اشتباه راهبردی تکواندو

نتایج تکواندوی ایران در المپیک لندن به هیچ وجه در حد و اندازه‌های نام و جایگاه ایران در این رشته نبود. شکست یوسف کرمی کاپیتان پرتجربه تیم ملی در همان دیدار اول در برابر حریفی که در رنکینگ جهانی خیلی پایین‌تر از او قرار داشت در کنار واگذاری فینال برای محمد باقری معتمد، ورزشکاری که در سال‌های اخیر هر طلایی را برای کشورمان به ارمغان آورده بود و در کنار آنها حذف زودهنگام تنها نماینده تکواندو بانوان ایران در المپیک، همگی نشان از سیر نزولی کاملا محسوس تیم ملی تکواندو طی یک سال اخیر داشت.

این در حالی است که طی سالیان اخیر بالاخره ایران توانسته بود به استیلای کامل کره‌ای‌ها بر این ورزش پایان دهد و در قهرمانی آسیا، بازی‌های آسیایی، جام جهانی و رقابت‌های جهانی توانایی‌ها و شایستگی‌های خود را به رخ بکشد.

شاید رسیدن به همین موفقیت‌ها بود که مسئولان فدراسیون تکواندوی ما را دچار غرور و انجام اشتباهی راهبردی در عزل سرمربی موفق و شایسته پیشین تیم ملی کرد، با این گمان که حالا تکواندوی ایران به چنان جایگاهی از قدرت و توانایی رسیده است که با هر مربی می‌تواند خود را در موقعیت قهرمانی حفظ کند.

اما عزل رضا مهماندوست آغازی بر ناکامی‌های تیم ملی بود، ناکامی‌هایی که سرانجام در المپیک لندن نیز سراغمان آمد و در حالی که همه انتظار دو طلا یا دست‌کم دو مدال از این رشته را داشتند تیم سه نفره ایران (شامل دو تکواندوکار مرد و یک زن) تنها به کسب یک نقره بسنده کرد تا همه را متحیر کند.

البته در پایان رقابت‌های تکواندوی المپیک رئیس فدراسیون به یک عذرخواهی به خاطر برآورده نکردن انتظارات از این رشته اکتفا کرد!

آنچه محرز است گام‌های بلند تکواندو در سبقت گرفتن از کره جنوبی به عنوان مهد و صاحب بی‌رقیب این رشته در زمان همین فدراسیون و به همت و تلاش فوق‌العاده همگان ازجمله مسئولان فدراسیون صورت گرفته است، اما اشتباه بزرگ فدراسیون این بود که آن موفقیت‌ها را خواسته یا ناخواسته، آخر مسیر خود ارزیابی کرد و تنها به خاطر اختلاف در پرداخت مبلغ ناچیزی از دستمزد سرمربی تیم ملی، عذر او را خواست، در حالی که مربیانی نظیر محمد بنا یا رضا مهماندوست، مربیانی بدون جایگزین در ورزش ما محسوب می‌شوند و واقعا پرداخت مبالغ نه‌چندان چشمگیری به آنها به عنوان دستمزد، ثمرات بسیار زیادی را برای ورزش کشورمان به ارمغان می‌آورد. مبالغی که اصلا در قیاس با برخی مربیان (البته شایسته خارجی) و در برابر ریخت و پاش‌هایی که در فوتبال و حتی دستمزدهایی که در برخی رشته‌های دیگر تخصیص پیدا می‌کند رقم چندانی محسوب نمی‌شود.

نکته: تکواندوی ما در المپیک لندن کاملا این امکان را داشت تا با کوچینگ و ایجاد روحیه‌ای قوی‌تر نتایج کاملا درخشان‌تری به ارمغان آورده و مانند دوره‌های اخیر المپیک نقش روشن و بارزی در بهبود رتبه کاروان ورزش ایران ایفا کند

کنار گذاشتن سرمربی موفق تیم ملی که ماحصل تصمیمی از سر احساس یا به تعبیری لجاجت به نظر می‌رسید و فریاد هشدار بسیاری از اهالی ورزش و رسانه‌ها را به همراه داشت خیلی سریع، اثر سوء خود را نشان داد و به دنبال این که کره‌ای‌ها در آسیا و جهان به سرعت جایگاه همیشگی خود را از ایران باز پس گرفتند المپیک لندن هم به میدانی برای تکرار و بهبود موفقیت‌های این رشته در المپیک‌های قبلی تبدیل نشد.

به هر حال مربی‌ای که ابتدا با رساندن تایوانی‌ها به قلل تکواندو المپیک و جهان، استعداد و توانایی بالای خود را در این رشته به رخ کشیده و سپس در طول دوران نه‌چندان بلند حضور در تیم ملی ایران، به نتایجی رویایی با این تیم رسیده بود، به راحتی و بدون آماده شدن جانشینانی مناسب برای خود، مستحق و مناسب کنار گذاشته شدن نبود و ریسک غلط فدراسیون در این کار توجیهی با خود ندارد بویژه آن که به لحاظ اخلاقی و شخصیتی نیز مهماندوست به مانند مربیان بااخلاق و صاحب افتخار تیم فعلی و دیگر مربیان زحمتکش پیشین این تیم، دارای وجاهت و سلامت بی‌خدشه‌ای بوده است.

به هر حال تیم ملی تکواندو ما در المپیک لندن کاملا این امکان را داشت تا با کوچینگ و ایجاد روحیه‌ای قوی‌تر، نتایج کاملا درخشان‌تری به ارمغان آورده و به مانند دوره‌های اخیر المپیک، نقش روشن و بارزی در بهبود رتبه کاروان ورزش ایران در المپیک لندن ایفا کند که متاسفانه از این مهم بازماند. امید است مسئولان به جبران مافات پرداخته و انبوه استعدادهای شاخص حاضر در این رشته را با هدایتی در خور، به سمت موفقیت‌های درخشان رهنمون کنند. ضمن آن که اشتباه راهبردی مسئولان تکواندو به مثابه تجربه و عبرتی برای مسئولان دیگر فدراسیون‌های ورزشی در رقابت‌های مهم پیش رو نیز محسوب می‌شود. به عنوان نمونه برگزاری رقابت‌های فوتسال جام جهانی در کشور آسیایی تایلند میدان مهم دیگری است که می‌تواند تکراری بر وقایع تلخ برکناری سرمربی موفق یک تیم ورزشی باشد.

عرصه بسیار حساس و مهمی مثل المپیک و رویدادهای مهم دیگری مثل رقابت‌های قهرمانی جهان و بازی‌های آسیایی ، میدانی برای کسب تجربه برای مربیان جوان محسوب نمی‌شود و هر کشوری برای نشان دادن جایگاه واقعی خود از خبره‌ترین نیروهای خود در این زمینه بهره می‌برد.

مجید عباسقلی