رونالدینیو در آرزوی قهرمانی مجدد در جام جهانی

داستان را می توان بسیار ساده تر از حد تصور شروع و دنبال كرد از كوچه های داغ «پورتو آلگره» تا ویلای بسیار مجلل حومه بارسلونا هزاران كیلومتر فاصله است

داستان را می توان بسیار ساده تر از حد تصور شروع و دنبال كرد. از كوچه های داغ «پورتو آلگره» تا ویلای بسیار مجلل حومه بارسلونا هزاران كیلومتر فاصله است. اما موضوعی كه طی این سال ها هیچ تفاوتی نكرده سادگی یك فلسفه است. جادوگر قرن، شعبده باز، اعجوبه بزرگ. همه این عناوین، بیش از حد كلیشه ای شده اند. می توان بدون این عبارات تكراری هم از رونالدینیو تمجید كرد و او را بهتر شناخت.برخلاف نظر خبرنگاران و كارشناسان فوتبال، از دید او نكته چندان سحرآمیزی در هنگام حضورش در میادین وجود ندارد. برای همین، هروقت در ابتدای یك گفت وگوی طولانی قرار می گیرد، قبل از هر چیز با لبخند همیشگی می گوید: «ژن به خصوصی در بدنم وجود ندارد! باور كنید رونالدینیو كاملاً عادی است و فقط كمی چاشنی «عشق به فوتبال» در او زیاد است. فقط با دیدن توپ و بازی با آن به آرامش كامل می رسم...» و همین ایدئولوژی بسیار ساده، او را به یكی از بهترین ها تبدیل كرده است.

• روز های خوب و بیداری

هیچ گاه از تكرار خاطرات دوران كودكی اش خسته نمی شود- البته فقط آن قسمت كه به فوتبال مربوط می شود: «از نظر شخصیتی، وضعیت زندگی، احساسی و... تفاوت های زیادی با آن دوران پیدا كرده ام. اما هنوز یك چیز، كاملاً ثابت باقی مانده است. فوتبال برایم یك لذت وصف نشدنی، یك تفریح و بسیار بالاتر از آن كل زندگی است. از روزی كه خودم را شناختم، چنین احساسی داشتم. بهترین و شادترین لحظات عمرم زمانی است كه پا به توپ هستم زمانی كه با دوستان دوران كودكی ام فوتبال بازی می كردم پس از چند ساعت، بسیاری از آنها خسته می شدند، اما من نمی توانستم توپ را رها كنم. بقیه بازی را با سگم دنبال می كردم، چون او برخلاف بقیه، هیچ وقت خسته نمی شد!» و نكته جالب تر این كه ستاره امروز فوتبال با وجود استعداد فراوانش در مدرسه هیچ وقت بهترین نبود: «شاید باور كردنش كمی دشوار باشد، اما در مدرسه به قدری بازیكن خوب و تكنیكی وجود داشت كه بسیاری از مواقع ناچار بودم خارج از زمین قرار بگیرم. اما هنگامی كه در یك دیدار محلی توانستم ۲۰ گل به ثمر برسانم، همه چیز به سرعت تغییر كرد.» در اواخر دهه ۹۰ بود كه پای چند خبرنگار و استعداد یاب به پورتو آلگره باز شد تا ببینند این معجزه تازه ای كه همه از آن سخن می گویند، كیست و در چه سطحی بازی می كند. از آن زمان به بعد، پروسه پیشرفت رونالدینیو مسیر كاملاً صعودی به خود گرفت: «تصمیم گرفتم فوتبال را به صورت حرفه ای دنبال كنم و از همان ابتدا، تنها به پیروزی و قهرمانی فكر می كردم. در آن سال ها عاشق بازی روماریو بودم و همه وقت او را در تلویزیون می دیدم، با خود فكر می كردم آیا ممكن است روزی مثل او با پیراهن برزیل، قهرمان جهان شوم؟»

