در این کلاس یکه می خورید

به همین سادگی, سه روز پیش و در دومین ساعات کاری یک صبح پاییزی, خودرویم با جرثقیل پلیس به پارکینگ منتقل شد علت هم روشن و غیرقابل انکار بود توقف زیر تابلوی حمل با جرثقیل به هر حال پس از اوقات تلخی های معمول و بدوبیراه گفتن به شانس اول صبح, چاره ای نبود جز این که به تهیه مدارک ترخیص و مهم ترین آن ـ گواهی عدم خلاف ـ پرداخته شود که شد

به همین سادگی، سه روز پیش و در دومین ساعات کاری یک صبح پاییزی، خودرویم با جرثقیل پلیس به پارکینگ منتقل شد. علت هم روشن و غیرقابل انکار بود: توقف زیر تابلوی حمل با جرثقیل! به هر حال پس از اوقات تلخی‌های معمول و بدوبیراه گفتن به شانس اول صبح، چاره‌ای نبود جز این‌که به تهیه مدارک ترخیص و مهم‌ترین آن ـ گواهی عدم خلاف!ـ پرداخته شود که شد.

صبح روز بعد و به هوای گرفتن فوری گواهی ترخیص خودرو عازم یکی از مراکز اصلی ترخیص خودرو در خیابان زنجان شمالی شدم، مرکزی که برای توقف کنندگان حرفه ای در پارک ممنوع، مکانی آشناست.

با این حال برای من و خیلی افراد دیگر، این مراجعه، با مراجعات مکرر قبلی(!) فرق داشت. هنوز کار تحویل مدارک ترخیص خودرو به نیمه نرسیده بود که افسر چک کننده، به من و دیگر حاضران در صف اشاره ای به طبقه بالا کرد: بفرمایید کلاس! حداقل باید نیم ساعت را در کلاس بمانید و بعد گواهی ترخیص خودرویتان تحویل می شود.

موجی از غرولند و زمزمه های نارضایتی به راه افتاد که آقا کار داریم و اول صبحی مردم را معطل نکنید و قس علی هذا.

با این حال آقای افسر با خونسردی مخصوص افسران راهنمایی و رانندگی فقط با ابرو به طبقه بالا اشاره می کرد.

پس ظاهرا چاره ای نبود بنابراین همراه دیگر دوستان متخلف(!) از پله های سنگی بالا رفتیم تا در کلاسی که فکر می کردیم توضیح واضحات است و خسته کننده و وقتگیر، نیم ساعتی بنشینیم.... با این حال شاید باور نکنید که در این کلاس یکه خوردیم.

افسر آموزش اصلا سراغ یادآوری مقررات خشک و معمولی رانندگی که شاید زیاد هم آن را رعایت نکنیم(!) نرفت.

فقط به سادگی و با فیلم هایی که سخت تکان دهنده بود، ما را متوجه عواقب رعایت نکردن مقررات راهنمایی و رانندگی کرد؛ فیلم هایی که امکان نمایش عمومی آنها وجود نداشت، اما آن قدر دلخراش و تکان دهنده بود که از ده ها ساعت نشستن در کلاس آیین نامه مفیدتر و آگاهی بخش تربود.

فیلم خانواده سه نفری که بر موتور سوار بودند و به علت اشراف نداشتن به جلو و سرعت زیاد به وانت ایستاده در کنار خیابان که بارش میله های داربست بوده برخورد کردند.

اولین قربانی این تصادف پسر ۹ ساله خانواده بود، پسری که پدر و مادرش ۱۷ سال برای به دنیا آمدنش صبر کرده بودند. بعد هم پدر و مادر وقتی از زمین برخاستند و صحنه دلخراش جگرگوشه شان را دیدند، همانجا سکته کردند و دو نفری به دیار حق شتافتند.

این صحنه چنان دلخراش بود که فیلمبردار هم نتوانسته بود خود را کنترل کند و حین فیلمبرداری از شدت گریه، دستش می لرزید.

مورد دیگر، تصادف خودرو با پسربچه ای ۹ ساله بود که در حیاط مجتمع مسکونی شان مشغول دوچرخه سواری بود.

راننده ای به علت سرعت زیاد نتوانسته بود خودرو را کنترل کند و وارد حیاط شده و با این پسربچه تصادف کرده و حدود ۲۰ متر او را دنبال خود کشیده بود و آخر هم در برخورد با جدول، متوقف شده بود. افسر آموزش می گفت این صحنه چنان دلخراش بود که مامورانی که برای فیصله دادن حادثه رفته بودند، تا یک هفته افسرده بودند. ماموران آتش نشانی نیز دل جمع کردن صحنه را نداشتند...

شاید باورتان نشود، کسی در طول این کلاس پلک نزد، تکان هم نخورد. فقط گهگاه صدای بغض خانم راننده ای ـ مثل ما متخلف ـ شنیده می شد و مردان که سخت خود را کنترل می کردند و در بهت و حیرت صحنه ها بودند؛ صحنه هایی که خدای ناکرده یکی از ما می توانست عامل یا قربانی آن باشد، چیزی که حتی تصورش دردآور بود. وقتی از کلاس خارج می شدیم و برگه های ترخیص خودروهایمان مهر می خورد، کسی چیزی نمی گفت.

انگار که از هم و از خلاف های ریز و درشتی که در رانندگی هر روزه مرتکب می شدیم، خجالت کشیدیم.

درجه این بهت و یکه آن قدر بود که حتی موقع پرداختن پول جرثقیل حمل ماشین به پارکینگ که اخیرا به ۶۰ هزار تومان افزایش یافته نیز کسی صدایش درنیامد و همه با سکوت و رضایت دست به جیب شدند!

بهمن موسوی