این است ساواته نهایت ظرافت تکنیک اوج هنر مبارزه

ساواته یا بوکس فرانسوی, محکمی و صلابت و تکنیک های اساسی در یک بوکس آماتور را در برگرفته است ساواته شهامت و دقت و درستی را افزایش داده و باعث تقویت و تحکیم اعضاء بالاتنه می شود

ساواته یا بوکس فرانسوی، محکمی و صلابت و تکنیک‌های اساسی در یک بوکس آماتور را در برگرفته است. ساواته شهامت و دقت و درستی را افزایش داده و باعث تقویت و تحکیم اعضاء بالاتنه می‌شود. به‌طوری‌که پشت یک هنرجوی این رشته مانند دیوار است. مبارزین ساواته در یک رینگ بوکس قرار گرفته و دستکش‌هائی مانند دستکش بوکس به‌دست می‌کنند. با این تفاوت که دستبند این دستکش‌ها کمی بلندتر از بقیه می‌باشد. امروزه لباس یک ساواته‌کار عبارت است از یک لباس کشباف که به هنرجویان آزادی حرکت بیشتری را می‌دهد و یک جفت کفش مسابقه با نوک پنجه‌های سفت و محکم، که ضربه پا با این کفش‌ها باعث شکستی دنده و یا بازو می‌شود. اگر چه تکنیک‌های مورد استفاده در ساواته شباهت زیادی به تکواندو، کاراته و بوکس دارند، ولی برخی از آنها نیز متفاوت می‌باشد. مثلاً ضربه پائی به نام شاسه که شبیه به ضربه سی‌چای‌توئه در سانشو یا یوپ‌میلیگی در تکواندوست. تفاوت دیگر ساواته استفاده از لگد مستقیم به بالا، همراه با چرخش است.

این نوع تکنیک در کاراته و بوکس به‌کار نمی‌رود. در لگد شاسه که شبیه لگد پهلو می‌باشد. باسن کاملاً می‌چرخد، ولی یک‌نوع دیگر از ضربه شاسه وجود دارد که شبیه ضربه جلو (مای‌گیری) در کاراته می‌باشد، با این تفاوت که به‌جای حرکت برش، از لگد مفصل استفاده می‌شود و نیز در آن حرکت پرتابی وجود دارد. فوته نوع دیگری از ضربه در ساواته است که در آن پا در یک مسیر منحنی حرکت می‌کند و در آخرین لحظه، پای زیرین با سرعت عمل کرده و با نوک پا به حریف ضربه وارد می‌شود. فوته باید به‌صورت افقی به‌کار رود. ضربه دیگری همچون شاسه و فوته در ساواته وجود دارد که آن را (کوپ دی‌پای‌باس) یا لگد پائین می‌نامند که در این ضربه تعادل نقش مهمی را برعهده دارد. همان‌طوری‌که از نام این ضربه پیداست، این ضربه مختص پائین زانوی حریف می‌باشد. با این ضربه می‌توان تعادل حریف را بر هم زد و یا وی را مجروح ساخته و از حمله لگد وی جلوگیری کرد. هنگام اجرای این ضربه، مهاجم کمی به عقب متمایل می‌شود به‌طوری‌که یک خط مستقیم بین شانه‌ها و پای ضربه‌زننده وی تشکیل می‌شود. به‌غیر از این ضربات، ۳ لگد معکوس نیز وجود دارد. یکی از این ۳ لگد در جهت جلو می‌باشد. این ضربه شبیه ضربه پای هلالی در کاراته است. بدین‌نحو که پای ضربه‌زننده از مقابل پای مستقر جارو کرده و سپس به طرف عقب و بالا رفته و سر حریف ضربه می‌زند.

در این سبک، دست‌ها عمل زدن مشت را برعهده دارند. ضربات مستقیم، هوک، آپرکات و غیره شباهت زیادی به بوکس دارند، ولی در برخی از انواع مشت‌زنی دست عقب به هدف ضربه می‌زنند.

تکنیک‌های دفاع در این سبک عبارتند از گاردها یا (پاراداس) و گریزها یا (اسکوئیوس)، که معمولاً این دو تکنیک با یکدیگر ترکیب شده و در هنگام ضد حمله یا (ری پاست) به‌کار می‌روند.

زمانی‌که یک هنرجو تکنیک‌های اساسی و پایه را فرا گرفت می‌تواند به سراغ آموزش فنون ترکیبی یا (ران‌چین‌منت) برود. یک حریف ممکن است یک‌سری لگدها و مشت‌ها را از زوایای گوناگون پرتاب کند و مدافع باید از عهده دفاع همه آنها برآید.

