استراتژی حرفه ای استقلال

آبی ها مزد مهره چینی بهتر خود را گرفتند

از گمانه‌زنی‌های پیش از بازی معلوم نمی‌شد استقلال یا پرسپولیس، کدام یک از هفتاد و یکمین نبرد سنتی و پرآوازه شهرآورد برنده بیرون می‌آیند، اما حدود ۴ میلیون پیامکی که برای سیما ارسال شد نشان می‌داد که قرمزها امیدوارترند. بازی خوب و تهاجمی پرسپولیس در آخرین دیدار لیگ برتری این خوش‌باوری را افزون و نتیجه نامطلوب استقلال در همان روز، تردیدها را بیشتر می‌کرد.

پرسپولیس در نبرد با ذوب‌آهن سربلند بیرون آمده بود و استقلال در عین برتری نتیجه را در خانه خود به تراکتورسازی واگذار کرد تا هیچ کس نتواند با قاطعیت از برد و باخت حرف بزند. فقط متعصب‌ترین هواداران آبی یا قرمز بودند که در کرکری خواندن سهم بیشتری به خود می‌دادند، اما کمتر کسی از بازی زیبای دو تیم یاد می‌کرد و آنچه به یادش مانده بود بازی‌های سرد و کسالت‌آور سال‌های اخیر بود.

وقتی آرایش ۲ تیم برملا شد و اسامی بازیکنان از پرده بیرون افتاد، خیلی‌ها به چشم دیدند و یقین کردند کفه ترازو به سود آبی‌ها سنگین‌تر است و زمانی که در میدان مسابقه آرایش گرفتند بهتر آشکار شد که در مهره‌چینی، پرویز مظلومی بهتر عمل کرده است و مشاوران او (اگر مشورتی کرده باشد)‌ تدبیر بهتری داشته‌اند. گماردن حیدری، منتظری، عمران‌زاده و حسینی در خط دفاع و پیشاپیش رحمتی، تضمین کافی برای بسته نگه داشتن دروازه استقلال بود بخصوص که این ۴ مدافع، اجازه نداشتند از نیمه زمین خود بگذرند، اما ‌ تیموریان ، کیانوش رحمتی و جاسم کرار با دوندگی کافی در میانه میدان عهده‌دار تغذیه میداوودی و جباری بودند که این بار با فاصله‌ای مناسب در کنار و پشت سر محمدی به خط حمله استقلال قدرت کافی می‌بخشیدند. مهم‌تر از این آرایش که ۱ـ۲ـ۳ـ۴ را نمایش می‌داد، گاهی حتی کرار هم از جناح چپ به خط حمله اضافه می‌شد که فرض بازی دفاعی را از سر حریف مقابل به در کند و عجیب‌تر این که، شاگردان مظلومی طرز تفکر تاکتیکی او را چه خوب به نمایش گذاردند و چه بی‌اشتباه عمل کردند و اگر کمی خوش‌شانس‌تر بودند شاید دو سه گل دیگر هم می‌زدند. جالب آن که در این بازی هیچ ارسال بلندی از سوی حیدری صورت نگرفت و همکاری مجیدی با میداوودی، جباری و کرار کم‌نظیر بود و ثابت شد بازی گروهی و پاس‌کاری در عمق، بهتر نتیجه می‌دهد و از این مهم‌تر زوج جباری و مجیدی در خط حمله، چه مکمل‌های خوبی هستند.

در مقابل، پرسپولیسی‌ها به معمارزاده، نورمحمدی، نصرتی، علیرضا محمد، آل نعمه، علی عسگر، مازیار زارع، نوری، بادامکی، رضایی و کاظمیان به این مصاف آمدند که در نگاه اول نمودار بود با تغییرات زیادی که در این فصل و به طور متناوب داشته‌اند هنوز نمی‌شد به انسجام ، هماهنگی و کار منظم آنها امیدوار بود، چنان که مشهود بود با یکی دو حمله استقلال در شروع و گل اول استقلال در دقیقه ۱۷، شیرازه قرمزها چگونه بهم ریخت و پس از آسیب‌دیدگی علیرضا محمد در اواسط نیمه دوم و از دست دادن ضربه پنالتی (۵۳)‌ دچار بی‌نظمی شد. در نگاهی دقیق‌تر، هیچ‌گاه بین رضایی و کاظمیان مهاجمان پرسپولیس یک ارتباط‌ سالم برقرار نشد و دوندگی‌های بی‌امان علی کریمی، هرگز این ارتباط مثلث گونه را کامل نکرد و در عمل پرسپولیس هر چه می‌کوشید و به دروازه استقلال نزدیک می‌شد با تکروی و شتابزدگی همه را از دست می‌داد.

به نظر می‌آمد مازیار زارع که شهرت اصلی‌اش روی شوت‌های سنگین و از راه دور است و بیشتر اوقات به خاطر درگیری در میانه میدان و بی‌توجهی به این نقطه مثبت و ارزش ذاتی او، شوت زدن فراموشش شده است، در این بازی اجازه شوت زدن پیدا کرده است که متاسفانه شوت‌هایش یا در چارچوب نبود یا مهار شد. با توجه به همین نکته هیچ فکر و تدبیری در پرسپولیس دیده نمی‌شد که برای گلزنی به کار گرفته باشد. ضعف و ناهماهنگی در خط دفاع و خط میانی هم، کم از خط حمله نبود با این وجود انگیزه کافی برای غلبه بر استقلال تا آخر باقی بود، چنان که پرسپولیس کمتر از استقلال فرصت گلزنی نداشت که منجر به گل نشد و استقلال که نظم و انضباط در بازی از شاخصه‌های استثنایی‌اش در این روز بود، علاوه بر زدن ۲ گل برنامه‌ریزی شده که به نام مجیدی و جباری ثبت شد، این دو و میداوودی فرصت‌های بیشتری هم داشتند که هدر دادند.

کلام آخر این که آبی‌ها برای شهرآورد همه زیر و بم‌ها و ضعف و قدرت‌های تیم قرمزپوش را مطالعه کرده و مناسب آن استراتژی خاصی، مثل چشم‌پوشی از سانترهای حیدری و قرار دادن جباری در گروه حمله در نظر گرفته بودند. اما زمانی که روی نیمکت پرسپولیس را می‌دیدی بیشتر دلت به درد می‌آمد که چهره‌هایی لایق حضور در این بازی، چقدر حسرت می‌خوردند.