فتنه افراسیاب

دیروز فراکسیون اصولگرایان مجلس به منظور تصمیم گیری درباره وزیر کشور پیشنهادی دولت, جلسه ای داشته اند که اقدامی پسندیده با هدف اتخاذ تصمیم های مناسب و سنجیده است

۱) رستم همه در این اندیشه بود که فرزند گمشده خویش «سهراب» را بیابد و با این دغدغه که پدر را آرام نمی گذاشت، کوه و دشت را زیر پا می گذاشت. آن سوی دیگر، سهراب نیز در فراق پدر بی تاب بود و در جستجوی او که به چهره نمی شناخت، این سوی و آن سوی می رفت و به هرجا که اندک امیدی به یافتن پدر داشت با پای سر می شتافت. سرانجام، پدر و پسر به هم رسیدند و با نقطه وصل فاصله ای کمتر از یک تار مو داشتند. اما در این میان، افراسیاب که بدخواه هر دو بود، سهراب را گفت؛ آن پهلوان سپیدموی مانع دیدار تو با پدر است، آن یل سپیدموی رستم بود و در دیگرسوی، رستم را نهیب زد که آن پهلوان جوان، رخصت دیدار تو با پسر نمی دهد، آن پهلوان جوان سهراب بود. هر یک را جداگانه وسوسه کرد که مانع دیدار از میان بردارد و چنین بود که رستم و سهراب به هم آویختند بی آنکه بدانند هر یک گمشده دیگری است و آمده اند تا بهم آمیزند و دمار از تورانیان برآورند. افراسیاب از توران بود. ماجرا زیاد به درازا نکشید و پدر و پسر یکدیگر را شناختند. رستم بازوبند سهراب را دید که مادرش تهمینه بر بازوی او بسته بود. اما دیگر دیر شده بود و این شناسایی هنگامی دست داد که خنجر رستم پهلوی سهراب را شکافته بود. سراسیمه نوشدارو طلبید، ولی نوشداروی بعد از مرگ سهراب را چه سود؟! دیگر، کار از کار گذشته بود.

۲) دیروز فراکسیون اصولگرایان مجلس به منظور تصمیم گیری درباره وزیر کشور پیشنهادی دولت، جلسه ای داشته اند که اقدامی پسندیده با هدف اتخاذ تصمیم های مناسب و سنجیده است. اما گزارش های رسیده حاکی از آن است که در این نشست، نمایندگان موافق و مخالف بیشتر از آن که درباره صلاحیت وزیر پیشنهادی بحث و تبادل نظر کنند از گلایه ها و دغدغه های خود نسبت به برخی از عملکردهای دولت سخن گفته اند که شماری از این گلایه ها نه فقط قابل ملامت نیست بلکه از سر دلسوزی برای نظام و برخاسته از دغدغه و نگرانی نمایندگان محترم برای جبهه اصولگرایان و تداوم خدمت آنان به مردم بوده و هست. گلایه هایی نظیر آن که چرا علی رغم مواضع و عملکرد ناپسند و پرآسیب فلان معاون رئیس جمهور و در حالی که بسیاری از دلسوزان با ارائه دلایل منطقی برکناری او را به مصلحت دولت و نظام می دانند، آقای احمدی نژاد حاضر به عزل وی نیست. و یا، چرا بعد از رأی اکثریت اصولگرایان مجلس به استیضاح آقای کردان، دولت در یک اقدام غیرمنتظره که رنگ و بوی- خدای نخواسته- لجبازی دارد، معاونان پارلمانی وزرا و مدیران کل مربوطه را از حضور در مجلس و تعامل با نمایندگان منع کرده است و یا...

البته دولت نیز در سوی دیگر این ماجرا، گلایه هایی از مجلس دارد که نمی توان تمامی آنها را بی مورد تلقی کرد. اما، فارغ از قضاوت نهایی درباره این گلایه ها و میزان صحت و سقم آنها، باید گفت که فرصت برای گله گذاری از دست نرفته و امروزه مسئله بسیار بااهمیت تری در میان است و آن، مصالح نظام و جبهه اصولگرایان است. یعنی جبهه ای به وسعت توده های عظیم مردم و ترجمان دیگری از خط امام و رهبری که ملت طی چند سال اخیر طعم شیرین خدمتگزاری، مردم دوستی، پاکدستی و اقتدار و عزتمندی آن را در چهره دولت نهم و اکثریت دو مجلس هفتم و هشتم چشیده اند.

