ترافیک هوائی ـ کنترل

یک بدبختی ترسناک بد در آسمان‌های روی دره گراندکانیون در ۱۹۵۶ رخ داد، هنگامی‌که دو فروند هواپیمای بازرگانی جهانی و خطوط هوائی ایالات متحد آمریکا در آسمان به پرواز درآمدند، …

یک بدبختی ترسناک بد در آسمان‌های روی دره گراندکانیون در ۱۹۵۶ رخ داد، هنگامی‌که دو فروند هواپیمای بازرگانی جهانی و خطوط هوائی ایالات متحد آمریکا در آسمان به پرواز درآمدند، ایندو هواپیما سخت بهم برخورد کردند در نتیجه این تصادم بیش از صد نفر کشته شدند، در نتیجه این تصادم و برخورد بود که کنگره آمریکا در ۱۹۵۸ اداره فدال هواپیمائی ایالات متحده آمریکا (FAA) اداره را منظم و بر آن نظارت می‌کرد و با کار کنترل ترافیک هوائی تا حد فراوانی ایمنی پرواز در ایالات متحده سامان گرفت و بر کنترل ترافیک هوائی افزود و در نتیجه از وقوع حوادث غم‌انگیز به‌مقدار فراوانی کاسته شد مقدمات ترافی هوائی (ATC) پیش از در حادثه تصادف روی گراند کانیون شکل گرفت. در آغاز در دهه ۱۹۲۰ نخستین کنترل‌های هدایت شده هواپیما در مجاورت فردگاه‌های معمولی با کاربرد چراغ‌ها و پرچم‌ها، صورت می‌گرفت تا اینکه چراغ‌های دریائی و لامپ‌های فلاشی در آب و هوای بد که دید مشکل است سیستم دید در دهه ۱۹۳۰ با ارتباط رادیوئی تحت نام اختصاری ATC صورت گرفت. نخستین ارتباطات رادیوئی در نیویورک سیتی و اطراف مورد استفاده قرار گرفت و بزودی در مناطق گسترده‌ای تحت پوشش ATC واقع شد. پس از جنگ جهانی دوم، مراکز ATC به مراکز راداری تبدیل شد و ارتباطات رادیوئی در اوایل جنگ مزبور جای خود را به سیستم اصلی داد، سپرد و این تحول و پیشرفت بعد از پدید آمدن FAA راه تکاملی ارتباطاتی با پیشرفت‌های هوا و فضا و به میدان آمدن موتورهای جت هواپیماهای سریع‌السیر ساخته و مورد استفاده تجاری و نظامی واقع شد. و زا این پس به کار کنترل ترافیک هوائی بیش از پیش توجه شد و ایمنی در ترافیک هوائی افزایش یافت.

بسیاری از مردم می‌پندارند که ATC شامل یک سری کنترلرهائی است که در جلو پرده رادار در فرودگاه‌های کشوری قرار گرفته، که با هواپیماهائی که وارد فرودگاه می‌شوند سخن می‌گوید که چه کاری انجام بدهند. این پدیده بخشی از یک تصویر غیر کامل است FAA واقعی که بر فراز فرودگاه‌های هوا ـ فضای ایالات متحده آمریکا، در هر آن هواپیماهای متعددی ظاهر و آماده فرود می‌شوند هواپیماهای فراوانی در وضعیت‌های متفاوت آب و هوائی پرواز می‌کنند و به نوعی ساختمان نیاز است تا جا دادن همه آنها میسر شود. در پی آن مقدمات و مراحل پیشرفت‌های بسیاری فراهم گشت.

نخستین ATC در ایالات متحده آمریکا گسترش یافت به‌طور معمول از ۷۶/۳۶۵ متر بالای زمین و بالاتر در هوا ـ فضا در ایالات متحده کنترل می‌شود. در مناطق معینی عمدتاً نزدیک فرودگاه‌ها کنترلرهای هوا ـ فضا تا ارتفاع ۳۶/۲۱۳ متری این کنترل‌ها گسترش یافته کنترل هوا فضا در هوا ـ فضائی FAA نتیجه و مورد انتظار حاصل می‌شود. در هر جای هوا فضا که کنترل برقرار نباشد خلبان به آسانی قادر به فورد و پرواز نخواهد بود.

FAA و وضع دو حالت دارد، زمانی که هوا خوب است و هنگامی که وضع هوا خوب نباشد در هر دو مورد به خلبان آگاهی‌ها و یاری‌های لازم را می‌رساند.

کنترل هوا فضا بچندین نوع و گونه مختلف تقسیم شده است برخی با حروف الفبا علامت داده می‌شود هنگامی‌که هواپیما پائین‌تر از ارتفاع ۴/۵۴۸۶ متر بالای سطح دریاست در مجاورت یک فرودگاه کلاس E همه هوافضا بالای ۱۸۰۰۰ پا و کلاس A طراحی گشته. معمولاً کلاس E هوا فضا جائی می‌باشد که یک هواپیمای معمولی وجود دارد از معدود هواپیماهائی است که بالاتر از ارتفاع ۴/۵۴۸۶ متر پرواز می‌کند. و هواپیمای بازرگانی توربوپروب بالاتر از ۴/۵۴۸۶ متر با موتورهای جت سنگین (از زمانی که در هواپیماهای بزرگ غیر نظامی به‌کار رفته) در ارتفاعات بالاتر جزو برنامه پروازهای معمولی آنهاست. تفاوت میان هواپیماهای کلاس E و کلاس A قرار دارد و همه مرازک اداره IFR می‌باشد و خلبان باید مجهز به ابزارهای لازم باشد.

سه نوع دیگر هوا فضا کلاس‌های D,C,B در مجاورت فرودگاه‌ها اداره می‌شود. این کلاس‌ها باعث می‌شود که فضاهای کم، متوسط و بزرگ برای فرود پرواز هواپیماهای مختلف تحت کنترل باشد. برای نونه یک خلبان VFR و رود به کلاس C هوا فضا را انجام می‌دهد.

خلبان برای رسیدن به کلاس‌های BB,C,D می‌باید دوره‌ەای لازم را بگذرانند و تمرینات مهم را انجام دهند.

علاوه بر این کلاس‌های هوافضا FAA به‌وسیله شبکه راه‌های هوائی و کمک‌های هوانوردی برای کمک به خلبان به‌وجود آمده است. دو نوع راه‌های هوائی موجود است. سطح پائین شبکه در کلاس EA هوافضا و در سطح بالا راه‌های هوائی IFR در کلاس A هوافضا می‌باشد. یک نفر خلبان از این راه‌های هوایئ برای ابداع یک پرواز هواپیما در IFR حتی در میان ابرهای کلفت فشرده از زمانی‌که ترافیک VER در میان ابرها و از زمان ATC مطمئن خواهد بود که ترافیک IFR پرواز مطمئن صورت پذیرد.

مردان و زنانی که کارمند مراکز کنترل هوائی در فرودگاه‌ها هستند. ترافیک زمینی را به‌عهده دارند به‌خوبی از عهده فرود و پرواز از هواپیما در فرودگاه‌ها و ارتباط فرودگاه‌ها فرودگاه‌های مجاور خود با استفاده از ATC بر می‌آیند و با تجهیزات لازم ایمنی فرود و پرواز و غیره را فراهم می‌کنند.