رایان گیگز بازیکنی تمام نشدنی

رایان گیگز موفق ترین بازیکن فوتبال جزیره است اما کسی چیزی از زندگی خصوصی اش نمی داند

رایان گیگز موفق‌ترین بازیکن فوتبال جزیره است اما کسی چیزی از زندگی خصوصی‌اش نمی‌داند. ۲۴‌میلیون پوند قرارداد بسته است اما یک مایلی جایی که بزرگ شده زندگی می‌کند. آیا او آخرین انسان خوب در لیگ برتر فوتبال انگلیس است؟

رایان گیگز یکی از موفق‌ترین فوتبالیست‌های انگلیس است اما زندگی سراسر متفاوتی نسبت به دیگر فوتبالیست‌های این کشور دارد. همه چیز او متفاوت است، همه چیز؛ از گردش با پدربزرگ تقریبا غیرقابل‌تحمل‌اش در روزهای تعطیل گرفته تا مدیر برنامه‌های ۸۴ سا‌له‌اش.

گیگز زندگی فوتبالی شگفت‌انگیزی دارد. ۱۱ بار قهرمانی در لیگ برتر تنها بخشی از افتخاراتی است که در زندگی دارد. او در ۳۵‌سالگی، سن و سالی که بیشتر بال‌ها در آن مدت‌هاست کفش‌هایشان را آویخته‌اند از سوی بازیکنان لیگ برتر انگلیس به‌عنوان بهترین بازیکن سال شناخته شد. دسامبر سال پیش هم با ۳۶ سال سن، در اوج یک غافلگیری واقعا خنده‌دار، به‌عنوان چهره برتر ورزشی تلویزیون انگلیس انتخاب شد.

با این حال زندگی خصوصی او چیزی است که حتی جامعه روزنامه‌نگاران کنجکاو انگلیس چیز واقعا زیادی از آن نمی‌دانند . او زندگی کاملا متفاوتی داشته است؛ زندگی را با نام رایان ویلسون شروع کرد، برای نونهالان منچسترسیتی بازی کرد،کاپیتان تیم ملی دانش‌آموزان انگلیس شد، کارش را با نام جدید رایان گیگز ادامه داد، بیشتر از هر بازیکن دیگری برای منچستر یونایتد بازی کرد و کاپیتان تیم ملی ولز شد. بیشتر مردم فکر می‌کنند گیگز سفید پوست است، اما پدر او سیاه‌پوست بوده است.

دنی ویلسون، پدر او بازیکن سابق تیم راگبی سوئینتون بوده و تأثیر زیادی روی رایان داشته است؛ «او نخستین قهرمان من بود. من هرگز هیچ بازیکنی را تا حد مرگ دوست نداشته‌ام- از بابی رابسون و مارک هیوز خوشم می‌آمد- اما دیدن بازی او برای ۴سال در یکشنبه‌ها واقعا لذت‌بخش بود. او خیلی بااستعداد بود. وقتی که با او به تمرین می‌رفتم، او تنها کسی بود که واقعا نگاهش می‌کردم.»

این راگبی‌باز بااستعداد اما بزرگ‌ترین دشمن مادر گیگز هم بوده است و بالاخره وقتی که گیگز ۱۵ ساله بود خانواده را ترک کرد. گیگز در زندگینامه‌اش که با عنوان «رایان گیگز: زندگی من، داستان من» چاپ شد، احساسش را وقتی که چمدان پدرش را تا ایستگاه قطار برایش می‌برده است این طور توصیف می‌کند: خشم، آسیب و دلتنگی.

یک سال بعد رایان نام خانوادگی مادرش را انتخاب کرد؛ گیگز. آیا این تصمیم بزرگی بود؟ «آره بود. من در مدرسه همیشه ویلسون بودم. وقتی که با یونایتد در ایتالیا بودیم مسئول بازی نام بازیکنان را طبق آنچه روی پاسپورت‌ها بود خواند. وقتی که گفت رایان گیگز و من گفتم بله، همه فریاد زدند چی؟». اما آیا او با این کار هویتش را از هویت پدرش جدا کرد؟ «نه واقعا نه. بیشتر به این معنا بود که من با مادرم زندگی می‌کنم.»گیگز امروز هم با مادرش روابط واقعا خوبی دارد و به ندرت پدرش را می‌بیند. او به‌عنوان یک پسر، از نژادپرستی رنج می‌برد؛ «جایی که من بزرگ شدم، همه پدرم را می‌شناختند چون محله کوچکی بود و پدرم بهترین بازیکن راگبی منطقه بود. همه می‌دانستند که او سیاه‌پوست است؛ ریشه‌ام برای من مهم است؛ چیزی است که نشان می‌دهد شما کی هستید. این چیزی است که واقعا هستید.»

