ترمیناتور

علی دایی احیا شده این را می شود در هوای لیگ تنفس كرد حالا دیگر كسی نمی تواند به برانكو انتقاد كند كه چرا او را همچنان به عنوان مهاجم ثابت تیم اش انتخاب می كند

حتی اگر سه نفر در لیگ بیش از او گل زده باشند و در حضور عنایتی، فضلی و رسول خطیبی ۸ گله او ۶ گل بیشتر نزده باشد، نمی شود انكار كرد كه او همچنان بهترین گلزن فوتبال ایران است. لابد از رقبایش هم بپرسی همین را می گویند. این را تجربه نشان داده، در بازیهای لیگ و ملی این اوست كه همیشه ضربه آخر را می زند حتی اگر چند وقت مصدوم باشد، حتی اگر مدتی روی فرم نباشد.دایی پس از مصدومیت اول فصل اش دوباره گل زدن را شروع كرد. ۶ گل تا اینجای كار بد نیست. برای آقای گل فصل پیش كه پرسپولیس را نتوانست به جایی برساند، این فصل حضور در صباباتری هیچ اتفاق قشنگی نبود. تیمی كه در نیمه پایینی جدول دست و پا می زند و با یك تغییر مربی تا امروز نتوانسته پاسخ سر و صدا و ولخرجی های اول فصل را بدهد اما در همین تیم هم دایی دارد كار خودش را می كند.

تقدیر در زوریخ و دانشگاه شریف و خواباندن صدای منتقدان حالا به او روحیه دوباره یی داده است. او مثل یك گلزن جوان خطرناك و بی رحم است. در حالی كه دیگر مهاجمان لیگ همه این سال ها یك خط در میان ظاهر شده اند و بگیر و نگیر بوده اند، در حالی كه در لیگ هیچ مهاجمی نداریم - شاید كمی غیر از عنایتی - كه مربیان وقتی به او فكر می كنند دست و دلشان بلرزد و سر مدافعان فریاد بكشند كه یك لحظه او را رها نكنید، دایی همچنان چنین مهاجمی است. انگار نه اینكه ۳۵ ساله است. انگار نه اینكه در صباباتری و به دور از هلهله تماشاچی های بی قرار بازی می كند.

بازیهای ملی نزدیك است و حالا همه می دانند كه او همچنان شماره ۱۰ بی چون و چرای داخل تركیب خواهد بود. حالا دیگر كسی در مصاحبه هایش از برانكو نمی پرسد «چرا دایی؟» «كسی نمی پرسد آیا او تعویض می شود یا نه؟» همه امیدوارند او باز هم در منامه و تهران و توكیو چند تا گل دیگر بزند و شادی های خشك و تكراری اش را به تماشا بگذارد. او مثل ترمیناتور تمام نشدنی است. فقط باید دعا كنیم آخرین مأموریت اش را در چند بازی آینده به خوبی انجام دهد.