نگاه مربیان ایرانی و نمودار فوتبال

بی گمان, هرچه فوتبال سرعت و كمال می گیرد, كار مربیان تیم ها بسی حساس تر و مشكل تر می شود, با این ارتباط جهانی, با این مراودات و مسابقات فراوان و این حساسیت های آشكار و نهان كه تا عمق وجود و احساس بازیكنان را می كاود و بیرون می ریزد, آیا دیگر چیزی باقی مانده است كه یك تیم برای خود محفوظ نگه دارد و چون «فن استاد» آخر كار رو كند

حالا كه هیچ تیمی نكته نشكافته و نشكفته ندارد و هیچ بازیكنی نیست كه نوظهور عمل كند و حالا كه علم و تكنیك چنان در خدمت مربیان و بازیكنان قرار گرفته است كه فكر می كنیم به سقف حركات تاكتیكی رسیده ایم اما با این وجود یك اصل در فوتبال مسلم است و یك امر بدیهی كه مربیان جسور و بی پروا، شاگردانی پرجرأت، با اعتماد به نفس، متكی به خود و تیم های موفق می پرورانند.

در فوتبال ایران می توان مثال زد، هرچند جسارت ها نیز متفاوت است.

جسارت حجازی با فیروز كریمی و كاظمی، فرق دارد. همین طور روش امیرقلعه نویی با علی پروین، هرچند كه سعی می شود شباهت هایی میان این دو ساخت و یا پرداخت. در مقابل نوع مربیگری بیژن ذوالفقارنسب نیز خاص است. شاید یكی از مشكلات ما همین است كه مربیان ما فاكتورهای كامل را ندارند و در واقع در یك نقطه درجا می زنند.

بدیهی است برای رفع نواقص مربیگری و آشنایی با تاكتیك های روز فوتبال جهان ، لازم است مربیان طراز اول كشورمان نیز در كلاس های پیشرفته مربیگری شركت كنند.باید قبول كنیم كه فوتبال كنونی آوردگاه مربیان اندیشمند است كه چون عرصه شطرنج به پیكار مغزها و اندیشه ها می پردازند.

مربیان فوتبال ما در این عرصه در كدام نقطه نمودار قرار دارند؟