چگونه منتظر باشیم

امید به ظهور منجی ما را بر آن می دارد كه در تاریكی ها ننشینیم به سمت نور و روشنایی رهسپاریم تا صبح دولت امید بدمد و با انوار وجودش رستگار شویم نشستن و دست روی دست گذاشتن ما را جاودانه نخواهد ساخت درچنین حالتی تباهی ها روز به روز گسترش خواهند یافت و ما در گوشه های تاریك زمان گم خواهیم شد

بشر بحران زده امروز منتظر یك منجی است تا او را از بحران و پریشان حالی نجات دهد و به آرامشی مطلوب برساند. این آرامش را بشر خود از خویشتن دریغ كرده است و بشر خود به وجود آورنده این ناآرامی است كه امروز دیگر از آن به تنگ آمده، ظهور منجی را انتظار می‏كشد و امّا او خواهد آمد و جهان را نجات خواهد داد. او همین الان مهمان دلهای ماست و به ما وعده داده شده است. آری او خواهد آمد و با ظهورش عشق و آرزوهای ما تجسّم عینی خواهند یافت. او مظهر تمام صفات پسندیده‏ای است كه می‏توان متصور شد. او حجت خدا بر خلق است و با آمدنش تاریكی‏ها روشن می‏شوند و ظلم و نابرابری‏ها رفع و دفع خواهند شد. او خلیفهٔ ا... به تمام معناست و مظهر عباد صالح خداست. او الگوی كمال انسانی و جانشین شایسته پدرش و اجدادش و رسول خداست. او منتهای آرزوی ماست.

آری با ظهور حضرت قائم، عجّل‏اللَّه‏تعالی‏فرجه، انسان، انسان بودنش را و شایستگی‏هایش را و جامعه، جامعه بودنش را به تمام معنا درك خواهند كرد. انسان و جامعه همانی خواهد بود كه ولی خدا از او می‏خواهد. امّا آنانی كه منتظر اویند باید شایسته منتَظر باشند باید خانه دل بیارایند و بعد به انتظار بنشینند. او بهترین و برترین در عصر خویش است.

بنابراین با بهترین حالات شخصی و اجتماعی باید به استقبال ظهورش شتافت. وقتی قرار است یك میهمان معمولی به خانه‏مان بیاید خانه را پاك ساخته، می‏آرائیم تا رضایت خاطر میهمان را به دست آوریم. حال كه او (حضرت قائم، عجّل‏اللَّه‏تعالی‏فرجه) بهترین و برترین میهمان ما و بشر خواهد بود چگونه می‏توانیم خانه‏های دلمان را و جامعه‏مان را پاك نسازیم و نیارائیم؟ برای درك حضورش باید با ناپاكی‏ها و پلیدی‏ها جنگید و محیط را برای حضورش مهیا ساخت. قبل از هر چیز باید بر خود بشوریم و نفس آلوده خویش را به دار تقوی بكشیم. پس آنگه كه خود پاك شدیم جامعه نیز پاك خواهد بود و پاكان در مقابل ظلم و جور خواهند ایستاد و نبرد را به تمكین ترجیح خواهند داد. آنگاه كه مژده ایستادگی در برابر ظالمان به گوش مظلومان برسد به ظهور منجی مشتاقتر و مایلتر خواهند بود و خود به قیام خواهند برخاست و همانا كه ظهور حضرتش قیام مظلومان خواهد بود.

امید به ظهور منجی ما را بر آن می‏دارد كه در تاریكی‏ها ننشینیم به سمت نور و روشنایی رهسپاریم تا صبح دولت امید بدمد و با انوار وجودش رستگار شویم. نشستن و دست روی دست گذاشتن ما را جاودانه نخواهد ساخت درچنین حالتی تباهی‏ها روز به روز گسترش خواهند یافت و ما در گوشه‏های تاریك زمان گم خواهیم شد. راز جاودانگی در پویایی است نه در منفعل بودن. راز جاودانگی ما در با او بودن است چرا كه او حجت خداست برای با او بودن باید خالص بود و با عشق در این راه گام نهاد و همینطور باید برای مبارزه‏ائی بی‏امان با ظلم و جور و هرچه پلیدی‏هاست آماده بود.

انتظار یك بن‏بست اجتماعی نیست بلكه یك رودخانه جاری از حقایق اجتماعی است. انتظار دیدن روزنه امید برای رهایی است. انتظار دیدن افق فردا و فرداهاست. امید به آینده است. اشتیاق رسیدن به بهترین وضع است و نه تنها تلاش برای تثبیت وضع موجود نیست بلكه تلاشی است برای بهتر شدن، تكامل یافتن و همیشه پویا زیستن.

بنابراین جامعه منتظر، جامعه‏ای است پویا، رو به تكامل و متمایل به بهتر و انسانی زیستن و فرد منتظر باید همیشه در حال گریز از وضع موجود و تلاش برای فردایی بهتر از امروز باشد باید بر علیه هرچه شرّ است بشورد تا جامعه برای ظهور و حضور آن انسان كامل آماده باشد. جای بسی تأسف است كه در جامعه‏ای آلوده، ناپاك، نامناسب و آلوده به پلشتی‏ها منتظر چنین انسان والا و وارسته‏ای باشیم كه این نه شرط ادب است، نه شرط میهمانداری و نه شرط انسانی الهی. پس باید به‏پاخیزیم و با ادب حضور، جامعه را برای ظهور آماده سازیم.

نویسنده:لطفعلی محمدیان

منبع:ماهنامه موعود، شماره ۲۵