کم‌هوش اما دوست‌داشتنی

«سندرم ویلیامز» یک اختلال تکامل عصبی ژنتیکی است. در مبتلایان به این بیماری بازوی بلند کروموزوم شماره هفت حذف می‌شود. شیوع «سندرم ویلیامز» تقریبا یک مورد در هر ۲۰ تا ۳۰ هزار تولد …

«سندرم ویلیامز» یک اختلال تکامل عصبی ژنتیکی است. در مبتلایان به این بیماری بازوی بلند کروموزوم شماره هفت حذف می‌شود. شیوع «سندرم ویلیامز» تقریبا یک مورد در هر ۲۰ تا ۳۰ هزار تولد است. به احتمال زیاد، وقتی جملات بالا را می‌خوانید، پیش خود فکر می‌کنید که کسانی که به این سندرم دچار هستند، مشابه سایر نقایص عصبی، به خاطر این نقص تکاملی، باید افرادی منزوی باشند.

اما «سندرم ویلیامز» ویژگی‌های جالبی دارد که در کمتر نقص تکاملی دیده می‌شود. مبتلایان به این بیماری ظاهری بشاش دارند، بسیار اجتماعی هستند و با همه می‌جوشند! آنها گرچه توانایی ذهنی متوسط رو به ضعیف دارند اما در میهمانی‌ها و همایش‌ها در چشم بیگانه‌ها زل می‌زنند و با حرف‌هایشان خودشان را در دل آنها جا می‌کنند! تصور می‌رود که بزرگ‌تر بودن قسمتی از مغز این بیماران به نام آمیگدال باعث کاهش واهمه آنها در معاشرت با بیگانه‌ها باشد. در «سندرم ویلیامز»، ناراحتی‌های قلبی مثل تنگی آئورت هم دیده می‌شود. اما شاید شاخص‌ترین و عجیب و غریب‌ترین چیز در این بیماران این باشد که آنها عاشق موسیقی هستند و استعداد زیادی در موسیقی دارند.

حتی بعضی از مبتلایان به این سندرم، استعداد قابل توجهی در نواختن آلات موسیقی از جمله پیانو دارند و حتی می‌توانند از عهده اجرای یک اپرا به صورت بی‌نقش برآیند. «گلوریا لنهوف» یکی از کسانی است که به این سندرم مبتلاست. او گرچه نمی‌تواند اعمال ساده ریاضی را انجام بدهد، اما می‌تواند به ۲۵ زبان بخواند! او بارها در دانشگاه‌های مختلف کنسرت داشته و حتی یک آلبوم موسیقی هم بیرون داده است.

علیرضا مجیدی