خدمات درمانی و بهداشتی ایالات متحده

در سال های اخیر, افراد كارآفرین و دوستانشان در دولت آمریكا, بسیاری از خدمات عمومی را كه در گذشته از سوی دولت و یا مؤسسات غیردولتی ارائه می گردید, خصوصی سازی نموده اند این خدمات حتی فعالیت هایی نظیر بازجویی از اسیران عراقی را نیز دربرمی گیرد حتی در دانشگاه لیبرال «كمبریج» نیز تعدادی از رشته های تحصیلی به صورت رشته های «سود آور» معرفی می گردند

● چكیده:

با گسترش ایده خصوصی‌سازی، در چند دهه اخیر اكثر مراكز بهداشتی و درمانی و مراقبت‌های پزشكی ایالات متحده به بخش خصوصی واگذار شده است. اما هم‌اینك بسیاری از متخصصان و كارشناسان، با انتقاد از وضعیت كنونی این مراكز كه تلاش خود را بیش از هر چیز بر كسب سود بیشتر و بیشتر متمركز نموده‌اند، معتقدند كه علاوه بر وجود تخلفات گسترده در این مراكز نظیر پرداخت پورسانت، ارائه درمان‌های غیرضروری، كاهش كیفیت خدمات و سواستفاده از اعتماد بیماران، نرخ مرگ و میر در این مراكز بیشتر از سایر مراكز درمانی نظیر مراكز درمانی متعلق به بنگاه‌های خیریه و سازمان‌های غیرانتفاعی می‌باشد.

در سال‌های اخیر، افراد كارآفرین و دوستانشان در دولت آمریكا، بسیاری از خدمات عمومی را كه در گذشته از سوی دولت و یا مؤسسات غیردولتی ارائه می‌گردید، خصوصی‌سازی نموده‌اند. این خدمات حتی فعالیت‌هایی نظیر بازجویی از اسیران عراقی را نیز دربرمی‌گیرد. حتی در دانشگاه لیبرال «كمبریج» نیز تعدادی از رشته‌های تحصیلی به صورت رشته‌های «سود‌آور» معرفی می‌گردند.

امروزه، مراقبت‌های بهداشتی به عنوان مظهر این اقدامات خصوصی‌سازی شده شناخته می‌گردد. دلارهای حاصل از مالیات، ۶۰% هزینه‌های بخش سلامت آمریكا را تأمین می‌نماید و اینك، شركت‌های خصوصی در زمینه اقدامات بهداشتی و درمانی نظیر دیالیز كلیه، پرستاری در خانه، مدیریت بیمارستان‌های بیماران روانی و مركز بازپروری، فعالیت می‌كنند. آنها همچنین هدایت مراكزی نظیر بخش‌های جراحی، سازمان‌های مراقبت‌های درمانی بیماران در خانه(حتی مراكز نگهداری از بیماران لاعلاج) را هم برعهده گرفته‌اند.

نظریه‌پردازان بخش بازار معتقدند كه تلاش در جهت به‌دست آوردن سود بیشتر، باعث بهبود مراقبت‌های بهداشتی و كاهش هزینه‌های مربوطه می­گردد، اما مجموعه زیادی از دلایل نشان می­دهد كه این ادعا صحیح نیست.

در مطالعات اخیر پزشكی كه در نشریه­های «انجمن درمانی كانادا» و« انجمن پزشكی آمریكا» انتشار یافته و هر دو نشریه توسط گروهی از پزشكان پژوهشگر اداره می‌شود، نتایج جالبی به دست آمده است. در یكی از این پژوهش‌های منتشر شده، هزینه‌ها و نتایج درمانی بیمارستان‌های انتفاعی، بیمارستان‌های غیرانتفاعی و كلینیك‌های دیالیز، مورد مقایسه قرار گرفته است. جهت اجتناب از انحراف در انتخاب موارد مورد مطالعه، نیز پیش‌بینی‌های لازم اتخاذ گردید و پژوهشگران از روش‌های آماری جهت تركیب داده‌های به دست آمده از مراكز مختلف بهداشتی و درمانی، بهره بردند.

تحلیل‌های موشكافانه و دقیق یك مطالعه نشان داد كه به گونه‌ای قابل توجه، بیمارستان‌های انتفاعی آمریكا، هزینه‌های بیشتر و نرخ مرگ و میر افزونتری در مقایسه با بیمارستان غیرانتفاعی داشته و علاوه بر این، كلینیك‌های خصوصی دیالیز كلیه نیز نتایج ضعیف‌تری دارا بوده‌اند. هزینه‌های افزونتر مراكز انتفاعی بخش درمان۱۹% بیش از مراكز غیرانتفاعی می‌باشد و این نسبت، حاكی از ۵۹۶۳ میلیون دلار هزینه اضافی و تلف شده این مراكز در سال ۲۰۰۱میلادی است.

