خداحافظی با جام جهانی

تمام بازیكنانی كه روز هفدهم ژوئن در فرانكفورت با پیراهن سفید تیم ملی ایران به میدان رفتند, از جان مایه گذاشتند, اما این فداكاری ها برای بردن تیمی مثل پرتغال كافی نبود شاید اگر كادر فنی تیم ملی ما به اندازه بازیكنان كیفیت مورد نیاز بازی های جام جهانی را داشت ما می توانستیم در نیمه دوم نیز دوام بیاوریم

● پرتغال ۲ - ایران صفر

▪ گل ها: دكو ،۶۳ كریستیانو رونالدو۸۰ پنالتی

▪ داور: اریك پولات از فرانسه

▪ اخطار: جواد نكونام، مهرزاد معدنچی، حسین كعبی، یحیی گل محمدی(ایران) پائولتا، دكو، كاشتینیا (پرتغال)

● پرتغال: ریكاردو، فرناندو میرا، كاشتینیا، لوئیس فیگو (سیمائو سابروسا ۸۸)، پائولتا، میگوئل، نونو والنته، ریكاردو كاروالیو، كریستیانو رونالدو، مانیش (پتی ۶۷)، دكو (تیاگو ۸۰)

▪ مربی: لوئیس فیلیپه اسكولاری

● ایران: ابراهیم میرزاپور، مهدی مهدوی كیا، یحیی گل محمدی (سهراب بختیاری زاده ۸۸)، رحمان رضایی، جواد نكونام، علی كریمی (فریدون زندی ۶۵)، وحید هاشمیان، حسین كعبی، آندرانیك تیموریان، محمد نصرتی، مهرزاد معدنچی (رسول خطیبی ۶۶)

▪ مربی: برانكو ایوانكوویچ

تمام بازیكنانی كه روز هفدهم ژوئن در فرانكفورت با پیراهن سفید تیم ملی ایران به میدان رفتند، از جان مایه گذاشتند، اما این فداكاری ها برای بردن تیمی مثل پرتغال كافی نبود. شاید اگر كادر فنی تیم ملی ما به اندازه بازیكنان كیفیت مورد نیاز بازی های جام جهانی را داشت ما می توانستیم در نیمه دوم نیز دوام بیاوریم.

شكست صفر-۲ برابر پرتغال همانند شكست قبلی در نیمه دوم در نیمه مربیان اتفاق افتاد. اسكولاری با بردن فیگو و رونالدو به كناره های لب خط از شروع نیمه دوم تلاش كرد خط دفاعی ما را از هم باز كند كه در این امر موفق هم بود. گل اول آنها در دقیقه ۶۳ با حركت عرضی فیگو از سمت چپ به میانه میدان پایه گذاری شد كه پاس او را دكو با ضربه روی پا به تور دروازه ما رساند. در این صحنه ابراهیم میرزا پور نتوانست واكنشی نشان بدهد. دروازه بانی كه تا پیش از این گل نمایشی دلنشین داشت و تا حدودی اطمینان تماشاگران ایرانی كه اغلب جایگاه های ورزشگاه ۴۵هزار نفری فرانكفورت را اشغال كرده بودند به دست آورده بود. دروازه بان تیم ملی فوتبال ایران پیشتر روی ضربات دكو و میگل عكس العمل های خوبی داشت و حتی به غیر از یك بار كه باز هم به هنگام استفاده از پا، دل همه را لرزاند، در لحظات شروع مجدد بد كار نكرد. به گونه ای كه حتی پس از شوت اولش، هر چهار مدافع ما برای اینكه به او روحیه بدهند ناخودآگاه روی برگرداندند و برایش كف زدند!

گل دوم پرتغالی ها اما از روی نقطه پنالتی حاصل شد. كریستیانو رونالدو كه در كل بازی خط دفاعی ایران را به شدت آزار داده بود پشت توپ قرار گرفت و ضربه اش را با شدت و دقت كافی به بالای دروازه زد تا تمام ایرانی هایی كه نسبت به بازی قبلی متحدتر شده بودند، شكست را پذیرا شوند. این گل در دقیقه ۸۰ به ثبت رسید و ما در این دقیقه با جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان خداحافظی كردیم. این پنالتی نیز البته نتیجه خطای یحیی گل محمدی بر روی فیگو بود.

كاپیتان تیم ملی پرتغال كه در كل مسابقه شش بار با خطا متوقف شده بود، این مرتبه هم با تكل یحیی نقش بر زمین شد تا این بار اریك پولا داور فرانسوی مسابقه نقطه پنالتی را نشان دهد. یحیی گل محمدی در عین حال كاپیتان ما در این بازی بود. یار قدیمی دایی كه روی نیمكت نشسته بود، در حالی بازوبند را بر دست داشت كه مثل رحمان رضایی و حسین كعبی در كل بازی فراتر از انتظار ظاهر شد.

