تغییر محیط زندگی نهنگ‌ها

آخرین نمونه ها از گونه نهنگ های پا دار حدود ۳۵ میلیون سال پیش می زیسته اند، دانشمندان احتمال می‌دهند یک تغییر ژنتیکی ناگهانی باعث کوتاه شدن پاهای این حیوانات شده باشد.
گروهی …

آخرین نمونه ها از گونه نهنگ های پا دار حدود ۳۵ میلیون سال پیش می زیسته اند، دانشمندان احتمال می‌دهند یک تغییر ژنتیکی ناگهانی باعث کوتاه شدن پاهای این حیوانات شده باشد.

گروهی از دانشمندان به سرپرستی یک پروفسور آناتومی از دانشگاهی در شمال شرقی اوهایو، به نام هنس توئیسن (Hans Thewissen) با مقایسه دلفین های امروزی و فسیل های به جا مانده از نهنگ‌های دوره‌های قبل، سعی در یافتن اطلاعاتی در مورد تغییرات ژنتیکی که باعث از بین رفتن پاهای زیرین نهنگ‌ها، دلفین‌ها و خوک های دریایی شده است، دارند.

جالب است بدانیم بیش از ۵۰ میلیون سال پیش از این، اجداد نهنگ ها و دلفین ها، حیواناتی چهار پا بودند که در خشکی می زیستند (حیواناتی شبیه به گرگ یا سگ های بزرگ). پس از آن، طی ۱۵ میلیون سال در اثر یک انقلاب ژنتیکی این حیوانات پاهای خود را از دست دادند و به شکل امروزی درآمدند.

یکی از جانورشناسان عضو تیم تحقیقاتی فوق در این باره می گوید :

"با مطالعه بر روی فسیل ها مطمئن شدیم که سال ها پیش، نهنگ ها در خشکی زندگی می کردند و حتی اجداد آنها با کرگدن، شتر و گوزن مشترکاتی داشته اند."

"تحولی که باعث تغییر محیط زندگی این حیوانات از خشکی به دریا شده است، ظاهرا پیش از ناپدید شدن پاهای آنها به وقوع پیوسته؛ در طول زمان بروز این تحولات به تدریج پاهای آنها کوچک وکوچکتر شده اما تعداد و ترکیب استخوان بندی پاها دست نخورده باقی مانده است. "

در مقاله ای که به عنوان نتیجه تحقیقات اخیر به چاپ رسیده است، دانشمندان اظهار داشته اند :

"غیرفعال شدن ژن هایی که برای رشد پاها لازم است، منشاء اصلی تحولاتی بوده که موجب از دست دادن پاها در این جانوران شده است. این ژن که Sonic Hedgehog نامیده می شود در اولین ماه های شکل گیری جنین در حیوانات فعال می شود."

طبق مطالعات انجام شده ، فقدان ژن نامبرده باعث توقف رشد پاها می شود. محققین به بررسی دلایل غیر فعال شدن این ژن نیز پرداخته اند و با استفاده از ادغام اطلاعات فسیل ها و دلفین های امروزی، پیشرفت تدریجی ناپدید شدن پاهای این جانوران را مرحله به مرحله دنبال کرده اند.

تحقیقاتی که بر روی پستانداران شناگر انجام شده نشان داده که اندام های برجسته باعث کند شدن سرعت پیشروی به هنگام شنا کردن است، بنابراین داشتن بدنی صاف در بهتر و سریعتر شنا کردن تاثیر دارد.

در تحقیقات فوق، علاوه بر دانشکده پزشکی دانشگاه اوهایو، دانشمندان موزه تاریخ طبیعی لوس آنجلس و انستیتوی تکنولوژی ایندیانا نیز همکاری داشته اند.

sciencedaily.com