که در تشدید تیک موثرند. این گونه افراد در مواجهه با موفقیت های هیجانی و اضطراب و اختلاف های خانوادگی، پرش های عصبی نشان می دهند و در مواقعی که در آرامش هستند، این عمل به حداقل می رسد.

خانواده نقش موثری در درمان رفتارها و علایم تیک در کودکان دارد لذا به والدین گوشزد می شود تا انتظارات بیش از حد از کودک نداشته باشند.

فشار آوردن روی کودکان برای ترک یا کاهش این رفتارها نه تنها مفید نبوده بلکه نتیجه عکس دارد و باعث تشدید این گونه رفتارها می شود.

تذکر مستقیم یا تنبیه کودک برای ترک رفتار عادتی به هیچ وجه موثر نیست. در این موارد بایستی از شیوه تربیتی مبتنی بر تشویق استفاده شود، در مواقعی که کودک تیک ندارد، بیشتر به او توجه نموده، او را نوازش کنید و در مواقعی که تیک از خود نشان می دهد، به او بی اعتنا باشید.

جایگزین کردن فعالیت هایی مانند نقاشی، موسیقی و بازی می تواند در روند ترک عادت این کودکان مفید باشد.

چنانچه درمان تیک با رفتار درمانی بهبودی حاصل نشد، بایستی چالش های درمانی این گونه اختلالات عصبی را مورد تجدید نظر قرار داد.

در صورت پایدار و مزمن بودن می توان از روش های غیردارویی مانند آموزش معکوس کردن عادت به صورت توصیف و تکرار تیک در آینه، یافتن جزئیات تیک، تمرین شناسایی اولین علامت تیک استفاده و علایم تیک را تحت کنترل درآورد و در صورتی که کودک به روش غیردارویی پاسخ نداد باید تحت درمان دارویی توسط روانپزشک کودک، قرار بگیرد.