چیزی فراتر از کسب سهمیه المپیک

تکواندوی ایران که در جست وجوی دو سهمیه حضور در المپیک ۲۰۰۸ بود, آن را کسب کرده و اضافه بر آن یک سهمیه زنان را نیز در این رشته به خود اختصاص داده است, تا از پیکار های اخیر انتخابی المپیک در ویتنام خاطرات خوشی داشته باشد

تکواندوی ایران که در جست وجوی دو سهمیه حضور در المپیک ۲۰۰۸ بود، آن را کسب کرده و اضافه بر آن یک سهمیه زنان را نیز در این رشته به خود اختصاص داده است، تا از پیکار های اخیر انتخابی المپیک در ویتنام خاطرات خوشی داشته باشد.

چندی پیش که برترین تکواندوکاران ما راهی عرصه انتخابی منچستر انگلیس شدند، توفیقی حاصل نیامد و مسابقات آنان گره خورد و کار دشوار شد و هیچ سهمیه ای حاصل نیامد و حتی حضور نامی بزرگ مثل هادی ساعی در میدان نیز گره ها را برای ما باز نکرد و شوقی را برنیانگیخت و برعکس تردید ها را نسبت به آمادگی تکواندو کاران ما برای احراز بالاترین سکو ها افزون ساخت. آوردگاه هوشی مینه ویتنام آن تردید ها را بالنسبه زدود و کار ها را آسان تر کرد و هر دو سهمیه ممکن در قسمت مردان توسط ساعی و بهزاد خداداد به دست آمد و در بخش زنان نیز سهیلا سیاحی یک سهمیه نصیب کشورمان کرد و ایران به اهداف خود از حضور در این پیکار ها رسید.

با این حال نباید فراموش کرد که این مسابقات به سبب عدم حضور شماری از مدعیان و به خصوص آنهایی که مجوز حضور در المپیک را از قبل در جیب داشتند و نیازی به حضور در این رقابت ها نمی دیدند، سطحی متعالی نداشت و به رغم تمجید هایی که برخی مسوولان تکواندوی ایران از سطح این پیکار ها به عمل آوردند،نمی توانست معبری غیرقابل عبور برای تکواندوی ما باشد. معبر نامناسب تر و ناهموارتر همان مسابقه های منچستر بود که ما توفیقی در طی طریق و پیمودن مسیر آن نداشتیم و سرانجام متوقف شدیم و ویتنام با آن برابری نمی کرد اما چون سهمیه المپیک از همین رقابت ها و از همین میدان گاه برای ما حاصل آمد، نمی توان به گونه ای در رد ارزش های این عرصه سخن گفت و آن را کوچک شمرد، زیرا به واقع هم کوچک نبود.

● سخت ترین میدان

ساعی که در دیدار فینال وزن سوم رقابت های ویتنام حریف اهل قطر را برد و این طریق شکست مهدی بی باک دیگر تکواندوکار کشورمان در برابر همین رقیب در بازی های آسیایی دوحه را (که البته با ناداوری حاصل آمده بود) جبران کرد، می گوید: شاید سخت ترین مسابقه من در هوشی مینه همانی بوده باشد که در روز نخست در برابر رقیب فیلیپینی برگزار کردم و دیداری بس فشرده و سنگین بود. او (رقیب فیلیپینی) استاد در بستن مسابقه بود واز این طریق رقابت را خراب نکرد، ولی با مشکل از سد او عبور کردم. اما در دیدار نهایی در برابر رقیب قطری مشکل حادی نداشتم و با نتیجه ۱-۰ به پیروزی رسیدم. باید متذکر شوم که اردو های تمرینی ما و برنامه های تنظیم شده توسط فدراسیون مثبت و موثر بود و در همین راستا امیدوارم یک بار دیگر در المپیک افتخار آفرین باشم.

● به بهترین شکل

شاید ساعی تا همین جا نیز با کسب دو مدال المپیکی (برنز سیدنی ۲۰۰۰ و طلای آتن ۲۰۰۴) دین خود را به تکواندوی ایران به بهترین شکل ادا کرده باشد، اما شور و علاقه کسب افتخاراتی تازه چیزی است که وی را هنوز در میدان نگه داشته و حتی مشغله های جنبی و کار های سیاسی و اجتماعی و (حضور در شورای شهر) نیز این خصیصه را خنثی نکرده است. ساعی این بار تغییر وزن هم داد تا هم حریفانش را غافلگیر کند و هم تجربه ای نو داشته باشد و در جا و رشته و زمینه ای تازه سهمیه المپیک را بگیرد. او اینک قطعا همان شور و اشتیاق سال های گذشته و زمانی را که در ابتدا و یا اواسط راهش بود، ندارد و ورزشکاری که از مرز ۳۲ سالگی عبور می کند، حتی اگر هر روز ساعت ها تمرین کند، فاقد روح و فکری است که یک ورزشکار در ۲۵ سالگی خود صاحب آن است. با این اوصاف شرکت ساعی در مسابقات تکواندوی المپیک پکن یک ریسک خواهد بود، اما به ورزشکار برجسته ای که سهمیه این حضور را گرفته و در صورت آمادگی هر تکواندو کاری را حریف است و هماوردی با وی به سختی ممکن می شود، نمی توان ایراد گرفت و او را بابت ادامه حضورش در میدان مذمت کرد.

● توش و توان

در مورد سایر تکواندوکاران ملی پوش ما این گمانه زنی توام با تردید نیز وجود دارد و اگر بهزاد خداداد سهمیه حضور را گرفته، موظف به کسب نتیجه است و با این که حتی بزرگترین ورزشکار دنیا هم نمی تواند مدعی قطعی کسب مدال باشد و آن را حتمی بشمرد، اما در ورزشی که هماوردی و ستیز رود ررو در آن حرف اول را می زند، هر ورزشکاری می داند که تا چه حد توش و توان دارد و دار و ندارش چیست و براساس همان نیز برنامه ریزی و اقدام می کند و این در مورد مسافران المپیکی ما نیز صدق می کند. از حالا تا المپیک ۸ ماه مانده است که باید صرف تقویت تام و تمام ۳ نماینده اعزامی ما (ساعی، بی باک و سیاحی) شود و اگر سهمیه چهارم نیز حاصل آید، باید تدارکات برای او نیز اعمال گردد.

● برنامه مدار

فراتر از نفرات و افراد آن چه قابل تکیه و لازم به تذکر است، حفظ و تقویت سازمان تیم ملی تکواندو است. تکواندوکاری مثل ساعی در اواخر راه قهرمانی قرار دارد و چند تکواندو کار دیگر ما نیز همین وصف را دارند. آنچه گفتنی است آن که ورزش ما برنامه مدار باشد و شرایط و ایده آل های خود را به درستی بشناسد و تکواندو به عنوان جز و بخشی درخشان و مدال آور و افتخار آفرین از آن، پویا بماند. کسب سهمیه های المپیک این امید را به وجود می آورد و راه را باز می گذارد، اما برنامه ریزان ورزش ما باید بدانند که فقط با حضور در المپیک ها به کعبه آمال خود نمی رسیم و کافی است بالنده و پویا باشیم، که اگر باشیم، سهمیه های المپیک نیز به خودی خود حاصل خواهد آمد.

وصال روحانی