جام ملت ها و نبرد با غول های آسیا

بحث داغی كه این روزها در جامعه مطرح است و نقل همه فوتبالدوستان شده، این است كه آیا تیم ملی فوتبال ما در پیكارهای معتبر جام ملت‌های آسیا ۲۰۰۷، یارای مقابله با رقبای سرسخت و ایستادن بر بلندای قهرمانی را دارد یا نه. شكست تحقیرآمیز و خردكننده مقابل مكزیك (۴ بر صفر) یاس همگان را برانگیخت اما واقعیت این است كه خستگی مفرط ناشی از لیگ فرسایشی و سفر پرماجرای ملی‌پوشان به «سنت لوئیز» در ناتوانی خطوط سه‌گانه تیم ما، نقش انكارناپذیری است.

بنا نداریم در این مقال از این باخت تلخ به سادگی گذر كنیم اما نباید با شكست در این دیدار تداركاتی، زانوی غم در بغل بگیریم و دست روی دست بگذاریم.

اصولا در بازی‌های دوستانه، ملاك نباید برد و باخت باشد، بلكه شناخت معایب و محاسن خطوط مختلف و سنجش نفرات می‌بایست در اولویت كادر فنی قرار گیرد.

تیم ما در مكزیك، بد بازی كرد و بد باخت اما این پایان راه نیست و دنیا به آخر نرسیده است. طبعا اگر ما از این ناكامی‌ها درس عبرت بگیریم و در راه ترمیم كاستی‌ها، آستین همت بالا بزنیم، راحت‌تر می‌توانیم در آینده به اهداف خود برسیم.

● تكاپوی جدی

از سویی دیگر، رسالت خطیر كادر فنی این است كه باخت‌هایی از این دست به روح و روان و كالبد نفرات رخنه نكند، بلكه ملی‌پوشان را به تكاپو وا دارد.

اگر نیت از بازی‌های دوستانه، انتخاب رقبای ضعیف و «پیروزی صرف» باشد، قطعا تیرمان به سنگ خواهد خورد و گمراه خواهیم شد. به یاد بیاورید كه در سال‌های گذشته این‌گونه بازی‌ها، برانكو و مربیان پیشین تیم ملی را به بیراهه برد و در نهایت دود این ندانم‌كاری به چشمان همه رفت.

به باور ما، بازی با حریفان قدر و صاحب سبك، باید تا پیش از سفر تیم ملی به مالزی و حضور در جام ملت‌های آسیا، سرلوحه كار قرار گیرد تا مربیان و یكایك مدعوین را به جدیت وادار كند.

به هر حال آنچه كه می‌بایست تا پیش از شروع جام ملت‌های آسیا، مدنظر قرار گیرد، محك زدن جدی نفرات و ایجاد هارمونی تیمی است تا بتوانیم یك تیم كاملا قبراق را روانه مالزی كنیم.

● سیر نزولی

در سال ۱۹۶۸ كه «كره» در آسیا حرف اول را می‌زد و برای رقبا خط و نشان می‌كشید، توانستیم برای اولین‌بار، طعم شیرین قهرمانی را بچشیم و جام ملت‌ها را در آغوش بكشیم. این موفقیت تازه، ایران را به عنوان یك قطب جدید در عرصه آسیا معرفی كرد و باعث شد خونی نوین در شریان‌های فوتبال ما جاری شود. به طوری كه در سال‌های ۱۹۷۲ و ۱۹۷۶ قهرمانی در جام ملت‌های آسیا تكرار شد و این سه عنوان سترگ، رقبا را در لاك دلهره فرو برد.

این سه مقام قهرمانی در این مسابقات معتبر، از روی بخت و اقبال به دست نیامد بلكه حاصل تلاش دو دهه فعالیت و برنامه‌ریزی مدون بود كه از ما به عنوان آقای فوتبال آسیا، ساخت. متاسفانه پس از سومین قهرمانی، سیر نزولی ما و حركت رو به جلوی رقبا، موجب گشت تا كره، ژاپن و عربستان عناوین قهرمانی را یكی پس از دیگری درو كنند.

اكنون باید استرالیا را هم به جمع بزرگان آسیا، اضافه كرد كه به تازگی به این قاره كهن پیوسته و به طور قطع اسباب دردسر مدعیان را فراهم خواهد آورد. به واقع فوتبال ما در جام ملت‌های آسیا، كار سختی را پیش رو خواهد داشت و با موانع دشواری به‌ویژه در مرحله دوم برخورد خواهد كرد. لذا بلوغ تاكتیكی و روانی می‌تواند، برگ برنده تیم ملی فوتبال ما در این رقابت‌های معتبر باشد كه در این راستا، نقش «كوچینگ» و اندیشه‌های كادر فنی تاثیرگذار خواهد بود.

● برگ برنده

تیم ملی كشورمان در شرایطی مهیای حضور در جام ملت‌های آسیا می‌شود كه رقبایی چون ازبكستان، مالزی و چین را به عنوان تیم‌های همگروه، پیش رو خواهد داشت. هم چین و هم ازبكستان را می‌توان رقبای جدی در مرحله نخست پنداشت اما منطق می‌گوید كه تیم ما می‌بایست به همراه یكی از این دو حریف، بلیت صعود به مرحله دوم را دریافت كند. البته نباید از این دو حریف، غول ساخت اما واقعیت این است كه چین و ازبكستان در مقایسه با دوره‌های قبلی، نزول فاحشی داشته‌اند، با این حال نباید این دو رقیب را دست‌كم گرفت. فاكتور حیاتی تیم ما حضور مردان كلیدی و سرد و گرم چشیده است كه از تجربه رفیعی بهره‌مند هستند. مهدوی‌كیا، كریمی، نكونام، هاشمیان، كعبی، تیموریان، زندی، نیكبخت‌واحدی، رضایی، كاظمیان و عنایتی از جمله این نفرات هستند كه در كنار طالب‌لو، صادقی، خطیبی، مبعلی می‌توانند هارمونی لازم را به تیم ملی ما تزریق كنند و در مالزی حریفان را ناكام كنند.

بی‌گمان اگر تیم ملی ما با این نفرات به خوبی هدایت شود و قلعه‌نویی و دستیارانش، حس برتری‌جویی و تاكتیك‌پذیری را القا نمایند، حضور در جمع چهار تیم و حتی قهرمانی دور از دسترس نخواهد بود.

با این اوصاف، ملی‌پوشان ما امشب در یكی از آخرین مسابقات تداركاتی خود در ورزشگاه آزادی تهران از غنا پذیرایی می‌كنند تا عیار كار و توان‌شان بیش از پیش مشخص شود.