ایرانی‌ترین «خارجی» دنیا

وینگو بگوویچ آنقدر در ایران مانده که حتی خودش هم یادش رفته کروات است!کارش را سال‌ها پیش در فولاد خوزستان شروع کرد. آنجا آنقدر جوانان خوب پرورش داد که تیمش تبدیل به پدیده جدید …

وینگو بگوویچ آنقدر در ایران مانده که حتی خودش هم یادش رفته کروات است!کارش را سال‌ها پیش در فولاد خوزستان شروع کرد. آنجا آنقدر جوانان خوب پرورش داد که تیمش تبدیل به پدیده جدید لیگ شد و تیم پرسپولیس را گرفت و با سایر بزرگان هماوردی کرد.

دردسرهای وینگو بگوویچ زمانی شروع شدکه امر به وی مشتبه شد (یا به او این طور القا کردند) که به درد هدایت تیم‌های بزرگ هم می‌خورد.

او البته شروع خوبی در پرسپولیس داشت و تیمش هر چهار بازی اول خود را در لیگ برد و هشت گل به پگاه و پنج گل به فجر سپاسی زد. طلسم از هفته پنجم و از زمان بازی با «پیکان ذوالفقارنسب» به پای پرسپولیس افتاد و این تیم دیگر «تیم» نشد.

سران وقت پرسپولیس خیلی مردانگی کردند که بگوویچ را - که شکست خوردن در آرمان‌ها و اهدافش کاملا مسلم شده بود- تا پایان فصل نگه داشتند.

پرسپولیسی‌ها آقای گل فصل را (علی دایی ۱۶ گله) معرفی کردند، اما تیم چهارم شد. شکستی بزرگ برای تیمی که در «پیش‌فصل» خریدهای درشتی کرده و با جذب سرمربی کروات و موفق فولاد به گمان خودش و سایرین یکی از بهترین مربیان لیگ را هم جذب خویش کرده بود.

بگوویچ بعد از آن سرش را پایین انداخت و دوباره مربی تیم‌های کوچک و کم‌ادعا شد. تیم‌هایی که در آن کوه توقعات در یک چشم به هم زدن کمر مربی را خرد نمی‌کند.

او در این فصل پاس همدان را با سه برد متوالی صدرنشین گروه خودش در لیگ دسته یک کرده است و فارسی را مثل بلبل حرف می‌زند اما خجالت می‌کشد و وسط حرف‌هایش نگاهی به مترجمش می‌اندازد تا شاید با ترجمه‌کردن حرف‌هایش به زبان فارسی، او را از عرق شرم ریختن نجات دهد.

وینگو به فوتبال کشور ما خیلی خدمت کرده است. بسیاری بیشتر از سرمربی فعلی و پرتغالی تیم ملی ایران که به جای بها دادن به جوانان وطنی به سراغ بازیکنانی در گوشه‌های پرت افتاده اروپا رفته است.

بگوویچ دست‌کـم ۵۰‌‌ جوان قابل ذکر تحویل فوتبال ما داده است.