پاییز فصل سفر

آریایی ها که اجداد ما محسوب می شوند خود از سرزمین های سرد شمالی به حرکت درآمدند و با کوچ های بزرگ جمعیتی به فلات ایران سرازیر شدند و اینجا بیتوته کردند

سفر در سرزمین ایران پیشینه ای دیرینه دارد؛ شاید اولین گردشگرانی که از این سرزمین گسترده عبور می کردند، بازرگانانی بودند که بار شترها و اسب هایشان را پارچه های رنگین و ادویه های عطرآگین تشکیل می داد، بازرگانانی که از جاده ابریشم عبور می کردند و با گذر از قلب ایران زمین، کوله باری از خاطره و تجربه را همراه کالاهایشان به سرزمین های دیگر می بردند.

بیهوده نیست که در سفرنامه های جهانگردان حرفه ای از مارکوپولو گرفته تا شرق شناسانی که در قرن گذشته پا به مشرق زمین می گذاشتند، ایران پوشیده از راز و رمز بود و یک زیبایی مسحورکننده، عطرآگین و مرموز... اگر بخواهیم در تاریخ عقب تر برویم و نسل های خیلی خیلی دورمان را پی بگیریم، باز می بینیم که ایران و ایرانی ریشه در سفر دارد. آریایی ها که اجداد ما محسوب می شوند خود از سرزمین های سرد شمالی به حرکت درآمدند و با کوچ های بزرگ جمعیتی به فلات ایران سرازیر شدند و اینجا بیتوته کردند.

آب و هوای معتدل، زمین حاصلخیز و دسترسی به منابع آبی، همه و همه از ویژگی هایی بود که این قوم جست وجوگر را به این سرزمین کشاند، آنها را پاگیر کرد و در اینجا اسکان داد.

کوچ پاییزه عشایر نیز شاید به نوعی تداوم همان حرکت اجدادی باشد؛ از سردسیر به گرمسیر آن هم در آغاز تغییر طبیعت... بازهم شترهای دنباله دار، زنان و مردان رنگین پوش و مهربان و کودکان آفتاب خورده و شاد...

آن هم در پاییزی که فصل حیات رنگین طبیعت است؛ مثل انسانی که با کوله باری از تجربه مرحله خردسالی و جوانی را پشت سر می گذارد و با نگاهی عمیق تر و پخته تر به زندگی می نگرد، طبیعت پاییز در اوج شکوه جلوه می کند و انسان را به خود می خواند. انسانی را که خسته و تب زده از زندگی شهری امروزی می رود تا به زندگی یکنواخت تری در نیمه دوم سال تن بدهد.

انسانی که از هماهنگی با طبیعت فاصله گرفته و با این همه در جست وجوی آن است و حداقل در ادبیات مکتوب خود، در گفت وگوهای روزانه و در مقاله های روزنامه ای و گزارش های تلویزیونی از این کمبود سخن می گوید و با این همه جسارت عمل کردن به آن را به خود نمی دهد.

اما همه چیز در دسترس است؛ باد ملایمی که می وزد، برگ هایی که از رنگ شش ماه گذشته فاصله می گیرند و رنگین کمانی از رنگ های گرم؛ زرد، نارنجی و قرمز را به نمایش می گذارند و شاخه هایی که با دست باد به حرکت درمی آیند... کشاورزانی که خرمن های رسیده را درو می کنند و جاده هایی که فارغ از ازدحام تابستانی گردشگران، در انتظار مسافران دریادل هستند.

پاییز ایران در هر منطقه جغرافیایی به رنگی جلوه می کند، با عطر خاص آن منطقه. از مناطق کوهپایه ای اطراف تهران، روستاهای ییلاقی مثل شمشک و دیزین گرفته تا شکر آب و آهار... که همین نزدیکی هاست تا کویر گسترده و بیکرانی که با شب های پرستاره و کاروانسراهای خالی بین راهی جست وجوگر مسافر است، همه و همه می توانند زیباترین برنامه های سفر کوتاه مدت را پیش روی ما بگذارند.

میلیون ها پرنده مهاجر که به تالاب های شمالی رو می آورند و سواحل گرم جنوب ایران نیز از انتخاب های دیگر باشد. کافی است از فرصت مغتنم استفاده کنیم، از بهانه هایی مثل مدرسه بچه ها دست بکشیم و راه بیفتیم. فراموش نکنید یک سفردو سه روزه برای فرزندانمان بسیار آموزنده تر است.

فرزندانی که بیشتر در گرمای تابستان سفر را تجربه کرده اند و از طبیعت رنگین پاییز و حتی سرمای زمستان در نقاط مختلف تجربه ای ندارند.

پاییز فصل سفر است؛ مثل پرنده های مهاجر...

رویا دیانت