زمان بازیافته

می شود که زندگی را مبتذل بدانیم هر چند که گاهی زیبا به نظر رسیده باشد، چرا که درباره اش براساس چیزی کاملا متفاوت با خودش، براساس تصویرهایی که هیچ چیز از زندگی در آن نمانده قضاوت …

می شود که زندگی را مبتذل بدانیم هر چند که گاهی زیبا به نظر رسیده باشد، چرا که درباره اش براساس چیزی کاملا متفاوت با خودش، براساس تصویرهایی که هیچ چیز از زندگی در آن نمانده قضاوت می کنیم و در نتیجه بی ارزشش می دانیم.[...] تفاوتی که میان یکایک برداشت های واقعی وجود دارد-تفاوت هایی که نشان می دهد که چرا تصویر یکدستی از زندگی شبیه زندگی در نمی آید؟- احتمالا ناشی از این علت است که بی اهمیت ترین چیزی که روزی در زندگی مان گفته ایم، بی اهمیت ترین حرکتی که کرده ایم، همراه و هماهنگ با بازتاب چیزهایی است که منطقا پیوندی با آن نداشته اند، و عقلمان که برای استدلال هیچ نیازی به آنها نداشته از هم جدایشان کرده است، اما این چیزها- بگو بازتاب گلگون غروب روی دیوار پر گل رستورانی صحرایی،احساس گرسنگی،تمنای زنان، لذت تجمل؛ بگو مارپیچ های لاجوردی دریای صبحگاهی آکنده از نغمه های موسیقایی که از پهنه اش گوشه هایی از آن نغمه ها چنان که پریان دریای سر بر می آرد.

این چیزها آن گفته و آن حرکت بی اهمیت را در خود نهفته دارد، همچون هزار کوزه بسته که هر کدام پر از چیزهایی از یک رنگ، یک بو، یک گرمای مطلقا متفاوت باشند؛ گذشته از اینکه کوزه ها در سراسر ستیغ همه سال هایی چیده شده اند که در سرتاسرش تغییر کرده ایم(حتی اگر تغییر تنها در رویاها و اندیشه هایمان باشد)، و چون در بلندی های بسیار متفاوتی قرار دارند حس هواها و فضاهایی بسیار گونه گون را به ما القا می کنند. درست است که تغییرهایمان نامحسوس بوده است؛ اما فاصله میان خاطره ای که ناگهان به ذهنمان می آید و وضع کنونی مان، و حتی فاصله میان دو خاطره از دو مکان یا دو سال یا دو زمان متفاوت، آن چنان است که همین فاصله حتی مستقل از هر گونه فردیت خاصی کافی است تا با هم غیر قابل مقایسه شان کند.

بله، اگر خاطره، به یاری فراموشی، نتوانسته باشد هیچ رابطه و هیچ پیوندی میان خود و دقیقه حاضر برقرار کند، اگر در محل و در تاریخ خودش باقی مانده باشد، اگر فاصله و انزوای خودش را در گودال دره ای یا نوک ستیغی حفظ کرده باشد، ناگهان هوایی تازه را به مشام ما می رساند که تازگی اش درست از آنجاست که آن را در گذشته به سینه فرو می برده ایم، هوایی زلال تر که شاعران بیهوده کوشیده اند آن را در بهشت وزان ببینند اما تنها زمانی این احساس ژرف تازگی از آن بر می آید که پیش تر فرو برده باشد، زیرا بهشت واقعی آنی است که از دست داده ایم.

×

‹›