آنالیز افتضاح انگلیسی ها

درسی که آلمان ها به شوالیه های پیر دادند

شکست تاریخی انگلستان در برابر آلمان هنوز هم مورد تحلیل های مختلفی قرار می گیرد. دلایل متفاوتی در توصیف ثبت این نتیجه ارائه می شود و البته به واسطه جذاب بودن بیش از حد آن بازی، هنوز هم می توان از نظر فنی بیشتر روی آن زوم کرد و دست به تحلیل اتفاقاتی که در آن افتاد زد.

حقیقت این است که به نظر می رسید فوتبالی که دو تیم بازی می کنند از دو سیاره مختلف است. انگلیسی های کم تحرک که درجایگیری هایشان پر اشتباه و اسفناک ظاهر شدند، در مقابل یک آلمان به شدت دینامیک و آماده قرار گرفتند. چنین نمایشی از یک تیم جوان و تحت چنین شرایط پرفشاری، نشان دهنده کیفیت تکنیکی و قدرت روانی آن تیم است. آنالیز گل های آلمان ممکن است هفته ها ادامه یابد و همینطور مرثیه سرایی برای فوتبال انگلستان، اما چیزی که هرگز نباید دست کم گرفته شود نمایش دیدنی شاگردان یوآخیم لو در این بازی است.

انگلستان پس از پیروزی مقابل اسلوواکی دقیقا با همان ترکیب به مصاف آلمان آمد. تصمیمی که عجیب به نظر می رسید. چرا که در آغاز تورنمنت، متیو آپسون پس از کراگر و کینگ انتخاب سوم کاپلو در خط دفاعی محسوب می شد. ضمن آنکه جرمین دفو هم در نوک خط حمله بازی کرد و حتی تغییر خاصی در جایگیری بازیکنان نسبت به بازی قبل دیده نمی شد. آنها طبق معمول بازی را با سیستم ۲ - ۴ - ۴ آغاز کردند. آلمان هم با ترکیب قابل حدسی وارد میدان شده بود. میروسلاو کلوزه پس از گذراندن محرومیت خود، جایگزین کاکائو شد؛ در حالی که فیلیپ لام و جرومه بوآتنگ به عنوان دفاع های کناری بازی کردند. باستین شواین اشتایگر نیز برای بازی آماده شده بود.

آلمان از همان آغاز بازی در بهترین فرم خود قرار داشت. همانگونه که انتظار می رفت مسعوت اوزیل بازیکن کلیدی این تیم بود. او در بین خطوط تهاجمی و تدافعی بازی می کرد و حتی زمانی که با توپ فاصله زیادی داشت، انواع و اقسام دردسرها را برای انگلیسی ها درست می کرد. اوزیل بازیکن جالبی است. او بازیکنی است که توانایی اش ریشه در هوش و درک بی اندازه اش از فوتبال دارد و در این بازی که انگلیسی ها از نظر تاکتیکی اسفناک ظاهر شدند، این مسأله نمود بیشتری پیدا کرد.

در تیم انگلیس بازیکنی که بتواند اوزیل را کنترل کند به طور طبیعی، گرت بری بود. او در پنج دقیقه ابتدایی بازی همه جا در نزدیکی اوزیل دیده می شد اما اوزیل به نوعی دارای نقشی آزاد بود و در همه جای زمین حضور داشت. دلیل دیگر نمایش خیره کننده او بازگشت کلوزه بود. کلوزه بازیکنی است که معمولا بیش از حد دست کم گرفته می شود! او تنها یک تمام کننده صرف نیست و حرکات بدون توپش واقعا فوق العاده اند. او می تواند در آن واحد هر دو مدافع میانی را مشغول نگه دارد که این مسأله به اوزیل اجازه می دهد بدون جلب توجه، به دفاع حریف نفوذ کند. اولین موقعیت بازی در ششمین دقیقه و دقیقا به همین شکل به وجود آمد.

مشکل انگلیس از مسأله ای ساده و قابل پیش بینی ریشه می گرفت. آلمان ها در میانه میدان برتری عددی داشتند. این مشکل حتی وقتی دو تیم از نظر کیفیت یکسان هستند هم نمود پیدا می کند، حال آنکه در این بازی آلمان هم برتری عددی در میانه میدان داشت و هم از نظر وضعیت پاس ها برتر بود.

