تکیه قلعه نویی به داش بابک

آریستو کراسی به سبک فوتبال ایرانی

۱) بن بست تاکتیکی در استقلال غوغا می کند. می توان این تیم را متحجرترین تیم پرهوادار جهان نامید. در شرایطی که این تیم میلیونها هوادار دارد، پول و ثروت دارد، ستاره دارد و از همه مهمتر توجهات زیادی معطوف به این مجموعه است، آنها تا امروز موفق به کسب نتایج جالبی نشده اند و با توجه به کیفیت فنی که به نمایش می گذارند بعید است در آینده نیز بتوانند کاری از پیش ببرند.

اصرار عجیب قلعه نویی برای بهره بردن از سیستم منسوخ ۲-۵-۳ و تن دادن به مخاطرات دفاع مثلثی، کار آبی پوشان را نزار کرده است.

این اتفاقها در حالی رخ می دهد که در این تیم پرستاره، ابزار لازم برای جهش تاکتیکی و تغییر سیستم وجود دارد. یک نفر باید به امیر قلعه نویی یاد آوری کند مدافعان او برای دفاع خطی جان می دهند، هافبکهای او خوراک سیستمهای چهار محوری مدرن مثل ۱-۳-۲-۴ یا ۱-۲-۳-۴ هستند و مهاجمان او در صورت تغذیه شدن مناسب در چنین چینشهای مدرنی، می توانند با آسودگی قفل دروازه حریف را بگشایند.

این کارها و این قسم تذکرات، اصولاً برعهده آنالیزور تیم است. اما شما می دانید چه کسی در استقلال چنین وظیفه ای برعهده دارد؟ بابک قلعه نویی یکی از آنالیزورهای استقلال است که گویا در کنار بقیه اعضای کادر فنی، روزهای موفقی را سپری نمی کند.

نامبرده دست برقضا اخوی سرمربی استقلال به حساب می آید و دست کم حافظه فوتبالی ها آیتمی از تجارب درخشان قبلی ایشان به خاطر نمی آورد!

۲) این اولین بار نیست که بستگان و نزدیکان یک ستاره در فوتبال ایران به شکل عجیبی در دستگاه تحت تولیت او سمت به دست می آورند.

در دوران علی پروین، برای سالهای متمادی محمد پروین در این تیم تمرین می کرد و حتی قراردادهای مالی قابل توجهی هم با پرسپولیس منعقد می کرد.

برانکو ایوانکوویچ راهگشای حضور برادر گمنام خود در ایران شد تا زلاتکو ایوانکوویچ برق شیراز را تا یک قدمی سقوط به لیگ پایین تر پیش ببرد. علی شفیع زاده مالکیت استقلال اهواز را به دست آورد، اما پس از مدتی همه امور این تیم را به برادر خود، شهرام شفیع زاده واگذار کرد.

فرشید کریمی، در شرایطی که عده زیادی از منتقدان هرگز او را در اندازه های پرسپولیس نمی دانستند، برای سالهای زیادی در جمع سرخپوشان باقی ماند و حتی در این تیم صاحب بازوبند کاپیتانی شد و بهتاش میثاقیان در لوای نام پدر در ابومسلم واجد جایگاه شد.

دهها و بلکه صدها نمونه کوچک و بزرگ دیگر از همین دست در فوتبال ایران قابل رؤیت و بررسی است.

۳) آیا همه فامیلهایی که در فوتبال ایران به نان و نوایی رسیدند، لیاقتش را داشتند؟ مسلماً دست یک سرمربی، مدیرعامل یا مسؤول ذی نفوذ برای انتخاب کادر همکارانش باز است، اما آنچه در نهایت در این مورد حکمیت خواهد کرد، کیفیت کار و نوع عملکرد آنهاست.

در این فوتبال، بهتاش میثاقیان چقدر فوتبالیست بزرگی شد؟ زلاتکو ایوانکوویچ چه گلی به سر ورزش ما زد یا بابک قلعه نویی چقدر عصای دست امیر شد؟ ناکامی اکثر قریب به اتفاق «منتسبین» در فوتبال ما بیش از هر چیز دیگری نشان می دهد دوری از شایسته سالاری که اصل اساسی دنیای نوین است، چه تبعات وخیمی می تواند به دنبال داشته باشد.

همیشه گفته اند و درست هم گفته اند که فوتبال نمونه کوچک و ماکت کل جامعه است. متأسفانه در شؤونات دیگر جامعه ما هم گرایش به اقوام و آشنایان در بذل و بخشش پست و مقام به چشم می خورد. اگه ما هنوز اینجا هستیم و خیلی ها حتی سکنه جنوب شرقی آسیا یا بعضی از همین همسایه های عرب پایین دستی گوی سبقت را از ما ربوده اند، شاید یک دلیل مهم آن این باشد که دور از معجزه تخصص گرایی، دامنه رفیق بازی و آشنا نوازی را به حوزه های بسیار جدی و کاری خود نیز کشانده ایم.