تفاوت‌های آمار مرگ و میر نیز بسیار تعجب‌آور است، به طوری كه در بیمارستان‌های انتفاعی، سالانه۲۰۴۷ مورد مرگ غیرقابل قبول اتفاق می‌افتد. همچنین در مراكز دیالیز كلیه انتفاعی نیز همه ساله ۲۵۰۰ نفر جان می‌سپارند.

البته به آسانی می‌توان دریافت كه چرا كسب بیشتر «سود» می‌تواند به انجام مراقبت‌های بهداشتی صرفه‌جویانه‌تر و كیفیت پایین‌تر خدمات درمانی منجر گردد؛ و اصولاً چرا این مراكز باید بر هزینه‌‌های خود بیافزایند؟ بیمارستان‌های انتفاعی حداكثر تلاش خود را برای سودآوری بیشتر و بیشتر مصروف می‌دارند ولی كاهش هزینه­ها در دستور كار آنها قرار ندارد.

استراتژی‌هایی كه معمولاً به سودآوری بیشتر منجر می‌گردند، اغلب بهره‌وری را بدتر نموده و به افزایش هزینه‌ها منجر می‌گردد. تا چندی پیش، مجموعه بزرگ بیمارستانی HCA كلمبیا، از چند ترفند جهت افزایش صورت حساب‌های پزشكی خود بهره می‌برد كه شامل اغراق در شدت بیماری تشخیص داده شده، تحریف در دفاتر هزینه حسابداری كه مبنای پرداخت‌های پزشكی را تشكیل می‌دهد و جابه‌جایی و انتقال بیماران از بیمارستان‌های مناسب به بیمارستان‌های ویژه دوره نقاهت و یا مراكز مراقبت از بیماران در خانه بوده است این اقدامات به آنها اجازه می‌داد تا صورت حساب‌هایی چندین برابر یك بیماری ساده، صادر نمایند. پس از جریمه نقدی این بیمارستان به مبلغ۷/۱ میلیارد دلار، این مركز دوباره به فعالیت‌های خود همراه با كسب سود ادامه دادند. همچنین گروه بیمارستانی Tenet (تنت) كه دومین گروه بزرگ بیمارستانی به شمار می‌رود، قریب به ۷۰۰ میلون دلار جهت پرداخت هزینه‌های پورسانت معرفی بیماران روانی به مراكز این گروه، جهت پركردن تخت‌های بیمارستان‌های خود در دهه۸۰ میلادی هزینه نموده بود. البته Tenet یك بار دیگر نیز به دلیل دور دیگری از جرائم غیرقانونی نظیر انجام صدها عمل غیرضروری اما لوكس بیماران قلبی، نام خود را در صدر اخبار قرار داده بود.

مدیران مراكز درمانی انتفاعی، با دریافت جوایز مجلل و باشكوه در حوزه فعالیت خود به سود بیشتری نیر دست می‌یابند. همچنین بخش عمده‌ای از درآمد بالای این مدیران از طریق مراكز درمانی خصوصی مرتبط به دست می‌آید. از سوی دیگر، این بیمارستان‌های انتفاعی، هزینه كمتری به نسبت بیمارستان‌های غیرانتفاعی در بخش پرستاری از بیماران هزینه می‌كنند؛ اما در مقایسه با همین مراكز، دستمزد مدیرانشان۶% بیشتر است كه نشانگر توجه دقیق آنان به بخش‌های مالی فعالیت‌های خود است.

البته این حقیقت (حقوق بالای مدیران و كیفیت پایین خدمات) در میان مراكز خصوصی بیمه‌ای نیز وجود دارد. به عنوان مثال، هم اینك بیمه‌های خصوصی و انتفاعی، ۱۹% جهت هزینه‌های سربار دریافت می‌كنند كه این رقم در مراكز غیرانتفاعی ۱۳% و در سازمان‌های دولتی تنها۱% است. لذا بدون تردید، انعقاد قراردادهای بیمه و درمان با این مراكز، به افزایش هزینه­های درمانی می‌انجامد.

اما اینك این سؤال مطرح می‌شود كه مراكز انتفاعی درمان كه خدماتی نازل‌تر را با بهایی بیشتر ارائه می‌نمایند، چگونه در بازار می‌مانند؟ البته به نظر می‌رسد، در اینجا چند پیش‌نیاز لازم جهت بقا در بازارهای آزاد رقابتی كه در كتب درسی دانشگاه‌ها مطرح می­‌شوند، نادیده گرفته شده است.

