سازمان دانشگاهی

افتخاری که اکثر مدیران ارشد در سازمان‌ها یدک می‌کشند، اینست که سازمان ما به مثابه دانشگاه عمل کرده و افراد زیادی در اینجا یاد گرفته‌اند و در رشد و بالندگی سازمان‌های دیگر منشا اثر شده‌اند.

افتخاری که اکثر مدیران ارشد در سازمان‌ها یدک می‌کشند، اینست که سازمان ما به مثابه دانشگاه عمل کرده و افراد زیادی در اینجا یاد گرفته‌اند و در رشد و بالندگی سازمان‌های دیگر منشا اثر شده‌اند. این مقوله را در صحبت‌های مدیران زیادی شنیده‌ام و همه از این بابت به خود می‌بالند و کمترین توجهی به این موضوع ندارند که چرا این سرمایه‌های با تجربه و دانشگر، نباید تعهد و انگیزه لازم را برای ادامه کار و تاثیرگذاری در محیط همین سازمان داشته باشند؟

در این سالها و با مرور مقالات مختلف بارها دیده‌ام که بویژه در شرکت‌های مبتنی بر تکنولوژی اطلاعات، چگونه خروج نیروی انسانی و جذب در سازمان‌ رقیب توانسته به موفقیت و بالا رفتن ارزش سهام شرکت مقصد بیانجامد و در افزایش ارزش دارایی‌های نامشهود آن سازمان نقش مهمی ایفا کند. چه اتفاقی می‌افتد که هنوز مدیران و مالکان سازمان‌ها به کارکرد و تاثیر سرمایه انسانی خود در موفقیت بلندمدت سازمان واقف نیستند و داشته‌ها و امروزشان را ناشی از نوآوری، خلق محصول، تجهیزات و دستگاه‌ها و هر عامل دیگری، غیر از نیروی انسانی می‌دانند و در این مسیر به چرخه عمر سازمان و زوال آن در بی‌تدبیری‌ها اعتقادی ندارند و کامیابی را دائم و پایدار محسوب می‌کنند.

آنچه در سال‌های بحران اقتصادی غرب و رکود اقتصادی کشور ما بارها در اذهان تداعی شد، این واقعیت است که بی‌تفاوتی در قبال آمارها و نرخ خروج نیروها و بی‌اهمیت تلقی کردن مکانیزم‌های نگهداشت، ثمره‌ای جز شکست و کاهش ارزش برند و سود سازمان‌ها در پی نداشته و چه بسا در دوران رونق و خروج از بحران، تنها سازمان‌هایی تاب و توان ادامه رقابت و قرارگرفتن در مسیر موفقیت را بیابند که همواره به سرمایه‌های انسانی و نگهداشت‌ آنها، حتی به قیمت کاهش سود سهامداران در یک مقطع زمانی کوتاه، توجه ویژه‌ای داشته‌اند.

پس بهتر است در کنار این افتخار که سازمان به توسعه و آموزش پرسنل توجه زیادی معطوف داشته و ماهیت کار در سازمان به تجربه اندوزی پرسنل و دانشگاه شدن سازمان انجامیده، مدیران ارشد و واحدهای منابع‌انسانی به این اطمینان نیز برسند که سازمان در افزایش تعهد و رضایت پرسنل سنگ تمام گذاشته و از هیچ کوششی دریغ نکرده تا نرخ بازگشت سرمایه‌هایش را به حداکثر برساند.

ایوب اسماعیلی