خبرنگاران به عنوان حافظه‌ هوشیار و پویای جامعه عمل می‌کنند

خبرنگاری حرفه‌ی مقدسی است. کار خبرنگاران ارتقای آگاهی مردم است و این آگاهی است که خواست‌ها و تمنیات اعضای جامعه را شکل می‌دهد. نظام‌های کارآمد، کارآمدی خویش را مرهون و مدیون …

خبرنگاری حرفه‌ی مقدسی است. کار خبرنگاران ارتقای آگاهی مردم است و این آگاهی است که خواست‌ها و تمنیات اعضای جامعه را شکل می‌دهد. نظام‌های کارآمد، کارآمدی خویش را مرهون و مدیون خبرنگاران آگاه و جسور و منتقد هستند. در همه‌ی دنیا جریان آزاد اطلاعات و خبررسانی شفاف، بنیان و لازمه‌ی مردم سالاری است. خبرنگاران آزاده و جسور در همه‌ی دنیا از موج سواری مسوولان بر حافظه‌ی کوتاه مدت مردم جلوگیری می‌کنند و به عنوان حافظه‌ی هوشیار و پویا و نیز زبان گویا و حقیقت‌جوی جامعه عمل می‌کنند.

با اعتقاد به رسالتی که خبرنگاران دارند پس از ورود به شهرداری اعلام کردم که دیگر شکایتی از رسانه‌ها صورت نخواهد گرفت و در این دوران شاهد آثار و پیامدهای مثبت انتقادات و پیشنهادات کارشناسانه و دلسوزانه آن‌ها در افزایش کیفیت خدمات مدیریت شهری بوده‌ام.

گرچه در برخی اوقات انتقاداتی به دور از انصاف نیز مطرح شده است، ولی باور دارم که یکی از مهمترین نتایج برخورد سلبی و قضایی با یک رسانه تحمیل ناخواسته فشارهای اقتصادی بر یک خانواده فرهنگی خواهد بود که در شرایط کنونی می‌تواند منجر به تشدید یک معضل اجتماعی نیز گردد.

آیا اگر رسانه‌ای به هر دلیل تعطیل شود، هیچ نهادی خود را متولی جبران فشار زندگی خبرنگارانی که تنها هدف کارشان فرهنگی است می‌داند؟ یا تنها ابعاد سیاسی ماجراست که بر همه‌ی وجوه سایه می‌اندازد؟ کرامت یک انسان فرهنگی چگونه باید حفظ شود؟ در اخلاق دینی ما مگر قبل از هر چیز «کرامت انسانی» نیست؟

سال گذشته گزارشی را دیدم که مرکز پژوهش‌های مجلس درباره مسائل و مشکلات حرفه خبرنگاری منتشر کرده بود: «خلأ قانونی باعث شده است که این افراد هیچ مصونیت حمایتی برای خود و خانواده شان نداشته باشند ... ارائه تعریفی حقوقی از عنوان خبرنگار، تعیین مرجع مشخص صدور کارت، تعیین حقوق حرفه‌ای (و لابد خیلی چیز‌های دیگر) از ضروریات است.»

شاید اکنون با گذشت بیش از یک سال از انتشار این گزارش زمان آن باشد که ببینیم نهادهای مرتبط و موظف در این زمینه چه کرده‌اند و در روز خبرنگار چه مژده‌ای برای خبرنگاران محترم دارند؟