اولین نكته این كه، باید در نظر گرفت كه استفاده‌كنندگان آسیب‌پذیر و ناگزیر خدمات عمومی بیمه‌های درمانی نظیر افراد مسن و بیماران دارای بیماری‌‌های طولانی مدت، در اكثر موارد، مصرف‌كنندگان مطلعی نیستند. بدین‌ترتیب، آنها قادر به مقایسه دقیق شرایط، كاهش تقاضا در صورت افزایش قیمت‌ها و سنجش دقیق كیفیت خدمات ارائه شده به خود نیستند.

حتی ممكن است بیماران تحصیل‌كرده نیز در درك این امر كه آیا یك بیمارستان لوكس، خدمات درمانی خوبی نیز ارائه می‌كند، سردرگم گردند.

دوم این كه، محصولات خدماتی پیچیده‌ای نظیر مراقبت‌های بهداشتی و درمانی، ارزیابی مشكلی‌ حتی از سوی خریداران آموزش دیده این مفاهیم‌ در پیش رو نخواهد داشت. امروزه یك مركز درمانی می‌تواند به راحتی با تغییر نام یك بیماری، دریافت‌های بیمه‌ای خود را از بیمه­گر افزایش دهد و سطح درآمدهای خود را زیاد نماید. بدین ترتیب و با استفاده از این روش‌ها، به جای بهبود بهره‌وری و سطح كفیت خدمات، مراكز درمانی می‌توانند از این طریق درآمدهای خود را افزایش دهند.

همچنین در سال‌های اخیر، بسیاری از مراكز انتفاعی درمانی، با سرباز زدن از پذیرش خدمات شركت‌های بیمه‌ای، بیماران لاعلاجی نظیر بیماران بخش‌های قلبی و یا ارتوپدی را در قبال دریافت پول درمان می‌كنند و بیمار باید برای دریافت هزینه‌های خود، شخصاً به بیمه‌گر خود مراجعه كند. در این شرایط، كفیت خدمات اورژانسی به مریض، اهمیت چندانی ندارد.

در مجموع، خصوصی‌سازی در شبكه‌ای گسترده از بخش‌های كشور، به افزایش هزینه‌ها و كاهش سطح كیفی خدمات انجامیده است. در این شرایط اقتصادی، بنگاه‌های قدرتمند و صاحب‌نفوذ و سرمایه‌گذاران آنها، سودهای كلانی را به جیب می‌زنند، هر چند این سودآوری، به بهای ایجاد هزینه‌های سنگین برای جامعه به دست آید.

ازسوی دیگر، در شرایطی كه نسبت حقوق دریافتی كارمندان مراكز درمانی غیرانتفاعی و دولتی به مدیران این مراكز یك به بیست است، این نسبت در شركت‌های خصوصی دارای بیمارستان و مراكز انتفاعی به یك به صد و هشتاد می‌رسد.

لذا این مراكز به گسترش نابرابری اجتماعی و فقیرتر شدن كارمندان این مراكز به­ویژه زنان و اقلیت‌های شاغل در آنها منجر شده و در عین حال، موجب ثروتمند شدن بیش از پیش مدیران خود می­گردند.

حتی چندی پیش، سیزده هزار پزشك آمریكایی در پیشنهادی خواستار تعطیل شدن بیمارستان­ها و مراكز انتفاعی بیمه این كشور شدند. نظرسنجی­های انجام شده نیز از حمایت ۶۲% مردم آمریكا از «شركت ملی بیمه» این كشور خبر می­دهد. با توجه به همه این اتفاقات، چالشی اساسی را در بخش بهداشت و درمان ایالات متحده به وجود آورده است.

مدافعان اقتصاد بازار وعده می‌دهند كه شركت‌های خصوصی قدرتمند و بزرگ، مشكلات بخش درمان را برطرف می­كنند، همان­طور كه شركت خصوصی خدمات آموزشی«ادیسون» مشكلات مدارس ملی ما و شركت«انرون» نرخ خدمات برق ایالت كالیفرنیا را بهبود بخشیده و شركت‌های «هالیبرتون» و«بلك واتر» ما را از عراق نجات خواهند داد!

نویسندگان: دیوید. یو. هیملیستین و استفی.ولفهندلر

منبع: WWW.monthlyereview.org

پی‌نوشت‌ها:

۱-David U.Himmelstein و Steffie Woolfhandler: نویسندگان این مقاله اساتید رشته پزشكی در دانشگاه كمبریج ایالت ماساچوست هستند كه تاكنون در طرح‌ها و برنامه‌های پزشكی و درمانی آمریكا مطالعات مختلفی داشته­اند.

منبع:‌ ماهنامه سیاحت غرب، شماره ۳۳