زنگ ها برای ما به صدا درمی آیند

و این گل به هیچ کس تقدیم نمی شود

پسر ایرانی‌،کاناوارو و کاسیاس را مبهوت کرد و توپ را با پیشانی بلندش به اعماق سانتیاگو برنابئو فرستاد. بعد بلافاصله به گوشه زمین چرخید و با همان فیگور همیشگی پس از گل خود و همانطور که چشمش دنبال چهره‌ای آشنا در کنار زمین می‌گشت تا به سمتش برود، معدود هواداران ناوارایی را در کنج ورزشگاه پیدا کرد و با لبخندی ملیح راهش را به سوی آنها کج کرد و در آخر همانجا با مسعود و سایرین حلقه شادی زدند.

نه، از اول هم انتظار یک حرکت جاودانه از نکو بیجا بود. هافبک ایرانی اوساسونا حالا شش‌تایی است و محبوب. شاید به اندازه فصل اول که هنوز چهره‌اش تازگی داشت و با گل‌هایی مشابه، ناوارایی‌های گمنام را تا نیمه نهایی جام یوفا بالا کشید، محبوب نباشد و شاید هم بخشی از محبوبیتش را با ستاره پارسی تازه‌وارد به اشتراک گذاشته باشد ولی به هر حال او به قدر کافی خودش را در دل مردم پامپلونا جا کرده و همین قهرمان بازی‌ها برایش کافی است. راستی، گفتیم «پامپلونا» و ناخودآگاه یاد اثر جاودان «ارنست همینگوی» افتادیم که ۷۰ سال پیش در بحبوحه حمام خون فرانکو در اسپانیا خلق شد. یک یانکی هفت دهه پیش هزاران مایل دور از خانه و کاشانه‌اش به جنگ و کشتار در پامپلونا که آن موقع بخشی از قلمروی استقلال‌طلبان باسک بود واکنش نشان داد.

آن هم چه واکنش ماندگاری؛ «زنگ‌ها برای که به صدا در می‌آیند؟» اگر امروز این سؤال را از من بپرسید مسلماً پاسخم گاوهای مشهور پامپلونا نخواهند بود، «پرس بورول»، آقای ناداور مسابقه «رئال- اوساسونا» هم به همچنین و صد البته که کالدرون، بولدا، رائول گونسالس، خوان فران، پپ گواردیولا، باراک اوباما و دیوید بکام در زمره آنهایی نیستند که زنگ‌های یکشنبه‌شب سانتیاگو برنابئو برای بیداری آنها به صدا درآمدند. این بار در شب هجدهم ژانویه ۲۰۰۹ زنگ‌ها برای من، جواد نکونام، مسعود شجاعی، آرش برهانی، سردار آجورلو، سردار عزیزمحمدی و... به صدا درآمدند (علی کفاشیان را به دلایلی که همه ما می‌دانیم از این جمع فاکتور گرفتم). خلاصه زنگ‌ها برای ما به صدا درآمدند. وبلاگ معروف طرفداران اوساسونا «بلاگ اوساسونا» نوشته که چرا جواد نکونام بازیکن ایرانی و مسلمان اوساسونا مشابه حرکت دو هفته پیش فردریک کانوته، گلی به آن ارزشمندی را در سانتیاگو برنابئو، جلوی چشم تماشاگران جهانی میلیاردی به مردم فلسطین تقدیم نکرد؟

هواداران اوساسونا از ما پرسیده‌اند که چرا یک باشگاه شما (ذوب‌آهن) و یا فدراسیون فوتبالتان برای پرداخت جریمه ناعادلانه ۳۰۰۰ یورویی مهاجم مالیایی سویا که به خاطر همدردی با مردم مظلوم فلسطین نصیبش شد، اعلام آمادگی می‌کنند اما کاپیتان و ستاره تیم ملی‌تان وقتی شیرین می‌کارد و مرکز توجه همه رسانه‌های جهان در نقطه پرگار فوتبال حرفه‌ای قرار می‌گیرد، حتی به روی خودش هم نمی‌آورد که جنایتکاران صهیونیست در حال قصابی مردم غزه هستند؟

و باید اعتراف کنیم که آنها حق دارند چنین چیزی را از ما بپرسند؟ وقتی هفتاد سال پیش یک آمریکایی زنگ‌ها را به صدا در آورد تا توجه جهانیان را به کشت و کشتار دیکتاتور سابق اسپانیا جلب کند آیا از جواد نکونام یا هر یک از آن ملی‌پوشان جمهوری اسلامی ایران که دست‌کم ۱۳موقعیت ایده‌آل برای همدردی با داغ‌دیدگان مسلمان غزه (۵ گل به چین در بحرین و تهران، ۲ گل در گالیسیا و ۶ گل به سنگاپور) داشتند چنین انتظاری نمی‌رود؟

و زنگ‌ها برای مایی به صدا در می‌آیند که سه هفته است از یادآوری این نکته به جواد، آرش، کریم، مازیار، پژمان، مجید و... کوتاهی کرده‌ایم که: «پسر به آن پرچم مقدس روی پیراهنت نگاه کن!»

سردار آجورلو که خود با اوضاع لبنان و فلسطین بیگانه نیست به همراه اتحادیه‌اش برای لحظاتی فراموش کردند که در فوتبال ارزش‌های دیگری به جز «حرفه‌ای شدن» را هم می‌توان دنبال کرد.

سردار عزیزمحمدی هم آنقدر حواسش به کنایه عادل فردوسی‌پور و طرح فرهنگی سازمان لیگ بود که فراموش کرد ماحصل همه این داد و بیدادهای فوتبال داخلی ما در میادین ملی و جهانی بایدخودش را نشان ‌دهد. هیچ‌کس با جواد و جوادها تماس نگرفت، هیچ‌کس به آنها نگفت که کانوته مالیایی و ابوتریکه مصری برای همدردی با مظلومان فلسطینی بزرگ‌ترین ریسک زندگی‌شان را انجام داده‌اند. اگرچه هیچ کس به آنها هم چیزی نگفته بود.

جواد جان گلزنی‌ات مبارک،‌ اما ما داغداریم!