حفاظت از یک جنگل بالغ در آنسوی دنیا

تیرادل فیگو Tierra del Fuego در شیلی منطقه ای است دورافتاده و غیرحاصلخیز كه برای سكونت انسانی بسیار نامناسب است ولی در این منطقه دورافتاده و پس از تلاش های منجر به شكست یك برنامه جنگل بری, شیوه ای جدید برای حفاظت از یك جنگل رسیده در حال تكوین است در این روش جدید تلاش شده است كه تلاش های مربوط به حفاظت از منابع طبیعی با انگیزه های اقتصادی آمیخته شود

تیرادل فیگو(Tierra del Fuego) در شیلی منطقه ای است دورافتاده و غیرحاصلخیز كه برای سكونت انسانی بسیار نامناسب است. ولی در این منطقه دورافتاده و پس از تلاش های منجر به شكست یك برنامه جنگل بری، شیوه ای جدید برای حفاظت از یك جنگل رسیده در حال تكوین است. در این روش جدید تلاش شده است كه تلاش های مربوط به حفاظت از منابع طبیعی با انگیزه های اقتصادی آمیخته شود.در دهم سپتامبر ۲۰۰۴ برنامه اصلی این پروژه حفاظتی در شهر پونتاآرناس كه در جنوب شیلی قرار گرفته است اعلام شد. این پروژه حفاظتی بر خلاف سایر پروژه ها، پروژه حفاظت از منابع طبیعی است كه توسط دانشگاه ها حمایت می شود و منابع مالی مورد نیاز خود را از چند موسسه اقتصادی آمریكایی دریافت می كند. این موسسات عبارتند از موسسه مالی نیویورك، موسسه گولدن ساش و انجمن كنسرواسیون باغ وحش برونكس.در سال ۲۰۰۳ وقتی كه كمپانی چوب بری گولدن ساش برای استفاده از درختان در جنگل های تیرادل فیگو تقاضا به عمل می آورد مطابق معمول سایر چنین پروژه هایی هدف مدیران اجرایی شركت در تلاش برای به حداكثر رساندن میزان سود شركت بود. لاری لیندن (Larry Linden) مدیر این شركت می گوید: ما پس از اندكی تامل به این نتیجه رسیدیم كه می بایست شیوه ای متفاوت با شیوه های گذشته انتخاب كنیم. ما تصمیم گرفتیم آنچه را كه فكر می كنیم صحیح است پیش روی خود قرار داده و براساس آن عمل نماییم.یك برنامه چوب بری موفق از دیدگاه اقتصادی باعث نابودی جنگل شده و عوارض زیست محیطی بسیاری را به وجود می آورد. از نظر اقتصادی ممكن است قطع تمامی درختان در یك جنگل موجه باشد. پس از قطع درختان، آنچه كه معمولاً اتفاق می افتد افزایش سرعت آب در چرخه و متعاقب آن فرسایش شدید خاك است. پاك تراشی یك باره درختان همچنین باعث كاهش آب زیرزمینی نیز می شود چرا كه به علت نبود توده درختی بر روی زمین آب فرصت نفوذ به درون خاك را نخواهد داشت. در تیرادل فیگو كه سرزمین فقیری است بلندترین درختان ?بیچ? و همیشه سبز، ارتفاعی بیش از بیست متر ندارند. درختان برای رسیدن به چنین ارتفاعی می بایست عمری بیش از دویست سال داشته باشند.منطقه موردنظر كه وسعتی بیش ا ز ۱۰۰۰ میلی مترمربع دارد قسمت اعظم بخش شیلیایی تیرادل فیگو را می پوشاند. بلافاصله بعد از بخش شرقی جزیره كه به آرژانتین تعلق دارد و سنوآلمیرانتازا نامیده می شود، منطقه كوهستانی مشرف به یخچال بزرگ مارینلی قرار گرفته است.مانند سایر چنین مواردی اجرای این پروژه با مشكلات سیاسی و اجتماعی برخورد نموده است. در دو كشور شیلی و آرژانتین مردم به سادگی نسبت به فعالیت شركت های اقتصادی غربی مشكوكند و به سادگی نمی پذیرند كه آنها بخواهند از جنگل های منطقه حفاظت به عمل آورند. حتی برخی از اهالی تا آنجا پیش می روند كه بگویند اجرای این پروژه مقدمه ای است برای جدایی و استقلال منطقه جنوبی شیلی.یقیناً جنجالی ترین شخصیت در این زمینه میلیاردر آمریكایی داگلاس تامپكین است. این مرد ثروتمند هزاران هكتار از جنگل های جنوب شیلی را مورد حمایت قرار داده و آنها را درقالب یك منطقه حفاظت شده تحت كنترل درآورده است. این امر باعث شده است كه تضاد منافع آشكاری بین اقدامات حفاظتی این سرمایه دار و مسئولین سیاسی انتخاب شده مردم و حتی در مواردی با نمایندگان پارلمان آشكار شود. كسان فراوانی وجود دارند كه می خواهند این جنگل ها را پاك تراشی نموده و بدل به شركت های واحد خاص صنعتی و غیره نمایند. در حال حاضر اقدامات حفاظتی این سرمایه دار آمریكایی آماج حملات روزنامه ها است.انجمن حفاظت از حیات وحش برای اجتناب از چنین مشكلی تصمیم دارد كه امر برداشت از جنگل های تیرادل فیگو را در كنترل یك شورای مشورتی درآورد كه غالب آنها شیلیایی باشند. با این اقدام انجمن امیدوار است كه تصمیم گیری ها و همچنین مشكلات مربوط به استفاده های جایگزین از این جنگل ها توسط خود اهالی حل شود.جنگل های تیرادل فیگو در جنوبی ترین بخش آمریكای جنوبی قرار گرفته و به وسیله تنگه ماژلان از این قاره جدا افتاده است. زیبایی این جنگل ها خیره كننده است. در سال ۱۸۳۴ وقتی كه چالرز داروین برای اولین بار از جزیره بازدید به عمل آورد چنین نوشت: یك نگاه سریع نمی تواند به انسان نشان دهد كه این جنگل چقدر با تمامی جنگل هایی كه تا قبل از آن دیده متفاوت است.

دكتر ساندرسون معتقد است كه با توجه به ساختمان و الگوی تكامل توده های خشكی در جهان، این منطقه یك منطقه بسیار منحصربه فرد است كه قابلیت های اكولوژیك فراوانی دارد. در این جزیره زیستگاه هایی نظیر جنگل های عرض های جغرافیایی بالا، تورب زار ها، رودخانه و علفزارها و همچنین جانوران مناطق تحت قطبی وجود دارند.

هرگونه منطقه حفاظت شده ای كه در جزیره به وجود آید شانس بقای گوانكو را افزایش می دهد. گوانكو از خویشاوندان شتر است كه گوشت و پوست آن مورد نیاز مردم بومی است. این پستاندار در هنگام احساس خطر به طرف مهاجمان، آب دهان پرتاب می نماید و ممكن است وزن بدنش تا ۳۰۰ كیلوگرم برسد. گوانكو در گروه های كوچك متشكل از ۸ تا ۱۰ فرد دیده می شود. در هر گروه یك نر به همراه تعدادی ماده و فرزندان خود دیده می شوند. دانشمندان تخمین می زنند كه ۵۰۰ سال پیش وقتی كه اسپانیایی ها به ساحل غربی آمریكای جنوبی رسیدند جمعیت گوانكوها به بیش از ۳۰ میلیون می رسیده است.

---