بنابراین اگر این گلایه ها ملاک و معیار تعیین کننده در رأی نمایندگان مجلس به وزیر پیشنهادی باشد- که نیست ولی بیم آن می رود- نتیجه به یقین با مصلحت نظام، دولت، مجلس و مردم فاصله خواهد داشت. چرا که روال قانونی و پسندیده آن است که ملاک و معیار موافقت و مخالفت نمایندگان با وزیر پیشنهادی دولت، صلاحیت شخص پیشنهاد شده باشد. در این حالت نتیجه هر چه باشد به یقین مصلحت نظام و مردم در آن جای دارد.

۳) برخی از شواهد و قرائن موجود از حضور احتمالی «افراسیاب» یا «افراسیاب»ها در جبهه اصولگرایان حکایت می کند. کسانی که کارشان نه فقط به دلسوزی نمی ماند، بلکه به نفوذی ها شبیه ترند و در خوشبینانه ترین احتمال، منافع شخصی خود را بر منافع نظام، مردم و اصولگرایان ترجیح می دهند. مأموریت این افراسیاب یا افراسیاب ها، دشمن نمایی دوستان و دوست نمایی دشمنان است. امام راحل ما(ره) در پاسخ به نامه آقای محمدعلی انصاری که منشور برادری نام با مسمایی برای آن است، از این عده با عنوان «واسطه ها» یاد می کرده و می فرمودند؛«باید از واسطه هایی که فقط کارشان القای بدبینی نسبت به جناح مقابل- در اینجا بخوانید طرف مقابل از یک جناح-است، پرهیز نمود. شما آنقدر دشمنان مشترک دارید که باید با همه توان در برابر آنان بایستید.»

به عنوان مثال، چند هفته قبل مدیرکل پارلمانی دولت در مقابل تحویل چک ۵میلیون تومانی کمک ریاست محترم جمهوری به نمایندگان که به آبادانی مساجد اختصاص داشت از آنان با ترفند- و در پوشش نسخه دوم رسید چک- نامه ای با مضمون انصراف از استیضاح وزیرکشور می گرفت! در پی این ماجرا، آقای احمدی نژاد که از این رخداد به شدت برآشفته بود-و حق داشت- برای پیشگیری از اینگونه سوءاستفاده ها، در جلسه هیئت دولت اعلام می دارد که از این پس تعامل دولت و نمایندگان فقط در روال قانونی آن صورت بپذیرد تا اگر مثلاً کمکی به مساجد می شود، کسانی آن را دستاویز سوءاستفاده قرار ندهند. این پیشنهاد رئیس جمهور محترم ریشه در قانونگرایی ایشان دارد. اما، آقای دکتراحمدی نژاد از جلسه چند روز قبل از آن باخبر نبود. جلسه ۱۵نفره در منزل... در آن جلسه که بعد از رأی مثبت مجلس به استیضاح و دور از چشم ریاست محترم جمهوری تشکیل شده بود، خبر رسید آقای... توانسته است موافقت آقای... را برای مخالفت با اعزام معاونان پارلمانی وزرا و مدیران کل آنها به مجلس کسب کند! و... به بیان دیگر، یک واسطه - که از مسئولان رده پائین هم نیست- برای آن که از مجلس به خاطر استیضاح یارغار خود انتقام بگیرد، از یکسو طرح مخالفت با اعزام معاونان پارلمانی وزرا به مجلس را در جلسه ۱۵نفره مورد اشاره کلید می زند و از سوی دیگر همین اقدام را برای رئیس جمهور محترم با عنوان یک حرکت قانون گرایانه و با هدف پیشگیری از رخدادهایی نظیر آنچه مدیرکل پارلمانی دولت انجام داده بود، قلمداد کرده و جا می زند!