او حتی در دقیقه ۷۱ با پاس بلند خود كه به خوبی پشت خط دفاعی پرتغال فرود آمد، رسول خطیبی را صاحب فرصتی ایده آل كرد. اما بازیكن شماره یازده ما بعد از تعللی بی جا، توپ را با پای چپ به خارج زد تا خبرنگارانی كه با فریاد «یازهرا» از جا كنده شده بودند آرام بگیرند... خطیبی اما جدا از این بی دقتی مثل سایر بازیكنان تقلای زیادی داشت، ولی بی تجربگی ناشی از به بازی گرفته نشدن در بازی های قبلی، آن برندگی لازم را از او دریغ كرده بود. شاید اگر پیشتر برانكو و همكارانش مجال بیشتری برای او در مسابقات پیشین قائل بودند، او بهتر از آنچه كه دیدیم، نشان می داد. این برندگی البته در وحید هاشمیان نیز دیده نمی شد.

او در تمام طول مسابقه دوید و با حریف درگیر شد ولی از آن وحید گلزن كه ما نیاز داشتیم فاصله زیادی داشت. وحید دقیقاً در لحظه قبل از وقوع پنالتی سانتر عالی فریدون زندی را با ضربه سر به سمت دروازه بان پرتغال ریكاردو فرستاد كه ضربه نه چندان محكمش راهی به دروازه نیافت. به غیر از این مورد وحید هاشمیان در كل بازی توپ های زیادی را به حریف سپرد و عدم خونسردی و فقدان تكنیك لازم باعث می شد بارها توپ هایش از دست برود. با این وجود نمی توان منكر شد وحید برابر پرتغالی ها بسیار زحمت كشید و جنب و جوش زیادی داشت. این بازیكن البته تنها لژیونر ما نبود كه طبق انتظار بازی نكرد. كریمی و مهدوی كیا نیز روز چندان خوبی را تجربه نكردند و در مواقعی كه ما صاحب توپ بودیم توانایی لازم را برای این كه به تنهایی كارها را پیش ببرند نداشتند. چنین شد كه ما فقط در ۳۷ درصد از زمان بازی توپ را در اختیار گرفتیم و از تدارك حملات ادامه دار بازماندیم. این درحالی بود كه پیش از شروع رقابت ها برخی انتظار داشتند تیم ملی به لطف حركات انفرادی كریمی، مهدی و قدرت تمام كنندگی هاشمیان نتایج خوبی بگیرد. همان طور كه در جام ملت های آسیا در چین رخ داده بود. جام جهانی اما جام ملت های آسیا نبود.

این فشار عجیب ورزشگاه ها و سطح بالای مسابقات حتی اجازه نداد علی كریمی همان جادوگری باشد كه ما به جادویش دلخوش بودیم. به همین خاطر نیز در دقیقه ۶۴ جادوگر كلافه ما از زمین بیرون كشیده شد تا او به هنگام بیرون آمدن از زمین با لگد زدن به بسته پزشكی خشم خود را هم از بابت بازی بدش و هم از بابت تعویض غیر منتظره اش عیان كند. او كه بیرون آمد ایرانی ها مطمئن شدند این نتیجه برگشت پذیر نیست.

تماشاگران ایرانی در طول مسابقه چندان موفق نشدند همپای پرتغالی های اندك حاضر در استادیوم تیم خود را تشویق كنند، ولی در كل دقایق پیش از بازی و در شب پیش از آن این میل شدید به كسب نتیجه ای آبرومند از نگاه های پرتمنای شان آشكار بود. در آستانه شروع بازی نیز این پرچم سه رنگ ایران بود كه در تمام استادیوم دیده می شد، ولی متاسفانه آرزوی آنها محقق نشد. با این وجود تماشاچی های خونگرم ما نسبت به بازی قبل پیشرفت زیادی كرده بودند و ما به لطف آنها فارغ از این شكست وارد جشن بزرگ جام جهانی شدیم. اتفاقی كه باید خیلی زودتر رخ می داد. شاید اگر كادر فنی ما در حدی بود كه باید، این روند باز هم ادامه می یافت. مشكلات ما در این مسابقه همان نكاتی بود كه طی یكی دو سال گذشته روزنامه های ورزشی ما پیوسته اشاره داشتند. مواردی بدیهی از سوی روزنامه نگارانی كه همیشه به عیب جویی های مبتدیانه متهم می شدند ولی همین موارد به ظاهر ساده در كل این بازی نفس ما را برید. سمت چپ ما با وجود دوندگی های معدنچی كه به نصرتی كمك زیادی كرد، نقطه شروع حملات خطرناك پرتغال بود. این دو خیلی تلاش كردند تا از قدرت پرتغال در این قسمت كاسته شود همان طور كه در آن سوی میدان كعبی و مهدی نیز چنین می كردند. ایرانی های حاضر در استادیوم متوجه این تلاش شده بودند و در دقایقی نیز به شدت با فریادهای «مهدی... مهدی» و «كعبی... كعبی» از آنها تمجید كردند، ولی این فداكاری ها برای بردن تیمی مثل پرتغال كافی نبود.

علی فولادی