در این‌حالت چنانچه مدافع لحظه‌ای غفلت کند ممکن است ضربه‌ای را دریافت نماید. این حالت را می‌توان به حالت ماری پس از بلعیدن خرگوش تشبیه کرد، البته این مثال را (جوزف مونکرو) در شعر رزمی ”ست ـ آپ“ آورده است. او در فرصت‌های مناسب از فنون ترکیبی یا ”ران چین منت“ استفاده می‌نماید. در میان تکنیک‌های گریز که ”دی پلیسمنت“ نامیده می‌شود نوعی راه رفتن از پهلو وجود دارد که زمینه را برای زدن ضربات مشت یا لگد آماده می‌کند. عکس‌های مبارزین ساواته دارای جذبه شرقی یا دینامیسم مرموز مربوط به هنرجویان کاراته نیست، هنرجویان ساواته از سیستمی استفاده می‌کنند که براساس دانش و تخصص آنها است. درجه و رده‌بندی در ساواته با رنگ دستکش مشخص می‌گردد و مراحل آن از ابتدا تا انتها به ترتیب عبارتند از: آبی، سبز، قرمز، سفید و زرد. کسی‌که دارای دستکش زرد است در واقع بالاترین رده را داشته و در هیچ مسابقه‌ای شرکت نمی‌کند، مگر برای رقابت در مرحله‌ای نهائی که شامل ۳ سطح است و منجر به دریافت دستکش نقره‌ای می‌گردد.

در خارج از فرانسه، ساواته رشد قاطعی داشته است و اکثر مربیان هنرهای رزمی جهان نسبت به آن علاقه نشان می‌دهند. هر چند که این ورزش از سوی استادان رزمی مشرق‌زمین مورد استقبال قرار نگرفت که یکی از دلایل آن تفاوت تکنیک و دیگری تفاوت لباس می‌باشدد. در اواخر قرن ۱۸ ساواته در جنوب فرانسه نام مخصوصی برای خود داشت و در بنادری همچون: مارسی، کارگران و ملوانان مهارت‌های خویش را در ضربات پا به یکدیگر نشان می‌دادند در حقیقت آنان در طول سفرهای دریائی خود به کشورهای شرقی روش‌های جدیدی از هنرهای رزمی را آموخته و به حرکات این ورزش اضافه می‌نمودند.

یک نقاش پیر فرانسوی در یکی از آثار خود تعدادی از ملوانان را ترسیم نموده که به تماشای مسابقه ساواته نشسته‌اند و یکی از مبارزین دست خود را مقابل گردن خویش به‌صورت گارد قرار داده تا از لگد حریف مصون بماند.

نزاع و درگیری‌های خیابانی در قرن ۱۹، مشکل قابل توجهی در فرانسه به‌شمار می‌رفت به‌همین خاطر اکثر مردم ساواته را جهت حفظ جان خود در خیابان‌ها، فرا می‌گرفتند.

در میان سرشناسان جهانی ساواته ”لوئیس ویگیزون“ از قهرمانان این سبک بود. وی ”دیکسون“ را که یک بوکسور انگلیسی بود مغلوب نمود. شخصی که واقعاً ساواته را به جهانیان معرفی نمود ”ژوزف شارلمونت“ بود. وی در سال ۱۸۳۹ در فرانسه به‌دنیا آمد.

راندهای ساواته از نظر زمانی کوتاه‌تر از بوکس می‌باشد. راندهای ساواته ۱ و ۵/۱ و ۲ دقیقه به‌طول می‌انجامد و بین هر راند یک دقیقه استراحت وجود دارد. تنها تجهیزات ایمنی در ساواته لثه و کاپ (بیضه‌بند) می‌باشد. همیشه در صحنه یک داور که آشنا به قوانین و آداب و رسوم است حضور دارد و دائماً مبارزین و ثانیه‌ها را زیر نظر دارد. ناک‌اوت و یا صدمات و جراحت شدید، علامت پایان مسابقه است. چنانچه مسابقه به درازا بکشد هر مبارزی که امتیاز بیشتری کسب نموده باشد برنده اعلام می‌شود. چنانچه لگدی همراه با ضربه مشت باشد از امتیاز بیشتری برخوردار است. شبیه این قانون در سبک کیک بوکس نیز وجود دارد.

امتیازدهی در ساواته بدین شرح است. برای ضربات مشت ۱ امتیاز، برای لگد پائین ۱ امتیاز، برای لگد میانه ۲ امتیاز و ۴ امتیاز برای لگد بالا، ناک‌اوت در ساواته همانند بوکس مشمول شمارش ۱۰ عدد می‌شود و همانند بوکس آماتور ۳ بار ناک‌دان باعث اتمام مسابقه به نفع حریف خواهد شد. تمرینات ساواته عبارتند از دویدن، جهش و پرش، انعطاف و کشش، حرکت شنا روی مشت‌ها و کاهش وزن.

حملات ساواته با قدرت بوده و مبارزین باید از چابکی و سرعت خاصی برخوردار باشند. هنرجویان باید بیاموزند که چابک و سریع باشند تا حریف نتواند به آنان ضربه بزند. چنین تاکتیک‌هائی در ورزش کاراته نیز یافت می‌شود. تمام کاراته‌کاران در هنگام مبارزه بر روی پاهای خود حرکت کرده و اصطلاحاً رقص پا می‌کنند.

ساواته شهامت و دقت را افزایش داده و باعث تقویت و تحکیم اعضاء بالاتنه می‌شود، به‌طوری‌که پشت یک هنرجوی این رشته مانند دیوار است.