و این در حالی است که رد پای «واسطه» یاد شده در ماجرای چک های ۵میلیون تومانی و گرفتن امضای انصراف از استیضاح به وضوع دیده می شود و نتیجه آن که «رستم و سهراب» ما در میدانی که افراسیاب طراحی کرده است به هم می آویزند و از حق نگذریم، هر دو حق دارند!

و یا هنگامی که فلان مشاور رئیس جمهور بدون اطلاع وی یادداشتی علیه استیضاح کنندگان می نویسد و آنان را با بی نزاکتی مخاطب قرار می دهد، بدیهی است که نمی توان از نمایندگان مردم انتظار سکوت و تماشا داشت.

۴) ماجرای مورد اشاره در بند ۳ این نوشته، فقط یک «نمونه» است و باید اذعان کرد که متاسفانه این نمونه ها کم نیستند و مجموعه آنها با نگاهی هرچند گذرا نیز طبیعی به نظر نمی رسند و بوی فتنه می دهند و در فضای فتنه گام زدن به احتیاط اولین و عاقلانه ترین گام است. گام به احتیاط زدن نه این که گام نزدن! بیانات اخیر رهبر معظم انقلاب که به هر دو حجت عقل و نقل، لازم الاتباع است بی گمان نگاهی حکیمانه به همین میدان است. میدانی که اگر دشمن طراحی نکرده باشد، به یقین مطلوب دشمنان است. در این میدان با احساس اندک شبهه باید به احتیاط گام برداشت.

۵) اظهارات نمایندگان اصولگرای مجلس و سوابق آنان کمترین تردیدی باقی نمی گذارد که در گلایه های گاه و بیگاه خود از دولت، مصلحت نظام و حفظ اقتدار و کارآمدی دولت را در دل دارند و از سوی دیگر دولت نیز بارها نشان داده است که شیفته خدمت است نه تشنه قدرت. این سخن از روی تعارف نیست، همه شواهد و قرائن و اسناد غیرقابل تردید بر آن گواه است. آیا ترکیب اصولگرای مجلس هشتم شور و نشاط مردم و شکر و سپاس آنان به خدای سبحان را درپی نداشت؟ داشت. آیا دولت نهم، گفتمان امام و انقلاب را از سال های اولیه انقلاب به دهه سوم نیاورد؟ آورد. آیا مصوبات مجلس های هفتم و هشتم، ناامیدی همراه با خشم دشمنان را رقم نزد؟ و آ یا امروزه تمامی دشمنان بیرونی و دنباله های داخلی آنها در حذف احمدی نژاد و تضعیف دولتی که با اقتدار و با تاکید بر آموزه های اصیل اسلام و انقلاب در مقابل قدرت های استکباری ایستاده است و مجلسی که بر همین آموزه ها تکیه دارد، اتفاق نظر ندارند؟ اگر چنین است که چنین است حمایت دولت از مجلس و پشتیبانی مجلس از دولت نه فقط یک توصیه اخلاقی- که در قد و قواره نگارنده نیست- بلکه یک واجب عینی و ضروری است و خواست قطعی و بی تردید همه اصولگرایان.

۶) بدیهی است که قبول یا رد وزیر پیشنهادی دولت از اختیارات مجلس است و این اختیار با مصلحت اندیشی برای مردم و نظام به نمایندگان ملت واگذار شده است. اما در شرایط کنونی دو نکته با اهمیت نیز در میان است اول؛ موقعیت حساس دولت و ضرورت تقویت آن که مورد هجوم بی امان همه دشمنان است و دوم؛ تعیین نقطه ایده آل با محاسبه شرایط زمانی و مصلحت های کنونی، توضیح آن که به مصداق یک اصل عقلایی، اگر همه آنچه می خواهیم را به دست نمی آوریم نباید آنچه را که می توانیم به دست آوریم نیز از دست بدهیم.

۷) و بالاخره امید است، دولت محترم و همه مسئولان مراقب افراسیاب ها باشند تا رستم و سهراب به جای آن که به هم آمیزند و به قول امام راحل(ره) «ید واحده» باشند، درهم نیاویزند و باز هم به قول حضرت امام- به نقل از کلام خدا- فشل نشوند و ابهت و اقتدار آنان آسیب نبیند.

حسین شریعتمداری