● مشکل با ۲ - ۴ - ۴

نیمه اول مثال مناسبی است که متوجه شویم چرا تیم ها دیگر از ۲ - ۴ - ۴ استفاده نمی کنند و به سیستم هایی مانند ۱ - ۳ - ۲ - ۴ و ۳ - ۳ - ۴ روی آورده اند. آلمان ها همواره یک مهره بیشتر در میانه میدان داشتند و در عوض انگلیس با دو مهاجمی بازی می کرد که یا هر دو کاری مشابه را انجام می دادند یا عملا هیچ کاری نمی کردند. بحث های گسترده ای در رابطه با اینکه چگونه باید از رونی بازی گرفت وجود دارد اما عجیب ترین مسأله این بود که او حتی اندکی تغییر نقش و جا نداشت. او نه به کناره ها حرکت کرد و نه تلاشی برای نفوذ به عمق انجام داد، بلکه تنها در نوک حمله باقی ماند و منتظر موقعیتی ماند که هرگز برایش ساخته نشد.

گل اول بازی به خاطر جایگیری مضحک، تری و آپسون به ثمر رسید. گلی که با ضربه شروع مجدد محکم و بسیار دقیق مانوئل نوئر آغاز شد که پس از طی کردن ۱۰۰ یارد به وسیله کلوزه به گل تبدیل شد. آپسون بازی وحشتناکی به نمایش گذاشت و بار دیگر حرکت کلوزه به سمت کناره زمین او را از موقعیت مناسب خارج کرد و فضای لازم برای حرکت مولر در میانه زمین به وجود آمد. سپس پاس نا مناسب او به گلن جانسون توپ را به پودولسکی رساند تا گل دوم هم به ثمر برسد. آپسون یکی از گل ها را از روی یک ضربه کرنر پاسخ داد و بعد لمپارد یک گل کاملا فوق العاده به ثمر رساند که پذیرفته نشد اما نتیجه ۲ - ۲ می توانست انگلیس را در نیمه دوم در شرایط بهتری قرار دهد.

● نیمه بدون تغییر مربیان

بازی تهاجمی اواخر نیمه اول ضعف های انگلستان را پنهان کرد و احتمالا کاپلو را هم قانع کرد که سیستم بازی انگلیس هیچ مشکلی ندارد. در نیمه دوم هیچ تغییر محسوسی ایجاد نشده بود، جز اینکه اشلی کول بیشتر جلو می کشید و عرض کافی را در سمت چپ ایجاد می کرد.

اما آلمان ها علی رغم اینکه در نیمه دوم عقب تر و محافظه کارانه تر بازی می کردند، همچنان بازی را تحت کنترل خود داشتند. لمپارد دوباره از روی ضربه آزاد تیر دروازه آلمان ها را به لرزه در آورد و سپس ضربه آزاد دیگری از لمپارد به گل سوم آلمان منتج شد. با توجه به تعداد مدافعانی که برای استفاده از ضربه آزاد جلو کشیده بودند، کنترل توپ ضعیف «بری» غیر قابل بخشش بود و بلافاصله آلمان یک ضد حمله کلاسیک سه نفره را انجام داد. اوزیل حرکتی فریبنده در مرکز انجام داد - نه برای دریافت توپ در آن موقعیت- بلکه برای جلب توجه دفاع انگلیس و دادن فضای لازم به مولر در سمت راست. تمام کنندگی او نیز بی نقص بود. نمایش انگلیس در آن لحظه افتضاح بود ولی تنها ۱۲ ثانیه و ۸ پاس کافی بود تا آلمان ها توپ را از محوطه جریمه خود به درون دروازه انگلیس بفرستند. در گل چهارم نیز به نوعی مقصر اصلی گرت بری بود تا روز بد او کامل شود.

تعویض های کاپلو بی ارتباط به جریان بازی و ناامید کننده بودند، چرا که هیچ تغییری در ترکیب ایجاد نشد. انگلیس با ۲ - ۴ - ۴ تحت هر شرایطی نمی توانست آلمان را شکست دهد.

● نتیجه گیری

تعدادی از هواداران تیم ملی انگلیس از این مسأله که در چند سال اخیر دو مربی خارجی-اریکسون و کاپلو- سکان مربیگری این تیم را بر عهده داشته اند، عصبی هستند اما نکته جالب این است که هر دو از سیستم استاندارد انگلیسی ۲ - ۴ - ۴ استفاده کردند. می توان صدها مسأله را به عنوان دلایل نمایش فجیع انگلیس در این تورنمنت برشمرد اما ترکیب تیم احتمالا مهم ترین فاکتور است. این سیستم توانایی گرفتن بهترین بازی را از ستارگانی مانند رونی، جرارد، لمپارد و کول نداشت و اگر کاپلو این را نمی دانست بعد از نمایش ضعیف برابر آمریکا، الجزایر و اسلوونی باید به این مسأله پی می برد. آلمان نه تنها انگلیس را با قدرت شکست داد بلکه به آنها نشان داد که در آینده چگونه باید بازی کنند.