• تشكر ویژه از لوكزامبورگو

اولین قدم برای رسیدن به این رویا، با دعوت لوكزامبورگو مربی وقت تیم ملی برداشته شد. پس از درخشش در رقابت های جام جهانی جوانان ،۱۹۹۷ درهای تیم ملی برزیل به روی رونالدینیو گشوده شد و به اولین قهرمانی در كوپا آمه ریكا در سال ۹۹ منجر شد: «همیشه لوكزامبورگو را تحسین كرده ام. او مربی بسیار بزرگی است و در بهترین زمان ممكن، فرصت حضور در تیم ملی را نصیبم كرد. خود را تا حد زیادی مدیون او می دانم.»روزهای شیرین، یكی پس از دیگری فرا می رسیدند.رویاها این بار به حقیقت پیوسته بود...: «جام جهانی ۲۰۰۲ را برای همیشه در قلبم نگاه خواهم داشت. نمی خواهم بیش از حد احساسی درباره آن سخن بگویم، اما باز هم تاكید می كنم گلی كه در دیدار مقابل انگلیس وارد دروازه دیوید سیمن كردم، به هیچ عنوان تصادفی نبود. از ابتدا قصد داشتم توپ را مستقیم به سمت دروازه ارسال كنم و با تذكر كافو كه گفته بود دیوید سیمن چند گام جلوتر خواهد ایستاد، هیچ شكی برایم باقی نماند. هرچند تلاشم برای این كه اثبات كنم آن گل اتفاقی نبود، تاكنون چندان موثر نبوده است!»

• مهاجرت اجباری به اروپا

«همه راه ها به رم ختم می شوند» اما جوانان برزیلی كه بتوانند استعداد خودشان را در فوتبال نشان دهند، همه راه ها برایشان نه فقط به رم بلكه به كل اروپا ختم می شود. در سال ۲۰۰۱ مقامات گرمیو نتوانستند در برابر پیشنهادات پاری سن ژرمن كه مبلغ و جزئیات آن هر روز بهتر از قبل می شد مقاومت كنند. پرواز به سوی اروپا برای رسیدن به قله فوتبال جهان...: «فوتبال، جزیی از فرهنگ كشور برزیل است. عشقی است كه هیچ وقت از بین نمی رود. استعدادی كه در خون كودكان وجود دارد. به همین دلیل است كه همیشه بازیكنان بزرگی را در سطح جهان داشته ایم. اما هركس آرزوهای بزرگی در سر دارد و حضور در بهترین باشگاه های اروپایی، رویای هر فوتبالیستی است. در برزیل هم پس از پشت سر گذاشتن یك دوره مقدماتی، هیچ چاره ای جز مهاجرت به اروپا باقی نمی ماند.»

• لالیگا، ال كلاسیكو، هیجان فوتبال

از همان ابتدا مشخص بود پاری سن ژرمن و لیگ فرانسه، ظرفیت نگهداری چنین نابغه ای را برای مدتی طولانی نخواهند داشت. غول های حاضر در سری A، شیاطین سرخ اولدترافورد و در مجموع، تمامی بزرگان اروپا برای جذب رونالدینیو به تكاپو افتادند. اما در نهایت بزرگ ترین خوشبختی ممكن به آبی اناری پوشان كاتالان رسید تا لالیگا برای مدتی طولانی شاهد درخشش این برزیلی باشد. «تا پیش از ورود به اسپانیا درباره حساسیت این لیگ به خصوص بازی در برابر رئال مادرید زیاد شنیده بودم، اما حالا هیجانش را با تمام وجودم احساس می كنم. در هیچ كجای دنیا دیداری اینقدر حساس و حائز اهمیت پیدا نمی شود و از این كه می توانم توانایی های خودم را در بارسلونا نشان بدهم، بسیار خوشحالم.»بازیكنی كه بارها مورد ستایش دیگو مارادونا و یوهان كرایف قرار گرفته و اكنون به كلیدی ترین عنصر مجموعه تحت هدایت رایكارد تبدیل شده، با شكسته نفسی فراوان اعلام می كند كه خود را بهترین بازیكن دنیا نمی داند: «هیچ وقت از تعریف اطرافیان دچار غرور نخواهم شد برعكس اعتقاد دارم هنوز نقاط ضعف كوچكی دارم كه باید هر چه سریع تر برطرف شوند. ضربات سر و هنر استفاده از این تكنیك را باید با تمرینات بیشتر تقویت كنم. همیشه احساس می كنم تازه در ابتدای راه قرار دارم و همین احساس انگیزه ام را برای جدیت در تمرینات دوچندان می كند.»و اما ستارگان مورد علاقه اش در لالیگا: «از تماشای بازی ساموئل اتوئو و دكو لذت می برم. رونالدو و زیدان هم همیشه توجهم را جلب كرده اند. تكنیك و مهارت این بازیكنان، واقعاً بی نظیر است.»

