امیدواری به «امیدها» در شرایط سخت

حالا باید حسرت روزهایی را بخوریم كه در عربستان به گونه ای بازی كردیم كه با شكست یك بر صفر به تهران برگردیم

حالا باید حسرت روزی را بخوریم كه در عین برتری در ورزشگاه بزرگ آزادی در مقابل استرالیا به نتیجه مساوی صفر بر صفر رسیدیم.حالا باید حسرت روزهایی را بخوریم كه در عربستان به گونه ای بازی كردیم كه با شكست یك بر صفر به تهران برگردیم.

شاید هم باید حسرت روزی را بخوریم كه درورزشگاه آزادی و در بازی با امیدهای نه چندان مطرح اردن كاری از پیش نبرده و بازی را با نتیجه صفر بر صفر به پایان رساندیم اما وقتی توانستیم در اردن دست به آن كار بزرگ بزنیم و تیم میزبان را با حساب ۳ بر صفر شكست دهیم به این نتیجه رسیدیم كه دیگر حسرت خوردن دردی را از فوتبال ما دوا نمی كند بلكه این امیدواری است كه باید جای واژه حسرت را در ادبیات امیدها بگیرد و اینگونه هم شد و حالا ما در آزمونی سخت و دشوار باید تیمی تازه وارد به قاره آسیا یعنی استرالیا را دیدار كنیم، تیمی كه امیدهایش نشان داده اند كه تیم برتر قاره نیستند و به راحتی می شود حتی در خانه هم از آنها امتیاز گرفت.استرالیا در بازی رفت و در تهران عملاً تیم دست و پا بسته میدان بود و اگر گلی نخورد شاید تنها به دلیل احساسی بازی كردن مهاجمان ما و بخت و اقبال بلندشان بود.

تیمی كه در تمامی خطوط لنگ می زند و نقاط ضعف بسیاری در آن به چشم می خورد. شرایط امتیازی برابر شاید حساسیت بازی عصر چهارشنبه را دوچندان كرده باشد. ایران و استرالیا هر دو با ۵ امتیاز از ۴ بازی بعد از عربستان ۶ امتیازی رده های دوم و سوم جدول را به خود اختصاص داده اند و این در حالی است كه آنها باید عصر چهارشنبه پنجمین بازی خود را در چهارچوب بازی های مقدماتی المپیك ۲۰۰۸ چین انجام دهند.

شاید تساوی در آن میدان نهایت آمال و آرزوی امیدهای ما باشد چراكه جمع امتیازات ما را به عدد ۶ خواهد رساند و امیدهای ما را به بازی آخر با عربستان دوچندان خواهد ساخت اما این را هم نباید امیدهای ما فراموش كنند كه تساوی نتیجه چندان امیدواركننده ای نمی تواند برای ما باشد چراكه در روز آخر ما باید در تهران میزبان امیدهای عربستان باشیم، ضمن اینكه در همان روز تیم استرالیا نیز میهمان تیم اردن خواهد بود، تیمی كه گذشتن از سد آن به مراتب آسان تر از گذشتن ما از سد عربستان خواهد بود.

معادلات این گروه وقتی پیچیده تر می شود كه بدانیم در روزی كه ما در استرالیا با تیم امید این كشور بازی می كنیم، عربستان در خانه خود میزبان تیم اردن خواهد بود، تیمی كه كسب ۳ امتیاز بازی آن دور از دسترس عربستانی ها نخواهد بود. شاید بهترین نتیجه آن دیدار برای امیدهای فوتبال ما پیروزی عربستان باشد چراكه آنها با آن برد ۹ امتیازی خواهند شد و خیالشان از هر حیث از بابت صعود راحت خواهد شد و در بازی پایانی قطعاً با انگیزه كمتری به دیدار ما خواهند آمد.اما اینها تماماً تصورات ما پیش از بازی تیم ملی ایران در چهارچوب رقابت های مقدماتی المپیك ۲۰۰۸ چین بود اما آنچه كه ما را به آینده امیدوار می سازد وضعیت خوب امیدهای كشورمان است. تیمی كه كار را خودش برای خودش سخت كرده است.

تیمی كه شاید عاد ت به این دارد كه در شرایط سخت نتیجه بگیرد، كاری كه طی سالیان گذشته اغلب تیم های كشور ما در رقابت های آسیایی آن را به خوبی انجام داده اند اما نباید در این بین از شرایط سخت بگوویچ حرفی به میان نیاورد. او هیچ گاه تیمش را در طول این مدت تمام و كمال در اختیار نداشت، او در برخی از اوقات بازیكنانی را به دلایل مختلف از دست داد كه روی حضور آنها در تركیب ۱۱ نفره تیمش حساب ویژه ای را باز كرده بود.

مهرداد اولادی مهاجم تند و تیز پرسپولیس یكی از آنها بود، بازیكنی كه می توانست در كنار كعبی یك زوج خوب را تشكیل دهد اما در آستانه سفر امیدها به استرالیا اولادی هم مصدوم شد تا ناخواسته بگوویچ یكی از مهاجمانش را از دست داده باشد. وضعیت محسن حمیدی نیز اینگونه بود و این یعنی دومین ضربه بر پیكره تیمی كه از ابتدا هم چندان كامل نبود.

بگوویچ كه در شرایط دشوار كنونی تمامی داشته هایش را با خود به استرالیا برده است، می خواهد در رویارویی با حریف میزبان خود با آرایش ۲-۴-۴ به میدان برود، آرایشی كه نشان از احتیاط بگوویچ دارد اما قطعاً بگوویچ تمام طول بازی را با این آرایش سپری نخواهد كرد چراكه وقتی تیم ملی امید كشورمان نیاز به پیروزی داشته باشد قطعاً بگوویچ هم باید تمامی دانش خود را برای رسیدن به آن به كار بگیرد. ضمن اینكه بگوویچ این مورد را نیز نباید از نظر دور دارد كه استرالیا برای فوتبال ما خوش یمن بوده است.

ما هنوز از یاد نبرده ایم كه ملی پوشان كشورمان در استرالیا با تساوی ۲ بر ۲ در مقابل تیم میزبان راهی جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه شدند و حالا همه چشم ها به تیم ملی امید است. همه انتظار دارند كه این بار استرالیا محلی برای فرستادن تیم ملی امید ایران به رقابت های المپیك باشد و این مهم برای ما حاصل نمی شود الا با یك پیروزی خوب و كسب ۳ امتیاز كه چنان به نظر می آید كه برای فوتبال ما چندان دور از دسترس نباشد.

به این تركیب نگاه كنید. سوشا مكانی، علی حمودی، ابراهیم كریمی، علی نظیف كار،میلادمیرترابی، محمد اسماعیل نظری، عادل كلاه كج، مهرداد پولادی، امیدرضا روانخواه، وحید امرایی و حسین كعبی ۱۱ بازیكنی هستند كه به احتمال بسیار قرار است عصر چهارشنبه رودرروی تیمی به نام امید استرالیا قرار بگیرند، تیمی كه چنین به نظر می آید كه بتواند كارهای بزرگ را خوب انجام دهد. در این تیم همه چشم ها به ساق های حسین كعبی دوخته شده است.

بازیكن باتجربه ای كه با وجود سن و سال امید با تجربه بازی در تیم ملی بزرگسالان، حضور در جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان و تیم بزرگی چون پرسپولیس را هم با خود یدك می كشد. همان بازیكنی كه در اردن و در آن پیروزی ۳ بر صفر نقش اصلی را داشت و حالا نیز در رویارویی با استرالیا چنین انتظاری از او می رود.

محمدرضا نصرالله‌زاده