خدایا از تو ایمانی می خواهم که ملازم آن قلبم باشد

خدایا از تو ایمانی می خواهم که ملازم آن قلبم باشد | و باوری می جویم که بدانم هرگزچیزی به من نمی رسد،جز آنچه تو برایم نوشتی مرا از زندگی به آنچه نصیبم فرمودی خشنودساز،ای مهربان ترین مهربانان،ای توشه ام در غم و اندوه،ای همراهم درسختی ها،ای سپرستم درنعمت ها،وای هدف میل و رغبتم،توپوشاننده زشتی من،وایمنی بخش هراس من،ودرگذرنده لغزش منی،خطایم را بیامرز،ای مهربان ترین مهربانان

رضا به قسمت الهی

هر چه ایمان قوی تر و راسخ تر، رضایت بنده از مولایش بیش تر. در ضمنِ ادعیه سحر های ماه رمضان آمده است:

«الّلهُمَ انّی اسْئَلُکَ ایمانا تُباشِرُ بِه قَلْبی وَ یَقینا صادِقا حَتّی أَعْلَمَ انَّهُ لَنْ یُصیبَنی الّا ما کَتَبْتَ لی وَ رَضِّنی مِنَ الْعَیْشِ بِما قَسَمْتَ لی یا ارْحَمَ الرّاحِمینِ»

بارخدایا! از تو ایمانی می خواهم که ملازم قلبم باشد، و یقینی راستین، که بدانم جز آنچه بر من نوشته(و مقدّر فرموده ای)به من نرسد، و به آن میزان از بهره های زندگی که نصیبم کرده ای خشنود(و قانعم)ساز، ای مهربان ترین مهربانان!

مقام رضا از مراتب بالای ایمان است. آن کس که خدایش را می شناسد، می‏ داند که او به فرجام کارها و مصلحت بندگان آگاه تر است.

باید توجه داشت که قبض و بسط ها، تنگناها و گشایش ها، شدت ها و آسایش ها... همه، ابتلاء و آزمون اند. در آیات ۱۵ و ۱۶ سوره فجر آمده است:

فَأَمَّا الْإِنسَانُ إِذَا مَا ابْتَلَاهُ رَبُّهُ فَأَکْرَمَهُ وَنَعَّمَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَکْرَمَنِ؛ وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَیْهِ رِزْقَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَهَانَنِ ؛ کَلَّا ...

اما انسان؛ چون پروردگارش او را برای آزمون، کرامت و نعمت بخشد، گوید: پروردگارم گرامیم داشته و چون او را به آزمون در آورد و روزیش را تنگ گیرد، گوید: پروردگارم مرا خوار گردانید! خیر؛ چنین نیست(نه نعمت بخشیدن نشان گرامی بودن کسی نزد خدا است و نه تنگ گرفتن معیشت، علامت خواری و بی مقداری؛ بلکه همه این ها برای آزمون و ابتلا است. مهم، موفقیت انسان در این آزمون ها است)

آرامش، و طمأنینه از آثار رضا است.

یَا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّهُٔ؛ ارْجِعِی إِلَیٰ رَبِّکِ رَاضِیَهًٔ مَّرْضِیَّهًٔ﴿فجر: ۲۷ و ۲۸﴾

إنسان اگر باور کند آنچه از سختی و شدّت، و آسانی و نعمت به او می رسد، برحسب آزمون الهی است، و مقدر و خطا ناپذیر، نه اندوهش بزرگ و جانکاه، و نه شادیش مستی آور و غفلت زا خواهد بود.

منبع : وبلاگ قبس