گیگز پیش‌تر گفته بود که روابط چالشی پدر و مادرش به فوتبال او کمک کرده و او را آبدیده کرده است. امروز اما می‌گوید مطمئن نیست واقعا این طور بوده باشد:«شاید آبدیده کردن نبوده است. فوتبال یک جور خلاصی از شرایط خانه بود.» او در کنار پل اسکولز، دیوید بکام، گری نویل و نیکی بات عضو تیم جوانان منچستر یونایتد بود که در سال ۱۹۹۲ قهرمان مسابقات جوانان اتحادیه فوتبال انگلیس شد. در حالی که بکام از این جمع جدا شد و به ستاره‌ای جهانی تبدیل شد، او و پل اسکولز آینده را تنها در تیم منچستر یونایتد جست و جو کردند. شاید بگوییم آنها آخرین فوتبالیست‌ها از نسلی بودند که تنها در یک تیم بازی می‌کردند، اما حتی ۵۰سال پیش هم بازیکنانی که تنها در یک باشگاه بازی کنند به سختی دیده می‌شدند.

در این مورد گیگز و اسکولز واقعا خودشان یک نسل دو نفره هستند. اما آنها چطور در این دنیای این روزها عمومی‌شده، این قدر آرام و به دور از هیاهو مانده‌اند؟ «همه چیز به شخصیت شما باز می‌گردد. پول زیاد در جوانی، چشم شما را از توپ به جای دیگری می‌برد و دیگر آن بازیکن پرعطشی که بوده اید نیستید. پیش از اینکه کاری انجام بدهید، به جایی می‌رسید که فکر می‌کنید همه کار کرده‌اید. اما من هنوز فکر می‌کنم می‌توانم کارهای دیگری انجام بدهم. برای من هنوز کارهای انجام نشده زیادی باقی مانده است.» بچه‌های یونایتد اما خوش‌شانس بودند که فرگوسن بود تا آنها را هدایت کند.

در یکی از تصاویر معروف گیگز جوان با فرگوسن در حالی دیده می‌شود که بازوهایش را به دور گیگز حلقه کرده است و او را از خبرنگارها دور نگه می‌دارد. حتی حالا هم ما چیزهای کمی درباره زندگی خصوصی گیگز می‌دانیم. در روزنامه‌ها عکس‌های واقعا کمی از همسر او، استیسی چاپ شده‌ا‌ند، چه برسد به فرزندانش؛ «من این شیوه زندگی را در جوانی یاد گرفتم. عکس من در روزنامه‌ها بود و من اصلا خوشم نمی‌آمد. آنها می‌خواهند همه چیز را درباره تو و همسرت بدانند و وقتی که شروع شود، دیگر نمی‌توانی متوقفش کنی» او حتی در کتاب خاطراتش هم تنها یک عکس از خودش و همسرش در مراسم عروسی چاپ کرده است، همین. به قول خودش: «چرا باید کسی نیاز داشته باشد که در این باره چیزی بداند؟»

او می‌گوید فرگوسن بارها و بارها به آنها گفته است که چقدر خوش‌شانس بوده‌اند که گرفتار زندگی معمول فوتبالیست‌های امروز نشده‌اند؛ «نمونه بارزش بکز (بکام)‌ است. او هنوز اندازه هر کس دیگری عطش فوتبال دارد. مردم علیه او موضع‌گیری می‌کنند اما همه به کارهایی که او در فوتبال کرده است و چگونگی انجام آن احترام می‌گذارند.» گیگز روزی که فرگوسن با پرتاب کفش، ابروی بکام را پاره کرد درست کنار او نشسته بود؛ «بکز عادت داشت که در رختکن کنار من بنشیند. آن کفش درست از مقابل من رد شد. واقعا باورنکردنی بود، باورنکردنی. اگر یک میلیون بار هم تمرین کنید نمی‌توانید این کار را تکرار کنید. کفش درست به چشم بکام خورد.»

حال و هوا در رختکن پس از این برخورد چگونه بود؟ «چیزی که باید درک کنید این است که فوتبالیست‌ها و به‌خصوص من در رختکن همه چیز دیده‌اند، همه چیز؛ من مربی‌هایی را دیده‌ام که به بازیکنان لگد می‌زنند، بازیکنانی که به مربی لگد می‌زنند، بازیکنانی که با هم درگیر شده‌اند، مربیانی که با هم درگیر شده‌اند. همه چیز.»گیگز شیوه زندگی امروز فوتبالیست‌ها را ناشی از فرهنگ غلطی می‌داند که در آن مشهور شدن نقشی اساسی دارد؛ «من فوتبالیست نشدم که مشهور بشوم.

من اصلا نمی‌خواستم که مشهور بشوم. اما حالا مردم می‌خواهند مشهور شوند. من نمی‌توانم درک کنم که تعدادی (عکاسان پاپراتزی) تمام روز دنبال من بیفتند. به‌نظرم بدتر از این وجود ندارد.» گیگز می‌گوید درحال حاضر تنها مسئله مهم برای او، تمرکز روی فوتبال است تا در ترکیب اصلی تیم قرار بگیرد. بازنشستگی؟ این روزها مردم مدام درباره بازنشستگی او و اینکه بعد از بازیگری چه کار خواهد کرد (به تازگی از او به‌عنوان مربی تیم ملی ولز نام برده شده بود که گیگز گفت فعلا نمی‌تواند به آن فکر کند) صحبت می‌کنند.