• خانواده، شهرت و محبوبیت

ویلای بزرگی در حومه بارسلونا كه در باغ آن سگ های وفادار رونالدینیو حضور دارند، خانواده كوچك و آرام او را در خود جای داده است. مادرش «دونا میگلینا» همیشه به پسرانش افتخار كرده است. برادرش «روبرتو» كه مدیر برنامه های رونالدینیو هم محسوب می شود و بالاخره خواهرش «دبیه» این جمع آرام و دوست داشتنی را تكمیل می كنند. رونالدینیو ۹ سال بیشتر نداشت كه پدرش در استخر شنا غرق شد و هیچ گاه نتوانست شهرت جهانی پسرش را ببیند. خود او با تاسف از این واقعه یاد می كند: «درك این مسئله با توجه به سن و سالم خیلی مشكل بود. اما برادرم روبرتو برایم نقش پدر را ایفا كرد و از همان جوانی همه اوضاع را تحت نظر داشت. او اجازه نداد این خلأ را احساس كنم. همیشه احترام فوق العاده ای برای او قائل بوده و هستم.» در زمان حضور در پاری سن ژرمن، رونالدینیو با حضور در كلوپ های شبانه شیطنت های زیادی انجام می داد. موضوعی كه به نظر می رسد اكنون در اسپانیا به شدت كاهش یافته است. رونالدینیو در این خصوص با خنده می گوید: «بیشتر این داستان ها شایعه بود. پاریس شهر بسیار بزرگی بود و هر وقت اردوی تیم را ترك می كردم، روزنامه ها شروع می كردند اما بارسلونا كوچك تر از پاریس است و خوشبختانه همه می بینند كه روزهای تعطیل كجا می روم!» پس از فوتبال موسیقی دومین بخش هیجان انگیز زندگی او را تشكیل می دهد و به خصوص به هنگام موفقیت های بارسلونا و تیم ملی برزیل كارناوال شادی بازیكنان را بر عهده می گیرد. در چند سال اخیر رونالدینیو در پینگ پنگ هم به پیشرفت های خیره كننده ای رسیده است و ادعا می كند به جز ادمیلسون - همبازی اش در برزیل و بارسلونا _ هیچ كس در این رشته با او برابری نمی كند!رونالدینیو در خصوص شهرت و محبوبیتش می گوید: «باید اعتراف كنم عاشق شهرت هستم و همیشه آرزو داشتم به چنین موفقیتی برسم، اینكه فوتبالیست مشهوری شوم و عكس هایم در مجلات سراسر دنیا چاپ شود. در مورد محبوبیتم باید بگویم چهره ام این وضعیت را رقم زده است. بدون هیچ تعارفی می پذیرم كه زشت اما بامزه و دوست داشتنی هستم. (با خنده) به همین دلیل همیشه مورد توجه قرار گرفته ام!»و اما راز خنده ای كه هیچ گاه از لبانش دور نمی شود: «فقط به دلیل رضایت بیش از حد. خانواده ای گرم و صمیمی، سلامتی، بازی در بهترین لیگ و یكی از بهترین تیم های دنیا. بیشتر از همه لذت از فوتبال. با این شرایط چاره ای جز خندیدن ندارم.»

• در انتظار آینده

رویا ها و آرزو های رونالدینیو به این زودی پایان نخواهد یافت: «از حضور در بارسلونا كاملاً راضی هستم. اول این كه فكر نمی كنم بتوانم جایی بهتر از اسپانیا برای زندگی پیدا كنم. فرهنگ این كشور شباهت بسیار زیادی به برزیل دارد و همین عامل به پیشرفتم كمك زیادی كرده است. در بارسلونا هم هیچ مشكلی ندارم. قراردادم با تیم را تمدید كردم و اگر شرایط به همین ترتیب ادامه پیدا كند شاید در نوكمپ با فوتبال حرفه ای خداحافظی كنم. رایكارد مربی بسیار خوبی است و از كار كردن تحت نظر او لذت می برم. پس از قهرمانی لالیگا اكنون لیگ قهرمانان اروپا را هدف اصلی خود قرار داده ایم. فصل گذشته مقابل تیم قدرتمند چلسی شكست خوردیم.اما در فوتبال باید روبه رو را نگاه كنی. پس از پایان فصل هم جام جهانی آغاز می شود و می خواهم دوباره با برزیل قهرمان جهان شوم.»