شوخی در خانه

مهندس، دکتر، مدیر، کارمند، کارخانه‌دار، معلم و ... هر که هستی و در هر محیطی کار می‌کنی حتماً شرایط محیط کارت را رعایت می‌کنی. نمی‌گذاری از موقعیتت سوء‌استفاده بکنند. شخصیت و …

مهندس، دکتر، مدیر، کارمند، کارخانه‌دار، معلم و ... هر که هستی و در هر محیطی کار می‌کنی حتماً شرایط محیط کارت را رعایت می‌کنی. نمی‌گذاری از موقعیتت سوء‌استفاده بکنند. شخصیت و وقارت را حفظ می‌کنی. ولی تمام این حرف‌ها مربوط به همان محیط کار است و ربطی به محیط خانه ندارد. میز و پرونده و ریاست و پرستیژ و هر چه را که اونجا داری و برایت واقعاً مهم است پشت در خانه بگذار و برو تو خونه.

تو خونه که هستی همسرت و بچه‌هایت، دختر و پسر، کوچک و بزرگ، همه سر یک سفره می‌نشینید، از یک غذا می‌خورید، در یک فضا استراحت می‌کنید. درست است که پدر مدیر خانواده است، ولی مدیریت به معنای این نیست که خانه پادگان باشد و پدر فرمانده. مدیریت عاطفی و اخلاقی تو باید در کنار مدیریت عقلانی، اقتصادی، تربیتی و دینی خودش را نشان بدهد.

زن و بچه‌های ما که فقط شکمشان گرسنه نیست که صبح تا شب تلاش کنیم تا فقط انواع و اقسام خوردنی‌ها و تنقلات را براشون آماده کنیم. بعضی وقت‌ها دل زن و بچه‌هامون لک می زند برای یک خندیدن، آن هم از نوع خیلی طبیعی و صمیمی‌اش نه فقط با خواندن اس.ام.اس و دیدن سریال طنز تلویزیون.

آنهایی که خیلی خیلی انسان‌های بزرگی بودند حتی خیلی بزرگ‌تر از کسانی که در نظر ما بزرگ هستند تو خونه بچه‌هاشون را روی کمرشون سوار می‌کردند و دولادولا راه می‌رفتند تا کوچک‌ترها بخندند و شاد باشند. این خیلی بی‌انصافی است که تمام خنده و شادیمون را بیرون از خانه تأمین کنیم ولی تو خونه به هیچ کس اجازه‌ی یک لبخند ندهیم. نه این که رسماً اعلام کنیم و بخش‌نامه بدهیم که «تو خونه شوخی و خنده ممنوع». بلکه با نوع برخورد و اخم و رفتار و حرکات و اظهار خستگی‌های پی در پی محیط خانه را مثل زندان – البته بعضی زندان‌ها – بکنیم.

فراموش نکنیم که زن و بچه‌هامون فقط نان و غذا و مسکن لازم ندارند، خنده و شادی و تفریح و سرگرمی هم جزء نیازهای آنها است.

نویسنده : پیام شعبانی