لطفا تخریب نکنید، فقط تحقیر کنید

به ما می گویند که چرا مدام از فیلم های سطح پایین و کمدی های سخیف می نویسید و از این جور حرف ها که شما روزنامه نگاران شورش را درآوردهاید و بزرگ نمایی می کنید. ما هم مدتی قید انتقاد …

به ما می گویند که چرا مدام از فیلم های سطح پایین و کمدی های سخیف می نویسید و از این جور حرف ها که شما روزنامه نگاران شورش را درآوردهاید و بزرگ نمایی می کنید. ما هم مدتی قید انتقاد از این نوع فیلمها را زده بودیم و دیگر فکرش را هم نمی کردیم اما خود فیلم سازان محترم نمیگذارند که ما آرام بنشینیم و به مشکلات دیگر بپردازیم یا خاطره بد دیدن فیلم های طنز قبلی را از یاد ببریم. آنها احساسات نقد پردازانه ما را به قلیان در میآورند و ما هم برای جلوگیری از جوشش آن راهی نداریم غیر از دست به قلم بردن. آخرین باری که این احساس بر من مستولی شد به هنگام دیدن فیلم "مردان مریخی و زنان ونوسی" بود فیلمی که می دانم اغلب مخاطبانش را به چنین شرایط مشابهی کشانده است. شما هم اگر جای من بودید یعنی اگر در هیبت یک زن و با کلی بچه کم سن و سال به تماشای این فیلم می نشستید نه تنها خنده تان نمی گرفت بلکه در حالی که از عصبانیت سرخ شدهاید از خجالت هم در حال آب شدن بودید.

موضوع اصلی این فیلم به یکی از دغدغه های جامعه ما یعنی چند همسری میپردازد موضوعی که از جذابیتها و پتانسیل بالایی برای داستانگویی برخوردار است اما استفاده نادرست و طنز گونه از این موضوع متاسفانه به درستی در این فیلم پیاده نشده است و بیشتر شبیه به یک تمسخر در آمده است.

در جامعه کنونی ما به اندازه کافی نمونه های ملموس و آشکار از این جریان وجود دارد اما در عین تعجب می بینیم که در این فیلم از یک اتفاق کاملا غیر طبیعی و غیرملموس برای رسیدن به جریان اصلی داستان استفاده میشود. گرچه کارگردان اعتقاد دارد که با دیدن این فیلم میزان طلاقها تا ۳۰ درصد کاهش میژ یابد اما با دیدن این فیلم هیچ راه یا حتی اشاره و تمثیل منطقی را به عنوان ادله برای جلوگیری از امر طلاق به دست مخاطبان نمیدهد.

هدف طنز را در غلو کردن و بزرگ نمایی امور قبول داریم اما گاهی مزخرف گویی بدون هدف و حرکات هرز گونه در فیلم به حدی می رسد که رسالت اصلی طنز به کل فراموش می شود و شما در آخر فیلم هیچ چیزی ندارید که بخواهید به آن فکر کنید یا در باره آن صحبت کنید. طنز نه تنها یک ژانر دم دستی نیست بلکه یکی از دشوارترین و ارزنده ترین ژانر هایی است که وجود دارد اما متاسفانه فیلم سازان ما برای راحت ترین کارها و بی دغدغه ترین فیلمهایشان و البته فرار از نقد و توجیه دم دستی به این ژانر رو میآورند.

برای مخاطب شناسی و بررسی کیفیت فیلم فقط کافیست از مخاطبان به عنوان تماشاگران فیلم بپرسید که نظرشان را راجع به فیلم در یک یا چند خط توضیح بدهند آن وقت خودتان می توانید با جواب هایی که می شنوید به قضاوت فیلم بپردازید.

فیلم "مردان مریخی و زنان ونوسی" نه تنها هیچ چیز برای تحسین یا هیچ صحنه ای برای تعریف ندارد بلکه محتوا و مفهوم هم ندارد. ما در تماشای این فیلم فقط به تماشای تعداد زیادی بازیگر در گریم ها و لباسها و البته آریش های زننده مینشینیم و حرفهای بی ربط و گاهی زشتی را میشنویم که نه تنها در خدمت داستان و مفهوم نیستند بلکه به نوعی اضافه گویی تلقی می شوند. به هر حال پیشنهاد ما به شما این است که اگر هم خواستید به تماشای این فیلم بروید بچه هایتان را با خودتان نبرید چون جلوی آنها حسابی شرمنده و خجالت زده می شوید.

نویسنده : زهرا سلیمانی