کمتر نق بزنیم

دوستی دارم که در حوزه‌های اجتماعی و سیاسی بسیار صاحبنظر است؛ طوری که دایره دوستان ما به او لقب «کتابخانه سیار» داده‌اند.
کافی است چند دقیقه با او صحبت کنید تا دریایی از علوم مختلف …

دوستی دارم که در حوزه‌های اجتماعی و سیاسی بسیار صاحبنظر است؛ طوری که دایره دوستان ما به او لقب «کتابخانه سیار» داده‌اند.

کافی است چند دقیقه با او صحبت کنید تا دریایی از علوم مختلف به روی شما شکافته شود و در عمق مطالعات او غرق شوید، ولی یکی از عمده ایرادهای این دوست عالم ما، انتقاد کردن افراطی از اموری است که اتفاقا قابل انتقاد است.

اما گاه مرز انتقادهای او از زمین و زمان به حدی می‌رسد که در لحظه خداحافظی حس می‌کنم هاله عجیبی از یاس و رخوت، وجودم را فراگرفته است.

گرچه امروزه کمتر شهروندی پیدا می‌شود که از ترافیک، آلودگی هوا، تورم و امور اینچنینی در کشور گلایه‌مند نباشد، اما اگر هم صحبت شما از صبح تا شب، فقط درباره ناکاستی‌های اجتماعی باشد به احتمال قوی پس از گذشت یک بازه چندماهه، محتوای گفت و گوهایتان آزاردهنده می‌شود.

البته این حرف به این معنی نیست که در گفت‌وگوهایمان با دیگران، از مسائل گوناگون جامعه انتقاد نکنیم و امور قابل انتقاد در کشور ما کم باشد، اما فرض کنید همسر، دوست صمیمی، برادر یا خواهرتان، عمده زمان همصحبتی با شما را به گفت‌وگو درباره پدیده‌های قابل انتقاد بگذراند، در این شرایط حس ناخشنودی از زندگی به طور پیوسته به شما منتقل می‌شود.

بدیهی است که باید بین یک گفت‌وگوی خانوادگی با یک گفت‌وگوی چالشی درباره مسائل اجتماعی و سیاسی فرق وجود داشته باشد، اما در صورتی که محتوای گفت‌وگوهای این دو حوزه مختلف با یکدیگر تداخل پیدا کنند، کنترل زندگی خانوادگی سخت می‌شود.

اگر دانش‌آموز ۱۰ساله‌ای بعد از برگشتن به مدرسه، فقط شاهد شنیدن انتقادهای جامعه از زبان پدر و مادرش و آن هم در محیط خانه باشد، آن خانه نمی‌تواند محیط شاد و سالمی برای تربیت کودک باشد.

امین جلالوند